عنوان : خوشبختانه من و شما هم مردم هستیم
جناب مسعود معمار
با درود و مهر

باید اسلام ها، مسلمانان و حکومت های دینی را از هم تفکیک کرد.
خوانش هایی از اسلام و نیز پاره ای از مسلمانان (هم چون ادیان و مومنان دیگر) البته که می توانند با دمکراسی و حقوق بشر هماهنگ و هم سو شوند؛ (من در بسیاری از نوشته های خود تلاش کرده ام همین نکات را روشن کنم.) استدلال من در این نوشته به "اسلام سیاسی خوب" و نماینده گان یا هوادارن آن بر می گردد. بر این قرار دگردیسی جمهوری اسلامی به یک حکومت سکولار (شخصی یا دمکراتیک) الزامی است. افسوس که بنیان ها و بنیادهای لازم برای استقرار دمکراسی در ایران در حد مناسبی نیست. (و من با شما هم عقیده ام که آسیب شناسی این مساله به توسعه نایافته گی بر می گردد و نه دین مردم.)
دوست عزیز درست تشخیص داده اید می خواهم بگویم «حکومت بر مبنای هر نوع نگرشی از دین با دموکراسی مغایرت دارد»؛ و هر چند در موارد بسیاری «رویدهای سیاسی و تحولات اجتماعی بر اساس نگرشهای نظری و فلسفی به وقوع نمی پیوندند» اما من و شما هم خوشبختانه "مردم" هستم و گفت و گوی ما همان فرایندی است که آینده را می سازد.
۶۷۶۶۴ - تاریخ انتشار : ۲۵ فروردين ۱٣۹۴       

عنوان : سوسیالیسم و دموکراسی همبسته ی یکدگر و پدید آرنده ی سالمترین پیشرفت اجتماع انسانی اند
از همراه ارجمند, آقای کرمی, برای نوشته ی سنجیده و ارزشمندشان سپاسگزارم.
پاسخی کوتاه نیز برای پرسش هم میهن گرامی, آقای شیخ الاسلامی, دارم:
سوسیالیسم نه یک ساختار حکومتی (گروهی بر گروههای دگر) که یک سامانه راهبرنده ی اقتصادی-اجتماعی-فرهنگی ست. چنین سامانه (سیستم) بدست نمایندگان انتخابی مردم (دموکراسی) اداره می شود, در راستای نیازهای عمومی جامعه برنامه می ریزد و این برنامه ها را به انجام میرساند. بدیگر سخن, سوسیالیسم درست ترین راهکار اداره جامعه در یک دموکراسی مشارکتی ست. در جامعه ای این چنین, روحیه حاکم بر افراد و احزاب, شرکت سازنده و همگرا در مسابقه ی سالم و پایداری ست که هدف آن ارائه ی بهترین و کارآترین برنامه و راه حل برای پیشرفتهای مناسب و موزون در پهنه های گوناگون است. نیک پیداست که نظارت مردمی از یکسو و انتخابی بودن از سوی دیگر, از کژروی و "جا خوش کردن" نمایندگان پیشگیری خواهند کرد.
۶۷۶۵۶ - تاریخ انتشار : ۲۴ فروردين ۱٣۹۴       

عنوان : حضور آقای اکبر کرمی
بررسی حکومت دینی از جانب شما یا دیگران یک بررسی نظری و فلسفی است و بررسی میکند که حکومت بر مبنای هر نوع نگرشی از دین با دموکراسی مغایرت دارد اما رویدهای سیاسی و تحولات اجتماعی بر اساس نگرشهای نظری و فلسفی بوقوع نمی پیوندند که بتوان رویدادهای سیاسی و کنشهای اجتماعی را با آن پیوند زد یا شناخت و یا بر پایه آن سیاستورزی کرد. به باور من امروز چه در حوزه های دینی چه در میان مردم کمتر کسی را میتوانید پیدا کنید که ندای حکومت دینی سر بدهد با هر پیشوند و پسوندی. حضور گفتمان دینی در عرصه سیاسی جامعه در درجه نخست به وزن کشی سیاسی در ساختار کشور برمیگردد چه از جانب جناح های گوناگون حکومتی و غیر حکومتی چه از جانب نهادهای مدنی مثل شعار (الله اکبر) در مخالفت با رژیم و همینطور به باورهای عمومی که لزومأ این باورها نه آکادمیک نه فلسفی است که بتوان با این شیوه ها نیز دین مردم را یا از آنها سلب کرد یا قانع کرد که حکومت قابل قبول و منطبق با حقوق بشر الزامأ با اصول دین شما مغایر است . روندی که در همه جوامع نسبتأ دموکراتیک طی شده است بر پایه دو اصل بدیهی بوده است ۱. وظیفه یک دیندار حکومت به دیگری نیست چون در آخرت نیز جوابگوی دیگری نیست و مسئولیتش در قبال دیگری فقط راهنمائی بیش نیست مانند گفتمان ( بهشت زورکی ) اخیر در ایران که در نهادینه شدن دموکراسی نقش ایفا میکند. ۲. تطبیق و هماهنگ کردن بینش امروزی با دین خود با تفاسیر نوین از متون دینی که اغلب مسیحیان اروپائی نیز که با اعتقاد و رعایت حقوق بشر در مراسم و عیدهای مذهبی و کلیسا نیز حضور دارد . که فقدانش به مقاومت عمومی در برابر تجدد و گذار به دموکراسی میانجامد یعنی در حقیقت برای ورود به دموکراسی شرط لازم است مگر آنکه بزور به جامعه تزریق شود و شورای نگهبان نوینی ابداع شود که از ورود نمایندگان واقعی جامعه غیردموکرات به کرسی های قانون نویس و قانونگذار جلوگیری کند و این قصه تا نهادهای اطلاعاتی و انقلاب فرهنگی و سانسور و ... ادامه یابد .
برای نمونه آقای بنی صدر یکبار در مصاحبه هایش در مورد تدوین قانون اساسی گفت نقل به مضمون: « زمانی که خمینی گفت همین قانون اساسی که نوشته شده را به رأی بگذارید. من و اکثر نهضت آزادی ها اعتراض کردیم که این قولی نبود که در پاریس دادید این پیش نویس است و باید نمایندگان و منتخبین مردم قانون اساسی را تدوین کنند بعد به رأی گذاشته شود و خمینی گفت وقت نیست و بدون قانون اساسی مملکت اداره شدنی نیست اما به اصرار اکثریت تن داد و رفسنجانی گفت اگر جامعه را دخیل کنید کنترلش از دست شما خارج خواهد شد » همان هم شد اگر همان قانون اساسی را به رأی گذاشته بودند از ولایت فقیه خبری نبود اما منتخبین مردم فقط منتخبین روشنفکران سکولار نبودند بلکه منتخبین همه جامعه بودند که به توصیه امام بیشتر عنایت میکردند تا دیگران همانطور که با اشاره او مردم به بنی صدر هم رأی دادند .
۶۷۶۵٣ - تاریخ انتشار : ۲۴ فروردين ۱٣۹۴       

عنوان : حکومت و ایدئولوژی
دست مریزاد .
به نظر من این مقاله یکی از جدّیترین و عمیق ترین مقالاتی است که در این صفحه از دکتر کرمی آورده شده است . عمیق ، جامع و در عین حال موجز .
امّا سئوالی هم از دکتر کرمی من دارم که امیدوارم اگر روزی وقت داشتند ، به آن بپردازند . اینکه میگویید " ....به عبارت دیگر، حکومت دینی برآمد نوعی آشفته گی فلسفی ، زبانی ، دینی و سیاسی است و درک متفاوتی از صورت بندی رایج حکومتهای سکولار پیش نمیگذارد " ، آیا این فقط پسوند " دینی " حکومت است که چنین آشفته گی ذهنی یی را به دنبال دارد یا اینکه پسوندهایی مثل " سوسیال " هم ، وقتی میگوییم حکومت " سوسیال دمکراتیک " ، ناچارآ به همین سرنوشت دچار خواهند شد ؟ .
شخصآ باور دارم که همه‍ی این پسوند ها در عمل به روز حکومت دینی خواهن افتاد .
۶۷۶٣۶ - تاریخ انتشار : ۲۲ فروردين ۱٣۹۴