عنوان : یک شعر خوب
کمتر شعر مصطلحا سپیدِ خوب می بینیم. "این نیز..." یکی از آنهاست. زبان، زبانِ شعرهای خوب گیلراد است که دست کم پانزده سال است از او می خوانیم و از همان آغاز، این زبان و این شسته رفتگی ساختاری را داشته است. هرچند، خوب های گیلراد، چندان نبوده اما آنچه بوده، برای ثبتِ کار او در شعر معاصر فارسی، کافی بوده است. "این نیز..." سایه ی بیکاری ست بر خانه یی که زن و مردش دیگر نه حوصله ی حرف زدن دارند، نه واژه یی تازه برای توصیف. در خلوتی سنگین، زنده اند. مرد از این خلوت می گریزد (به کجا؟!) و زن، به آینه پناه می برَد؛ خود را نگاه می کند تا نگاهش به هیچکس و حواسش به هیچ چیز نیفتد. هر دو با دلشوره هایی که از نمک دریاها شورتر است. دل، اگر آشوبِ دریا را نداشته باشد، تمثیل نمک دریا برای شوردلی، بی معنی ست. و اینجا، چه پُرمعنی ست این پیوند!
۲٨۹۴۲ - تاریخ انتشار : ۱۲ تير ۱٣٨۹