• مردم در نخستین روز اعتراضات سراسری سه روزه خود به مناسبت سالگرد قیام آبان ۹۸، از حکومت انتقام گرفتند، انتقام «۱۵۰۰ کشته»، انتقام سرکوب بی رحمانه ی اعتراضات مردمی در سه سال پیش، پیام روشن بود، آبان ۹۸ و کشته های آن و اهداف آن را فراموش نکرده ایم، از خون آن ها نخواهیم گذشت ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۵ آبان ۱۴۰۱ -  ۱۶ نوامبر ۲۰۲۲

 

اخبار روز: مردم در نخستین روز اعتراضات سراسری سه روزه خود به مناسبت سالگرد قیام آبان ۹۸، از حکومت انتقام گرفتند، انتقام «۱۵۰۰ کشته»، انتقام سرکوب بی رحمانه ی اعتراضات مردمی در سه سال پیش، پیام روشن بود، آبان ۹۸ و کشته های آن و اهداف آن را فراموش نکرده ایم، از خون آن ها نخواهیم گذشت.

دیروز ۲۴ آبان ۱۴۰۱ خون تازه ای در رگ های انقلاب در ایران جاری شد و حالا قلب آن پرطنین تر می تپد، برای آزادی و عدالت و رهایی، برای زن و زندگی!

بعد از شصت روز بسیاری از تصورات فرو ریخته است، تصور این که رژیم خیلی قدرقدرت است، تصور این که نمی شود، تصور این که اگر سپاه وسط بیاید، تصور این که اگر زینبیون و فاطمیون و حزب اله از سوریه و لبنان بیاورند… در این شصت روز یک نکته روشن شده است، کشتار هم حد و مرز دارد، مردم در سالروزهای جان باختگان خود چنان کردند که حکومت هم فهمیده است، هرچقدر بیشتر بکشد، خود در دریای خونی که به پا می کند بیشتر غرق خواهد شد، انگشت های مزدوران وقتی روی ماشه می رود تن سرکردگان هم با انگشت آن ها می لرزد، نگران می شوند که چگونه باید جواب پس بدهند. مردم، همان طور که از خون کشته شدگان قیام آبان ۹۸ نگذشته اند، از خون جانباختگان انقلاب خود نیز نخواهند گذشت. از میان همه ی این تصوراتی که فرو ریخته است، یک حقیقت ِ دائم و ابدی برجسته تر شده است. هر حکومتی، هر چقدر خون ریز و بی رحم باشد، هر چقدر بر طول و عرض نیروهای سرکوبگر خود بیافزاید، در برابر ملتی مصمم و متحد که آزادی و زندگی انسانی می خواهد، دوام نخواهد آورد، به زانو در می آید و فرو می پاشد.

دیروز کمتر نقطه ای از ایران بود که صدای انقلاب را نشنود. از پایتخت تا دورافتاده ترین نقاط کشور. شهرها و روستاهایی که برای اولین بار به موج انقلابی پیوستند و نشان دادند که انقلاب تمام پهنه ی ایران را فرا گرفته است.

شصتمین روز انقلاب از برخی لحاظ ویژه بود، ویژگی هایی که نشانه ی پیشرفت و تعمیق آن است.

اعتصاب سراسری از صبح آغاز شد. این اعتصاب چنان گسترده بود که بزرگترین اعتصاب در تاریخ جمهوری اسلامی خوانده شد. در بسیاری از شهرها، بازارها، مغازه ها و مراکز خرید تعطیل شدند. تصاویر بسیاری منتشر شد که نشان می داد در سرتاسر خیابان ها کرکره های مغازه ها و مراکز خرید و پاساژها و بازارها بالا کشیده نشده است. گستردگی اعتصابات چنان بود که که حکومت نتوانست آن را انکار کند و در برابرش بی تفاوت بماند. عده ای را آوردند و جلوی دوربین نشاندند تا از زبان آن ها بگویند که مغازه ها و مراکز خرید را از «ترس» و «تهدید» تعطیل کرده اند. هر چه بود اما در برابر نیروی سرکوب تا دندان مسلحی که در کوچه به کوچه و خیابان به خیابان حضور داشتند، مغازه ها و مراکز خرید تعطیل ماندند.

این اعتصاب بسیار گسترده نشان داد برخلاف برخی تصورات رایج، فقط زنان و جوانانی که در خیابان هستند خواهان دگرگونی و انقلاب در ایران نیستند، بی تردید آن ها پیشروان این انقلابند. اما انقلاب آزادی خواهانه ی ایران از سوی اقشار بسیار گسترده تری حمایت و پشتیبانی می شود. اقشاری که با پیوستن به اعتصاب حمایت خود را از مبارزان خیابان و پیشروان انقلاب نشان می دهند.

در تاریخ جنبش دانشجویی ایران سرکوبی که این روزها در دانشگاه ها صورت می گیرد، از هر نظر بی سابقه است. هجوم لباس شخصی ها و امنیتی ها به دانشگاه ها که دانشگاه را حقیقتا به پادگان تبدیل کرده است، یورش بی رحمانه ی عوامل سرکوب به دانشجویان در محیط های دانشگاهی، بازداشت های گسترده، اخراج، تعلیق، اخراج از خوابگاه ها همه در تاریخ طولانی دانشگاه در ایران بی سابقه است. در برابر همه ی این اقدامات، ایستادگی جنبش دانشجویی نیز بی سابقه است. جنبش دانشجویی دارد پرافتخارترین روزهای تاریخی خود را – تاریخی که همواره با آزادگی و آزادی خواهی توام بوده است، رقم می زند. روزهایی تاریخی که شایسته ی یک انقلاب تاریخی است.

مبارزات خیابانی بیشتر از پیش، چهره ی یک قیام را به خود می گیرند، جوانان، زنان و مردان انقلابی به تدریج قدرتی را در خیابان ها می سازند که در برابر قدرت حکومت است، نیروی سرکوب آن را از کار می اندازد و خنثی می کند. به همان اندازه که خیابان برای مردم آزادی خواه ناامن است، انقلابیون آن را برای سرکوبگران ناامن می کنند. خیابان کشتارگاه است و حکومت بی امان انقلابیون را به خاک می افکند، اما کشتارگاه، شکارچیان را نیز به تدریج در دام خود گرفتار می کند. خصیصه ی قیام ایستادگی معترضان در برابر نیروی سرکوب است. معترضان به سادگی عقب نمی نشینند، تسلیم و مرعوب نمی شوند و عوامل سرکوب گر رژیم هر روز بیشتر از روز پیش اعتراف می کنند، که این «بار فرق می کند». آن ها تنها با جوانان مبارز در کف خیابان ها روبرو نیستند، با انبوه پشتیبانانی مواجه اند که از «تمام ساختمان های یک کوچه» از «تمام طبقات یک ساختمان» بر روی آن ها سنگ و گلدان و اتو و حتی بشکه پرتاب می کنند.

یک نگاه آماری حداقلی به اعتراضات روز گذشته آن چه را که در بالا گفتیم اثبات می کند. روز ۲۴ آبان دست کم در ۵۳ شهر و ۴۴ دانشگاه و دانشکده اعتراضات جریان داشته است. این ارقام متکی بر تصاویری است که به دست ما رسیده است و بیشک دامنه ی اعتراضات بسیار گسترده بوده است.

این یادداشت را تقدیم می کنیم به مبارزان و انقلابیون کردستان که در زنده نگاه داشتن این انقلاب و جهت دادن به سمت و سوی سیاسی و انقلابی در آن نقش بی بدیلی داشته اند و شب گذشته خون های تازه ای را تقدیم انقلاب رهایی بخش ایران کردند.