• در داوری من وقتی پا ی انگاره ی باشکوه اصلاح‌طلبی (هم در سطح فلسفه‌ها ی سیاسی و هم در سطح ترفندها ی سیاست‌ورزانه) در میان است، از ادعاها ی اصلاح‌طبان باید گذشت! زیر اصلاح‌طلبی چهره ی دیگری از “نیکی” است و همانند پندار، گفتار و کردار نیک چندان در عالم نظر بلند و آرمانی و چنان روی کاغذ برجسته و عالی است، که ایستادگی در برابر آن تنها از یک نادان و بی‌تجربه برمی‌آید! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱۱ آبان ۱۴۰۱ -  ۲ نوامبر ۲۰۲۲

 

اصلاح‌طلبی چیست؟ چه کسی اصلاح‌طلب است؟ و چگونه می‌توان میان مدعیان داوری کرد؟

پرسش‌هایی از این دست به یکی از شکاف‌ها ی اصلی میان مخالفان و منتقدان جمهوری اسلامی ایران امروز اشاره دارد. گروهی از اصلاح‌طلبان در پاسخ به این پرسش‌ها گاهی چنان پرت وپلا می‌بافند که اصلاح‌طلبی به جا ی ایستادگی در برابر بیداد جمهوری اسلامی ایران به ایستادن کنار بیداد جمهوری اسلامی ایران می‌رسد. در واکنش به چنین گفتار و رفتار شرم‌آوری است که گروهی دیگر به جا ی چالیدن عیار اصلاح‌طلبان، اصلاح‌طلبی را سنگسار می‌کنند!

بهزاد نبوی یکی از آن اصلاح‌طلبان است؛ کسی که زمانی دوستان‌اش به طنز چریک اصلاحات می‌نامیدند. او در گفت‌وگویی با روزنامه ی هم‌میهن(۱) ادعاها ی بسیاری دارد که او را به این گروه از اصلاح‌طلبان نزدیک کرده است؛ ادعاهایی که حتا برای من به عنوان یک اصلاح‌طلب نه تنها پذیرفتن آن که حتا شنیدن آن چندان آسان نیست! در جان و جهان بهزاد نبوی که حالا سخنگو ی رسمی جبهه ی اصلاحات است، چه می‌گذرد؟ که ادعاها ی او حتا به جان بسیاری از اصلاح‌طلبان نمی‌نشیند؟

در داوری من وقتی پا ی انگاره ی باشکوه اصلاح‌طلبی (هم در سطح فلسفه‌ها ی سیاسی و هم در سطح ترفندها ی سیاست‌ورزانه) در میان است، از ادعاها ی اصلاح‌طبان باید گذشت! زیر اصلاح‌طلبی چهره ی دیگری از “نیکی” است و همانند پندار، گفتار و کردار نیک چندان در عالم نظر بلند و آرمانی و چنان روی کاغذ برجسته و عالی است، که ایستادگی در برابر آن تنها از یک نادان و بی‌تجربه برمی‌آید! اصلاح‌طلبان را در توضیحی که از نیکی اصلاح‌طلبی در میان می‌آورند و نیز راه‌هایی که برای رسیدن به آن پیش می‌گذارند، باید شناخت و نقد کرد.

بهزاد نبوی در بخشی از آن گفت‌وگو مدعی است: «ما به عنوان اصلاح‌طلب … چند راه داریم؛

۱- فعالیت اصلاح‌طلبانه و قانونی را کنار بگذاریم و به سمت انقلاب برویم. به دوستانی که پس از زندان به دیدارم می‌آمدند؛ توضیح می‌دادم که اگر من بدانم انقلاب خوب است، به‌رغم سن بالا در رأس انقلابیون قرار می‌گیرم، ولی معتقدم انقلاب کاری غلط و به زیان کشور و ملت است و به‌همین دلیل امروز تقریبا هیچ‌کس در دنیا به دنبال انقلاب نیست، مگر گروه‌هایی مانند داعش و القاعده.

۲- منتظر حل مشکل توسط خارجی‌ها باشیم که آن هم تجربه شده است و افغانستان و عراق دو طرف ما هستند و وضعیت‌شان مشخص است. در جریان حمله آمریکا به افغانستان و عراق، برخی فکر می‌کردند اگر آمریکا به سراغ ما بیاید اوضاع خوب می‌شود. امروز وضعیت عراق، افغانستان، سوریه و لیبی را می‌بینیم.

۳-راه سوم تداوم حرکت اصلاحی است. به‌نظر من به‌رغم شرایط نامساعد برای ادامه فعالیت سیاسی، کماکان باید حرکت اصلاحی را ادامه دهیم. فی‌المثل در ماجرای مهسا امینی جبهه در اولین روز، بیانیه داد و به رئیس قوه قضائیه نامه نوشت، ولی قطعا نمی‌توانیم با معترضان کف خیابان که شعار‌های براندازانه می‌دهند، همسو شویم. بحث محافظه‌کاری نیست؛ ما شعار‌های آنان را قبول نداریم. ما می‌خواهیم در چارچوب نظام، نظام را اصلاح کنیم. نمی‌خواهیم دینامیت زیر ساختمان نظام بگذاریم، بلکه می‌خواهیم همین بنا را اصلاح و ایراداتش را برطرف کنیم که البته می‌دانیم کار بسیار مشکل و پرهزینه‌ای است. با چنین مواضعی، چون این‌کاره نیستیم، برای همین نه می‌توانیم با کسانی که شعار‌های براندازانه می‌دهند، همراهی کنیم و نه وضعیت حاکم را قبول کنیم. البته می‌دانیم دو طرف به توصیه‌هایمان توجه نمی‌کنند، اما آنقدر تلاش می‌کنیم، شاید گوش شنوا پیدا کنیم.»

وقتی پا ی اصلاحات در میان است، لازم نیست راه دوری برویم! مانع اصلی فرایند اصلاحات در ایران یعنی علی خامنه‌ای هم خود را زمانی پرچم‌دار اصلاحات نامیده است! او هم اگر پا ی ادعا ی اصلاحات در میان باشد، خود یک مدعی بزرگ است و احتمالن خواهد گفت: حاضر نیست زیر ساختمان نظام دینامیت بگذارد! و شاید به همین دلیل مکرر در مکرر کودتا کرده است و اصلاح‌طلبان و اقبال مردم به اصلاحات را پس زده است! اگر علی خامنه‌ای که در هر معنایی از کودتا، یک کودتاچی است، و بارها زیر ساختمان این نظام دینامیت و بمب منفجر کرده است، بتواند با همان استدلال‌ها ی بهزاد نبوی کار خود را پیش ببرد، کار برای بهزاد نبوی و دوستان او خیلی گران خواهد شد! چه، در این صورت باید پذیرفت که ادعا‌ها چندان اهمیت ندارد، حجت‌ها و استدلال‌ها هستند که می‌توانند عیار اصلاح‌طلبی و نیکی آن را آشکار کنند.

بگویید در فرایند گذار دمکراتیک در کجا ایستاده‌اید تا بگویم چه قدر اصلاح‌طلب هستید؟

با آن‌چه بهزاد نبوی در مورد اصلاحات در سه بند صورت‌بندی کرده است، هیچ مشکلی ندارم. حتا با اصلاح‌طلب خواندن او هم، مساله‌ای ندارم. زیرا در نهایت این از حقوق شهروندی است که هر کس می‌تواند نامی برای خود انتخاب کند. مساله من با آن است که با دریافتی که نبوی از این اصول دارد و سیاست‌ورزی برآمده از آن راهی به اصلاحات نمی‌بینم! من حتا می‌توانم از کنار ادعاها ی سخیف دیگر او هم بگذرم، اگر و تنها اگر او بتواند توضیح دهد که چگونه در غیبت از خیابان می‌خواهد و می‌تواند این « بنا را اصلاح و ایراداتش را برطرف» کند؟

زیرا اصلاحات در همین حد، و با همین صورت‌بندی، اگر در پیش‌گذاشتن و پی‌گیری آن جدی باشیم، آن‌قدر معجزه دارد که از سنگ سرد هم قلبی گرم بتراشد و کار را ‌دست‌‌کم تا جایی پیش ببرد. شوربختانه اما پس از چهل روز و چندین چهل قربانی نبوی می‌گوید: «در ماجرای مهسا امینی جبهه در اولین روز، بیانیه داد و به رئیس قوه قضائیه نامه نوشت، ولی قطعا نمی‌توانیم با معترضان کف خیابان که شعار‌های براندازانه می‌دهند، همسو شویم. بحث محافظه‌کاری نیست؛ ما شعار‌های آنان را قبول نداریم.»

تا این‌جا هم هنوز نمی‌توان خرده‌ای به بهزاد نبوی گرفت! او راست می‌گوید و این حق شهروندان است که شعارها ی خودشان را بدهند! و هیچ‌کس مجبور نیست، شعارها ی دیگران را تکرار کند! در این جا تنها یک مشکل کوچک وجود دارد. از یک طرف یکی از مدعیان و پرچم‌داران اصلاحات (خامنه‌ای) اساسن با اعتراض و شعار، وقتی پا ی دیگری در میان است، مساله دارد! آن را قشون‌کشی خیابانی می‌داند! می‌خواهد آن را با سرکوب و سرب تعطیل کند! و بارها چنین کرده است! او هزاران نفر را در شهر و حتا در روستا به گلوله بسته است، و در زندان خفه کرده است، که هیچ شعاری خلاف میل او شنیده نشود! و از طرف دیگر بهزاد نبوی هم که سخن‌گو ی جبهه ی اصلاحات است، در اساس هیچ شعاری نمی‌دهد! اصلن به خیابان نمی‌آید، که فرصت کند شعار بدهد! به زبان دیگر اگر نبوی صداقت داشت نباید می‌گفت ما «نمی‌توانیم با معترضان کف خیابان که شعار‌های براندازانه می‌دهند، همسو شویم. … ما شعار‌های آنان را قبول نداریم.» او باید می‌گفت ما اساسن با اعتراض یا دست‌کم با اعتراض در کف خیابان مساله داریم! چون هیچ‌کس انتظار ندارد که یک اصلاح‌طلب بیاید در کف خیابان و شعارها ی براندازانه بدهد! اما بسیاری انتظار دارند که اصلاح‌طلب‌ها هم دست‌کم زمانی به کف خیابان بیایند و شعارها ی خودشان را بدهند! انگار بهزاد نبوی سقف اصلاح‌طلبی را چنان پایین آورده است که در اساس آمدن به خیابان (حتا برای دادن شعارها ی اصلاح‌طلبانه) ممنوع شده است و برای همیشه تعطیل خواهد بود! عجیب نیست اگر در این‌جا دو مدعی اصلاحات در عمل به یک نقطه رسیده‌اند! زیرا برای هیچ‌کدام از این مدعیان، اصلاح‌طلبی در بنیادها که به مردم و خواست آنان می‌رسد، اهمیت ندارد! آن‌ها خود را برادران بزرگ‌تر مردم می‌دانند و به خود حق می‌دهند که برای مردم تعیین تکلیف کنند و به هدایت آنان بپردازند! خامنه‌ای به خود حق می‌دهد آن‌ها را بکشد و نبوی هم به خود حق می‌دهد از کنار این کشتارها بگذرد! زیرا کشته شده‌گان برانداز هستند! درذهن این مدعیان اصلاحات هیچ نشانی از “حق داشتن” دیده نمی‌شود.

اصلاح‌طلبان وقتی از مردم و خواست‌ها ی آنان فاصله می‌گیرند، به آسانی همانند کسانی می‌شوند که مردم در پی اصلاح آنان هستند! حتا بدتر! اصلاح‌طلبان با به بند کشیدن و مصادره ی یک فلسفه ی سیاسی درخور، :ارآمد، پویا و انسانی، در عمل مردم را به پشت کردن به اصلاحات و سازوکارها ی انبوه و بهداشتی آن می‌کشانند! و درست آن‌گاه است که می‌توانند بگویند: «نمی‌توانیم با معترضان کف خیابان که شعار‌های براندازانه می‌دهند، همسو شویم.»! یعنی این گروه از اصلاح‌طلبان نخست مردم را برانداز می‌کنند و سپس از آنان فاصله می‌گیرند! و در برابر کشتار آنان بی‌تفاوت می‌شوند!

اصلن اتهام شرم‌آرو “براندازی نرم” از سوی خامنه‌ای آمده است که اصلاح‌طلبان خلع سلاح شوند و اصلاح‌طلبی به همین جا برسد! برای جبهه ی اصلاحات حالا هم‌سویی با مردم که اعتراض می‌کنند ننگ است، اما هم‌سویی با کسانی که باید اصلاح شوند، خیلی عادی شده است! یعنی همان بلایی را که خامنه‌ای بر سر اصلاح‌طلبان آورده است، حالا اصلاح‌طلبانی همانند بهزاد نبوی بر سر مردم می‌آورند! این جاست که کار برای کسانی همانند بهزاد نبوی بسیار دشوار می‌شود و ادعاها ی آنان دیگر چندان اهمیت نخواهد داشت! و رنگی ندارد. باید دید استدلال‌ها چیست؟ و مدعیان اصلاحات چه چیزی را می‌خواهند اصلاح کنند؟ ابزار و برنامه‌ها ی آن‌ها کدام است؟ و چه قطب نمایی در این اقیانوس اختلاف‌ها و بگومگوها در دست آن‌ها مانده است؟

بگذارید صورت مساله را کمی ساده کنیم؛ و ببینیم اختلاف‌ها ی این دو مدعی اصلاح‌طلبی در کجاست؟

آقا ی علی خامنه‌ای مردم را به “خود” فروکاهیده است؛ او همه ی راه‌ها و سازوکارهایی را که ممکن است، به “دیگری” و خواست او برسد، در عمل تعطیل کرده است و برنمی‌تابد. دیگری خوب در این جا دیگری مرده است. درجان و جهان کوچک خامنه‌ای مردم دو دسته اند؛ یک دسته ادامه ی او هستند و ادعاها ی او را تکرار می‌کنند و دسته‌ای که منتقد یا مخالف او هستند؛ خامنه‌ای دسته ی نخست را مردم می‌نامد و دسته ی دیگر را “دشمن”. اصلاح‌طلبی در دریافت علی خامنه‌ای در عالی‌ترین شکل خود نابودی “دیگری” و دشمن است. او در این مسیر حتا به قانون اساسی جمهوری اسلامی هم وفادار نیست و نمانده است. زیرا حتا در همین قانون اساسی غیرانسانی، هنوز سوراخ‌هایی برای نفس کشیدن یافت می‌شود. او ایران را به زندانی بزرگ تبدیل کرده است، که هیچ نفس کشی نماند. (۲)

آقا ی بهزاد نبوی مردم را به درک خود از اصلاح‌طلبی فروکاهیده است! او آشکار در پی نابودی دیگری نیست، اما اگر دیگری و خواست‌هایش از سقف اصلاح‌طلبی او فراتر رود، گرفتار تور براندازانه ی او خواهد شد؛ و در عمل محکوم به نابودی خواهد بود. زیرا جبهه ی اصلاحات خود را صالح‌تر به تشخیص مصالح دیگری می‌داند! یعنی وقتی دیگری اعتراض می‌کند؛ پا به خیابان می‌گذارد؛ و خواست پایان دیکتاتوری و خلع دیکتاتور از قدرت را مطرح می‌کند، دیگر “دیگری” پذیرفتنی نیست! او برانداز است! و اصلاح‌طلبی همانند بهزاد نبوی در چنین شرایطی نمی‌تواند کنار آن‌ها بایستد؛ او کنار علی خامنه‌ای می‌ا‌یستد؛ و تماشا می‌کند و می‌گذارد او کاراش را با آرامش و تا پایان ادامه دهد!      

بیایید هم‌دلانه‌تر به آن‌چه نبوی گفته است درنگ کنیم؛ و در داوری خود دقیق‌تر شویم. بیایید از خود بپرسیم به عنوان یک اصلاح‌طلب چگونه می‌توان به داد این مردم/حکومت رسید؟

مهم‌ترین دشواری در این‌جا طرح درست و مناسب صورت دشواری است؛ آیا نبوی صورت مساله را درست و راست طرح کرده است؟ داستان را از کجا باید پی‌گرفت؟ و سنگ‌ها را تا کجا باید برگرداند؟

آیا همانند بخشی از محافظه‌کاران قدیم که حالا خود را اصول‌گرا می‌دانند و در غارت ملی درگیر هستند، دوباره باید به تاریخ اسلام یا انقلاب اسلامی برگردیم؟ و هم چنان که این جماعت می‌پسندد با حقنه کردن دریافت خود از اصول اسلامی یا ایدیولوژیک مدعی دفاع از مردم و نظام شد؟ و به دام بحث‌ها ی نظری بی‌سرانجام و دوباره افتاد؟ آیا اصلاح‌طلبان (محافظه‌کاران جدید) هم که غالبا و قالبا ترس‌خورده‌اند و در عمل در برابر فرایند غارت یا ساکت هستند یا بی‌عمل! همان راه را در پیش گرفته‌اند، و می‌خواهند ترس‌خوردگی و بی‌عملی خود را با بازگشت به چند اصل اخلاقی، تاریخی یا ایدئولوژیک دیگر جبران و بزک کنند؟

ادعاهایی همانند پرهیز از خشونت، گریز از انقلابی دوباره و بی‌هوده، اگر به فرایند ایستادگی در برابر غارت ملی نرسد، چه اهمیتی دارد؟ و در عمل به ایستادگی در کنار فرایند غارت نمی‌انجامد؟

در شرایط موجود با پذیرش برخی از کاستی‌ها در رفتار کسانی که به خیابان آمده‌اند و در برابر فرایند غارت و ترس‌خوردگی ایستاده‌اند و حکومتی را که لبریز از نادانی و ناتوانی است به تغییر و یا رفتن فرامی‌خوانند، اصلاح‌طلب‌ها کجا باید بایستند؟ کنار مردم، یا در برابر مردم؟ آیا کسانی که در میانه ایستاده‌اند، به واقع درمیانه ایستاده اند یا در کنار خامنه‌ای؟

اصلن آیا بهزاد نبوی تن به این گفت‌وگو داده است، که سیاست‌ورزی کند و در چنین شرایط دشواری به علی خامنه‌ای فشار بیاورد؟ و از او امتیاز بگیرد؟ یا او می‌خواهد به اصلاح‌طلبان خاکستری گرا دهد که طرف مردم و خیابان‌ها نروند؟ یعنی او به کمک علی خامنه‌ای آمده است و در تلاش است خیال او را برای پاک کردن خیابان‌هان پاک کند؟ اشتباه نشود! نیت‌خوانی نمی‌کنم، پدیدارشناسی می‌کنم. یعنی می‌خواهم بدانم کار این چریک در عمل و در حد گفت‌وگو با هم‌میهن، سیاست‌ورزی و هم‌کاری با هم‌میهنان خود است، یا سیاه‌کاری، سیاست‌ناشناسی و هم‌کاری با کسانی است که به کشتار ایرانیان و شکار جوانان و دختران و کودکان آنان دندان تیز کرده‌اند؟‌

پرسش دقیق‌تر شاید آن باشد که چه کسی دینامیت‌ زیر ساختمان نظام و ایران گذاشته ‌است؟ خامنه‌ای که مردمان مخالف خود را به گلوله می‌بندد؟ یا مردمانی که بهای ایستادگی در برابر غارت را با خون و جان عزیزشان می‌پردازند؟ اصلن اصلاح‌طلبانی که با ادعا ی «حاضر نیستیم دینامیت زیر ساختمان نظام بگذاریم» کنار علی خامنه‌ای ایستاده‌اند و به کشتار مردم و غارت ملی خوگرفته‌اند، چه اتفاقی باید در جمهوری اسلامی بیفتد که فکر کنند علی خامنه‌ای دینامیت زیر ساختمان نظام گذاشته است؟

کسانی همانند بهزاد نبوی می‌دانند که علی خامنه‌ای دینامیت زیر ساختمان نظام گذاشته ‌است؛ و از کودتایی به کودتایی دیگر آمده است؛ اما در عمل شجاعت و جگر ایستادن در برابر او را ندارند؛ در نتیجه عجیب نیست که به سفیدشویی ناتوانی و بزدلی خود کشیده شده‌اند. وقتی در سیاست از مقام داوری به مقام گردآوری پس می‌نشینیم؛ و می‌خواهیم انتخاب‌ها ی سیاسی خود را نه با خواست پسینی مردم که با دریافت‌ها ی پیشینی خود متر بزنیم، فرسنگ‌ها از پهنه ی باشکوه اصلاحات بیرون افتاده‌ایم. چه، اصلاحات در هر معنایی در نهایت تسلیم شدن به خواست و پسند مردم است.

آن کس که در برابر خواست مردم ایستادگی می‌کند، اصلاح‌طلب نیست. اصلاح‌طلبی در بنیادها ی خود گذار از وسواس‌ها ی مزمن و موذی پیشینی راست و ناراست و تن دادن به داوری پسینی مردم است. اصلاح‌طلبی پایان برهان لطف است، و مرگ دیگری بزرگ است. بی‌قطب‌نمای داوری مردم در اقیانوس سیاست پیش نمی‌توان رفت. در نبود داوری مردم، حقوق بشر و تعادلات دمکراتیک همیشه باید یک دیگری بزرگ در جایی ایستاده باشد و به ایستادگی در برابر خواست مردم فرمان دهد. یعنی همیشه پا ی یک برهان لطف در میان است. و عجیب نیست اگر علی خامنه‌ای جباریت خود را لطف می‌خواند، و مردمی را که در برابر این جباریت ایستاده اند دشمن می‌داند.

بارها گفته‌ام و از گفتن آن خسته نمی‌شوم. سیاست بازی بزرگان، سروران و خدای‌گان است. آن‌کس که “نمی‌تواند” و این ناتوانی را چنان در گفت‌وگوها ی بی‌سروته پیشینی(نادانی) می‌پیچد که از آن “نمی‌خواهم” بیرون می‌آید، به کار سیاست و سیاست‌ورزی نمی‌خورد. او هیچ‌گاه در میدان سیاست ژنرال نمی‌شود! او دست بالا تنها می‌تواند یک سرباز خوب باشد. سربازی که منتظر است و منتظر می‌ماند تا ژنرال به او میدان دهد.

اصلاح‌طلبان در عیار بهزاد نبوی نه اراده به قدرت دارند و نه اراده به ایستادگی در برابر آن! آن‌ها نبود اراده به قدرت را که شکلی از ولایت‌پذیری، بندگی و صغارت است، چنان در خود نهادینه کرده‌اند که گاهی تا نکوهش قدرت‌طلبی و حتا تعطیل هر تکاپویی برای کسب و توزیع قدرت ادامه می‌دهند؛ و نبود اراده به ایستادگی در برابر قدرت را تا تن دادن به جباریت! وقتی اصلاح‌طلبان می‌خواهند ناتوانی و بزدلی خود را با هوچی‌گری‌ها ی نظری بپوشانند، من تنها برده‌گانی را می‌بینم که می‌خواهند ناتوانی و نادانی خود را به ارزش تبدیل کنند؛ کسانی که گنجشک ترس را رنگ کرده‌اند تا به جای قناری دانایی جا بزنند. بهزاد نبوی و محافظه‌کاران ولایت‌مدار جدید به جا ی ایستادن در برابر علی خامنه‌ای و تلاش برای خنثی کردن بمب‌ها ی بی‌شماری که او هر روز منفجر می‌کند و بخشی از ساختمان نظام و ایران را پایین می‌آورد، کنار خامنه‌ای ایستاده اند و بخشی از آن بمب‌ها و انفجارها شده‌اند. کسی که در برابر خامنه‌ای نایستاده است، هرچه هست اصلاح‌طلب نیست! برای پرهیز از خشونت و تبدیل آن‌چه در خیابان‌ها می‌گذرد به ایستاده‌گی مدنی‌تر، ابتدا باید کنار مردم ایستاد و به مقام‌ داوری مردم تن داد.

اصول‌گراها (محافظه‌کاران قدیم) در ایران زندگی، آزادی و جست‌وجوی خوش‌بختی را به گروگان گرفته‌اند و گروهی از اصلاح‌طلبان (محافظه‌کاران جدید) جست‌وجو ی راه‌ها ی تازه برای مبارزه و ایستادگی در برابر این بی‌داد را. هر دو از مردم می‌خواهند شل کنند تا رستگار شوند!

در چنین چشم‌اندازی باید از بهزاد نبوی پرسید: برادر، چریک اصلاحات، برای خنثی کردن بمب‌ها ی اتمی که خامنه‌ای زیر ساختمان نظام و حالا ایران گذاشته‌ است، چه برنامه‌ای دارید؟ و برای خاموش کردن ماشین کشتار چه می‌کنید؟ گیریم شما دانا ومردم نادان، با حق خطا کردن چه می‌کنید؟ آیا مردمی که حکومت، و نظام و شما را نمی‌خواهند باید کشت؟

شوربختانه او هیچ برنامه‌ای ندارد. و به خاطر همین بی‌برنامه‌گی و بی‌عملی است که جبهه ی اصلاحات به جبهه ی مفلوکات دگردیسیده است. او حاضر نیست حتا پا به خیابان بگذارد؛ و برای پیش‌برد اصلاحات کاری انجام دهد و انرژی ذخیره کند. می‌گوید کنار مردمی هم که به خیابان آمده‌اند نمی‌ایستد! زیرا به باور وی مردم می‌خواهند نظام را براندازند! شاید او انتظار دارد، مردم بروند خیابان و هزینه بدهند، اما خواست‌ها و شعارها ی اصلاح‌طلبانه ی او را بدهند! یا شاید او اساسا نمی‌خواهد مردم به خیابان بروند. به زبان دیگر او ممکن است حق داشته باشد وقتی نمی‌خواهد دینامیت زیر ساختمان نظام بگذارد، اما تکاپویی هم برای برداشتن دینامیت‌هایی که انقلابی‌ها ی نادان دیروز و انقلابی‌نماها ی کلاش امروز زیر ساختمان ایران گذاشته‌اند و هروز منفجر می‌شوند، نمی‌کند.

کسی که امر قدرت و سیاست را می‌شناسد، می‌داند که هم اصلاحات و هم انقلاب در نهایت به مردم و حکومت‌ها تحمیل خواهد شد. وقتی دمکراسی نیست، همیشه توازن قوا تعیین‌کننده است! مردم تنها می‌توانند ایستاده‌گی را انتخاب کنند! امکانات تاریخی و فرهنگی یک ملت و دولت است که در نهایت تعیین‌کننده است، و به انقلاب یا اصلاحات خواهد رسید. به جا ی تسلیم شدن به شکاف دروغین و ساختگی اصلاح‌طلبی و براندازی باید به جبهه ی ایستادگی در برابر استبداد و جباریت پیوست! با ایستادگی است که سایه ی شوم سلطه آرام آرام برچیده و قدرت زاده می‌شود. آنان که در برابر استبداد و جباریت ایستاده‌اند، و این ایستادگی را تا بنیادها پی‌می‌گیرند اصلاح‌طلب اند! اصلاح‌طلبی ایستادن در کنار مردم است. ایستادن در کنار مردم است که به مدنی‌تر شدن ایستادگی؛ کند شدن سرکوب و کم شدن سرانه ی آن و افزایش شانس اصلاحات کمک خواهد کرد. نمی‌توان و نباید اصلاح‌طلبی و گذار دمکراتیک را تا مدنی و مدرن شدن همه ی مردم و مخالفان تعطیل کرد! با آمدن به خیابان‌ها و مدیریت ایستادگی در برابر بی‌داد و زنده کردن امید به تغییر است، که خیابان‌ها آرام‌تر و ایستادگی مدنی‌تر خواهد شد.

آنان که در برابر بی‌داد و استبداد و غارت ملی ایستاده‌اند، و از نام‌ها ی کوچک خود قهرمانانی بزرگ ساخته‌اند، هر نامی که داشته باشند، اصلاح‌طلب هستند. به تابلو ی مرگ این مارات‌ها ی (۳) جوان نگاه کنید و از کوچکیدن داستان مرگ سیاوشین آنان شرمگین شوید. آنان که ایستاده‌اند و ایستاده می‌میرند، کاشفان فروتن شوکران هستند.

«…تباهی
از درگاه بلند خاطره‌شان
شرمسار و سرافکنده می‌گذرد
کاشفان چشمه
کاشفان فروتن شوکران
جویندگان شادی
در مجْری‌ آتشفشان‌ها
شعبده‌بازان لبخند
در شبکلاه درد
با جاپایی ژرف‌تر از شادی» (۴)

کسانی که از زن، زندگی و آزادی می‌گویند و می‌خوانند و می‌خواهند اصلاح‌طلب هستند. آن‌ها برآمد چند دهه روشن‌گری و خون دل خوردن روشن‌فکرانی هستند که چراغ اصلاح‌طلبی را در ایران روشن کرده‌اند. اصلاح‌طلبی همان بوسیدن و رقصیدن و عریانیدن در خیابان‌ها است. از مردم عادی نباید انتظار داشت فلسفه ببافند و با خط کش از خواست‌ها و رویاها ی خود بگویند! به آن باید فرصت داد زندگی و آدمی‌زادگی کنند.

برانداز اعظم علی خامنه‌ای و هم‌کاران و همراهان او هستند. آن‌ها هستند که نمی‌گذارند جریان زندگی در ایران پیش برود و ببالد. زنانه‌گی کند و برقصد. شاد باشد و احساس آزادی کند. آن‌ها هستند که دست در خون مردم شسته‌اند و از ریختن هیچ حرمتی نگذشته اند! آن‌ها راه‌ها ی گذار دمکراتیک را در ایران بسته اند و ایران را از وضعیت ناپایدار سیاسی امروز به وضعیت خونین طبیعی فردا می‌برند. ایستادن کنار رژیم کشتار هیچ قرابتی با اصلاح‌طلبی ندارد. تن دادن به نظام شهربندی اصلاح‌طلبی نیست.

جناب بهزاد نبوی عزیز دشواری راستین انتخاب میان اصلاح‌طلبی و براندازی نیست، انتخاب میان خامنه‌ای و مردم است. بهزاد عزیز ایستادن کنار خدابند ایران شرم‌آور است.

پانویس‌ها

۱- گفت‌وگو در روزنامه ی هم میهن انجام شده است، ۲ آبان ۱۴۰۱، تارنما ی اصلاحات نیوز.

۲- به رفتار او با وکلای محترم دادگستری نگاه کنید! تا با دو چشم خویش ببینید او هیچ احترامی برای هیچ قانونی ندارد. او با تبدیل جمهوری اسلامی به یک حکومت شخصی و خانواده‌گی در عمل هیچ چیزی از جمهوری اسلامی و قانون اساسی به جا نگذاشته است، که کسانی همانند بهزاد نبوی نگران فروریختن آن باشند. جمهوری اسلامی سال‌ها است فروافتاده است!در چنین شرایطی باید نگران خلا قدرت در گذار از جمهوری اسلامی بود.

۳- اشاره به نقاشی “مرگ مارات” از نقاش فرانسوی جاکویس لوییس دیوید.

The death of Marat by Jacques Louis David

۴- شاملو، احمد، دشنه در دیس، پاره‌ای از شعر بلند خطابه ی تدفین، ۱۳۵۶.