اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
چهارشنبه  ۹ مرداد ۱٣۹٨ -  ٣۱ ژوئيه ۲۰۱۹

نازک بین: فوتبال و فوتسال افغانستان در ماه های اخیر نتایج خوبی را به دست آورده؛ نتایجی که فوتبال دوستان این کشور را به آینده جوانان افغان امیدوار کرده است.
فوتسالیست های کشور همسایه ایران یک ماه پیش نیز در تبریز شگفتی ساز شدند. در تورنمنت جوانان قهرمانی آسیا، تیم قرمزپوش افغانستان با رقم زدن نتایجی عجیب به فینال رقابت ها صعود کرد اما علی رغم ارائه نمایشی خوب، برابر ژاپن شکست خورد.
اما دو روز بیش تیم ملی فوتبال زیر شانزده سال افغانستان موفق شد در جریان تورنمنت شش جانبه آسیای مرکزی موسوم به کافا با یک گل ملی پوشان نوجوان جمهوری اسلامی ایران را شکست دهد. شکست تیم ملی نوجوانان ج.ا.ا از افغانستان را گرچه می توان از اتفاقات شگفت انگیز و غیرمنتظره فوتبال دانست که ممکن است در هر تورنمنتی برای تیمهای صاحبنام اتفاق افتد اما با توجه به جایگاه فوتبال دو کشور می تواند نشانه پیشرفت فوتبال در افغانستان محسوب شود.
در تیم فعلی افغانستان ۱۴ بازیکن لژیونر حضور دارند که البته در لیگ های معتبر بازی نمی کنند اما به هر حال توپ زدن در کشورهایی چون هلند، آلمان، انگلستان و... هرچند که در لیگ های دسته پایین تر باشند ولی به هر حال اتفاق مثبتی برای این کشور محسوب می شود.
هنوز اخبار این شگفتی گرم بود که نوبت به تاجیکستان رسید که با برتری ٣ بر صفر نوجوانان فوتبال ما را شکست دهد و فصل تازه ای را در فوتبال پایه آسیا گشاید. تیم ملی نوجوانان جمهوری اسلامی ایران در دو بازی گذشته خود به ترتیب با نتایج ۳ بر ۱ و ۲ بر ۱ مقابل تیم های نوجوانان ترکمنستان و ازبکستان به پیروزی رسید.

فیفا اسامی زنان و مردان نامزد جایزه The Best را معرفی کرد
فیفا فهرست اولیه نامزدهای The Best در بخش بازیکنان را اعلام کرد که نکته قابل توجه نبودن نام آنتوان گریزمان در آن است. همچنین لوکا مودریچ برنده سال گذشته نیز در این فهرست دیده نمی‌شود.
در بخش بانوان لوسی برنز (انگلیس/ مارسی)، جولی ارتز (آمریکا/ شیکاگو رد استارز)، کارولین گراهام هانسن (نروژ/ ولفسبورگ/ بارسلونا)، آدا هگربرگ (نروژ/ لیون)، آماندین هنری (فرانسه/ لیون)، سم کر (آمریکا/ شیکاگو رد استارز/ پرث گلوری)، رز لاول (آمریکا/ واشنگتون اسپریت)، ویویان میدما (هلند/ آرسنال)، الکس مورگان (آمریکا/ اورلاندو پراید)، مگان رپینو (آمریکا/ رین اف سی)، وندی رنار (فرانسه/ لیون)، الن وایت (انگلیس/ بیرمنگام/ منچسترسیتی) نامزد شدند.
کریستیانو رونالدو (یوونتوس)، فرانک دی یانگ (آژاکس/ بارسلونا)، ماتیاس دی لیخت (آژاکس/ یوونتوس)، ادن هازارد (چلسی/ رئال مادرید)، هری کین (تاتنهام)، سادیو مانه (لیورپول)، کیلیان ام باپه (پاری سن ژرمن)، لیونل مسی (بارسلونا)، محمد صلاح (لیورپول) و ویرجیل فان دایک (لیورپول) ۱۰ نامزد برگزیده مردان فیفا هستند.

نامزدهای بهترین مربی سال فیفا اعلام شدند
به نقل از الموندو، فیفا قبل از مراسم THE BEST که به برترین‌های فیفا معروف است، نامزدهای بهترین مربی سال را انتخاب کرده است که به شرح زیر هستند:
- جمال بلماضی (تیم ملی الجزایر)
- مارسلو گایاردو (ریورپلات)
- دیدیه دشان (تیم ملی فرانسه)
ریکاردو گارکا (تیم ملی پرو)
- پپ گواردیولا (منچسترسیتی)
- یورگن کلوپ (لیورپول)
- مائوریسیو پوچتینو (تاتنهام)
- فرناندو سانتوس (تیم ملی فوتبال پرتغال)
- تیته (تیم ملی فوتبال برزیل)
- اریک تن هاگ (آژاکس)
برندگان جایزه The Best در مراسمی که یکم مهر در میلان ایتالیا برگزار می شود، معرفی خواهند شد.

«تیم ملی هم تیم ملی‌های قدیم»

محمد قراگزلو: اینکه بنگلادش بنا به دلایل فنی و راهبردی از بازی دوستانه با تیم ملی ایران سر باز زده یا داستان دیگری در میان است هنوز مشخص نیست اما اصل ماجرا تکان دهنده و دردناک است. از یک سو اینکه تیم درجه چهار آسیایی برای ما طاقچه بالا گذاشته به اندازه کافی دردناک هست که بتوان بار دیگر مسوولان فوتبال کشور را به خاطر بی‌کفایتی‌شان در جهت تدوین برنامه‌های مناسب برای تیم ملی مواخذه کرد اما از سوی دیگر تکرار این چرخه بی‌مبالاتی است که بیشتر از هر چیز کفر آدم را در می‌آورد.
موضوع لغو بازی‌های تدارکاتی و دوستانه تیم ملی مساله تازه‌ای نیست. در دوران سرمربیگری کارلوس کی‌روش با آن همه سختگیری و بدخلقی‌اش، فدراسیون اسیر خواسته‌های منطقی و غیرمنطقی مرد پرتغالی بود و تقریبا با هر حریف کوچکی که کارلوس امر می‌کرد بازی می‌کردیم. توجیه کی‌روش این بود که بازی با تیم‌های بزرگ کمکی به فوتبال ملی ما نمی‌کند. از این رو بارها با تیم‌های مجهول‌الهویه‌ای بازی کردیم که حتی لباس یکرنگ و متحدالشکل‌شان را هم خودمان باید می‌دادیم و اصلا شک داشتیم این تیم که مقابل تیم ملی مان ایستاده تیم ملی کشورش به حساب می‌آید یا جمعی از فوتبالیست‌های وامانده آن بلاد آمده‌اند اینجا تا پولی بگیرند و مسابقه‌ای برگزار کنند بی‌آنکه هویت واحدی داشته باشند. در این ٨ سال بارها با تیم‌های کوچکی مثل ماداگاسکار، موریتانی، موزامبیک و ... بازی کردیم و مهم‌ترین و بهترین حریفان تدارکاتی‌مان روسیه، شیلی و سوئد بودند. یکی دو بار هم با تیم‌های خوب آفریقایی مثل تونس و الجزایر بازی کردیم وگرنه بقیه‌اش مصاف با تیم‌های درجه دو و سه آفریقایی و آسیایی بود و در معدود دفعات حریفی درجه ٣ از اروپا نصیب‌مان می‌شد. اما واقعیت این است که قبل از دوران ٨ ساله کی‌روش با آن طرز فکر عجیبش در خصوص بازی نکردن با تیم‌های بزرگ هم وضع‌مان بهتر نبود؛ مثل همین حالا که کی‌روش رفته و باز هم در پیدا کردن حریف مناسب تدارکاتی تقریبا هیچ حرفی برای گفتن نداریم و مدت‌هاست دور خودمان می‌چرخیم. این شاید شبیه درددل‌های توی تاکسی باشد با یک«آه» گنده بعد از پایان مونولوگ‌های تلخ‌مان، اما از واقعیت هیچ وقت نمی‌شود فرار کرد. اینکه زمانی اگر می‌خواستیم برویم جام جهانی در تورنمنتی با برزیل و فرانسه بازی می‌کردیم و تیم‌های درجه یک و شایسته اروپایی مثل ولز، یوگسلاوی، رومانی، چکسلواکی، پرتغال و بلغارستان، شوروی، آرژانتین راحت می‌شدند حریف تدارکاتی‌مان. سال‌هایی که اینطوری درگیر پرکردن فیفادی‌ها با بازی‌های تدارکاتی در خور شان‌مان نبودیم اما همه چیز به شکل اتوماتیک در شان‌مان بود. سال‌هایی که درگیر بازی‌های المپیک و آسیایی بودیم و شاید سالی یکی دو فرصت برای بازی تدارکاتی پیدا نمی‌کردیم. دورانی که کیفیت بر کمیت غلبه داشت و اگر دنبال حریف بودیم دامن بنگلادش و ماداگاسکارها را نمی‌چسبیدیم که اگر آنها به هر دلیلی کنار کشیدند سنگ روی یخ شویم.
حالا که کی‌روش نیست تا غر بزند و مثل آوار سر فدراسیون فرود بیاید تا سر آخر یکی مثل ماداگاسکار و مالدیو را برای پر کردن فیفادی تقویم‌مان پیدا کنیم، ویلموتس همه چیز را سپرده دست فدراسیون و اینچنین است که از چین تا گرجستان و بنگلادش هم برایمان تره خرد نمی‌کنند. اینجا نخستین چیزی که به ذهن‌مان می‌رسد کشیدن یک «آه» بزرگ است و پناه بردن به همان درد دل‌های توی تاکسی که جمله آخرش یک چیزی توی همین مایه‌هاست: «تیم ملی هم تیم ملی‌های قدیم» هر چند شاید درست‌تر این باشد که مونولوگ حسرت برانگیز دوست دانایمان در تاکسی را اینطوری تمام کنیم: «فدراسیون هم فدراسیون‌های قدیم.»