اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱ مرداد ۱٣۹٨ -  ۲٣ ژوئيه ۲۰۱۹

چهل سال است که دستگاه های سرکوبگر حکومتی در برابر مطالبات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کارگران، معلمان، دانشجویان، زنان، جوانان و همه آزادیخواهان و برابری طلبان، با سرکوب و بازداشت، شکنجه و زندان و غیره مقابله می کنند.
این سرکوبگری های بی حد و حصر نه از سرقدرتمندی، بلکه نشانه درماندگی ناشی از بحران هایی است که از بلافاصله پس از به قدرت رسیدن به همراه آورده و متاثر از آن، توان برآورده نمودن هیچ حداقلی از خواستهای هیچ یک از بخش های مطالبه گر و معترض جامعه را از خود سلب نموده‌اند .
اما امروز مطالبات توده ای ریشه ای تر و عمیق تر و مبارزات و اعتراضات نیز که به تبع آن جدی تر گسترده تر و قدرتمندتر شده است، دستگاه های سرکوبگر همچنان تمام تلاششان را به کار می گیرند تا بتوانند اعتراضات را مهار و جامعه را از مطالبه گری روز افزون و بدون تخفیف خود نا امید و سرخورده کنند.
ولی واقعیت خلاف انتظار آنان رخ می نمایاند و نمایی از امید و سرشاری و عزم توده ای برای رسیدن به شرایط زندگی انسانی و در عین حال زبونی و درماندگی سرکوبگران را در برابر چشمان همه گذاشته است.

بازداشت گسترده ده ها نفر از کارگران هفت تپه و فولاد اهواز نمونه ای از نهایت درجه سرکوبگری در پاسخ به اعتصابات و اعتراضات قدرتمند آن دو مرکز کارگری و پیوندی بود که در سراسر جامعه با آنها شکل گرفته بود، که سراسیمگی مقامات و مسولین دولتی و حکومتی برای یافتن راهی جهت عقب نشینی آبرومندانه «آزادی بازداشت شدگان»، بی حاصل بودن سرکوب در مقابل اراده قوی کارگران و بقیه بخش های معترض برای رسیدن به مطالبات را با شفافیت و وضوح به نمایش در آورد، اگر چه اسماعیل بخشی و سپیده قلیان را زیر شکنجه برای اعتراف گیری و مستند سازی طرح رسوای موسوم به طرح سوخته قرار دادند و آن هم با به راه افتادن اعتراضات وسیع توده ای به ضد خودش بدل شد.

حمله به برگزار کنندگان مراسم روز جهانی کارگر مقابل مجلس و بازداشت بیش از ۵۰ نفر با توسل به وحشیگری و ضرب شتم، تکرار همان سرکوبگری توام با دستپاچگی سرکوبگران و مقامات دولتی و حکومتی بود که پیشتر در جریان اعتصابات کارگران هفت تپه و فولاد اهواز نمایان شد، بطوری که این بار فلاحت پیشه رئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس برای پیشگیری از گسترش اعتراضات، خواهان آزادی فوری و بی قید و شرط بازداشت شدگان روز جهانی کارگر شد.

تقابل جنبش کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی که حالا در پیوند مستحکمی با همدیگر قرار گرفته اند با دستگاه های سرکوبگر به جدی ترین، حساس ترین و شدید ترین مرحله خود رسیده است. کارگران، معلمان، دانشجویان، جوانان، نویسندگان، بازنشستگان و زنان و هر انسانی که خواهان شرایط انسانی برای زیستن است، به هیچ وجه قصد کوتاه آمدن و دست برداشتن از مبارزه نیستند و در مقابل نیز دولت و حکومت تمام تلاش خود را از جمله اعمال فشار بر بازداشت شدگان و زندانیان سیاسی، بکار گرفته اند تا مانع روند رو به رشد و گسترش و قدرت گیری مبارزات شوند.

محبوس کردن فعالین کارگری، معلمان، دانشجویی، زنان و غیره با احکام طولانی مدت و نگه داشتن بازداشت شدگان هفت‌تپه و روز جهانی کارگر و فعالین زنان و فعالین محیط زیست برای ماه ها در بازداشت و زیر فشار و شکنجه برای اعتراف گیری و مستند سازی های احتمالی، آخرین تقلا برای به عقب راندن جنبش های اعتراضی در سطح جامعه است.
باید این حربه را با براه انداختن اعتراضات وسیع و سراسری خنثی ساخت و بازداشت شدگان و زندانیان سیاسی مربوط به هر عرصه ای، از کارگری گرفته تا زنان و آزادیخواهان و برابری طلبان را از زیر فشار رها کرد و به آغوش جامعه برگرداند.
ضرورت دارد که خانواده‌های بازداشت‌شدگان و زندانیان در این مبارزه پیش قدم و جلودار شوند و همه کارگران، معلمان، دانشجویان و دیگر بخش ها و تشکلهای آنان به آن بپیوندند.

انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه
۱/۵/۱٣۹٨