• خوشا دلی که به برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد:
که زندگانی،
             با خود نویسِ پیشآمدها،
                                           هنوز
بر آن به جای ننهاده ست
سیاهه های فراوان از واژه و خط خوردگی،
                               از صوت و حرف یا پژواکِ صوت و حرف: ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٨ تير ۱٣۹٨ -  ۲۹ ژوئن ۲۰۱۹

 
 خوشا دلی که به برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد:
که زندگانی،
          با خود نویسِ پیشآمدها،
                               هنوز
بر آن به جای ننهاده ست
سیاهه های فراوان از واژه و خط خوردگی،
                               از صوت و حرف یا پژواکِ صوت وحرف:
نشانه هایی در هم برهم،
نظیرِ زنجیری از جای پای که برجا می مانَد
از تاختنِ شیر در پیِ نخجیر،
                   بر سپیدی ی برف.

وشعر چیست،
               اگر نیست
نشانه ها که گذاریم بر گُزینه ای از این نشانه ها:
به رای آن
که یادمان هایی داشته باشیم از روندِ برومندی
که ژرف کاویدن باشد
و خیره ماندنِ ژرف؟

بلی،
خوشا دلی که به برگِ سپیدی از کاغذ می مانَد:
که بر دلی ست از این گونه،گر بتوانی نوشت
هر آنچه ها که نگاهِ خودِ تو
                     از هُزوارش های جان و جهان
                                                    می خوانَد.

ولی
چنین دلی
همان،همانا،
درونِ سینه ی نوزادی ی تو می توانست باشد و می بود،
منا!
نه در حصارِ نموری که سینه ی تو به پیری ست:
که هر چه پنجره را،
            در فضای بسته ی آن،
                                 دیری ست
سکونِ سردِ زمان،
با رسوبِ غمان،
         کرده است قیر اندود.

و چیست ،چیست سرودن،
مگر تلاشِ خیال انگیخته ی هوشِ ما به گشودن
دوباره روزنه هایی از نور،
به هر جداره ای از قیر:
در این امید کز این دیر،
کمی هم ار باشد،
دمی هم ار باشد،
خود را نزدیک بیابیم،
                         از دور،
به کودکی،
به تازه بودنِ جان وجهان،
به شور و سور و سرور؟


هجدهم اردیبهشت۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن