سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

دو سروده


اسماعیل خویی


• به جانِ دوست، خوش ام
به این،
همین، که، در پیوند با من،
                     کارِ مرگ را
                              تو نتوانستی
بکنی:
(از: نتوانستی!) ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۵ آذر ۱٣۹۷ -  ۱۶ دسامبر ۲۰۱٨


 
* نتوانستی!


به جانِ دوست، خوش ام
به این،
همین، که، در پیوند با من،
                     کارِ مرگ را
                              تو نتوانستی
بکنی:
ای بارها بیشتر از بسیارها کُشنده تر از قتّال!
جانخواره ای که عزراییل را
ترسِ بشر به شکلِ تو آورد در خیال!


سوم آوریل ۲۰۱۷،
بیدرکجای لندن، بیمارستان هیرفیلد



* غزلواره ی نگاره ی زیبا


بانوی ما
بانوی ماست.
او
آن سوی سنجه های شماست:
از خوبی وبدی
و زشتی ونکویی.

بانوی ما
                   ـ چه گونه بگویم؟ ـ
ای شعر!
باید،به جای من، تو بگویی.

بانوی ما،
در مهر وقهر، خواهرِ خورشید است:
او سایه می سازد ما را؛
و،سایه وش،
هیچی زمین نورد و
بی مایه می سازد ما را؛
با این همه،
پا هم که بر سرِ ما می نهد،
در خود
                  به سبکِ خویش ،
                                    می پذیرد
و می نوازد ما را.

ما
آیینه های کوچکِ او نیز
هستیم:
تا او
زیبایی یگانه ی خود را
در ما نگاه کند؛
و دوست هم بداردمان،
هر گاهگه که پیش می آید
                                  تا
زیبایی ی یگانه ی خود را
                               با
آیینه ی صمیمی ی خویش اشتباه کند.

از خواب و آب
آمیزه ای ست ناب
                      این بانو.
او آب و خواب است:
ما را همیشه از ما می بَرَد.
یا شاید
ما را همیشه به ما می آورد.

از او، در او،
ما موج و رویاییم.
یا شاید
از او، در اوست که ما
                            ماییم.

او چون نباشد،
ما نیستیم:
زیرا که موج
در آب هست؛
زیرا که رویا
در خواب هست.

او هست،ما که نباشیم نیز:
زیرا که موج هم که نباشد،
                                 آب هست.
زیرا که بی رویا نیز
خواب هست.

موج ایم ما،که خیزان ایم؛
خیزان و ریزان ایم؛
وز خود گریزان ایم:
تا او هست.

و او که نیست،
بیرون ز خواب،
                رویاییم:
پا در هواییم،
هیچ ایم،
در هیچِ خویش،
از هیچِ خویش آویزان ایم:
بی تکیه گاه،
             بی دستآویز
و،در نبودِ خویش، نیاگاه
از این که نیستیم نیز.

با او،
معنای ساده ای می یابد واژه ی گرامی ی «دوست»:
با ما،
رفتارِ او
                     ـ چه گونه بگویم؟ ـ
رفتارِ رنگ پرورِ نور است با چشم،
رفتارِ دلنوازِ نسیم است با پوست.

با ماست:
حتّا همین همیشه که با ما نیست.
و،در همیشه ای که همین دم ـ همین دمِ بی پایان ـ است،
با بودن اش
در ما
برای بودنِ ما جا نیست.

باری،
هستیم و نیستیم
با بودن اش.

هم شادی است
او، هم غم است.
او دخترِ دم است:
در هم تنیده است وجدایی ناپذیر
شادی ی بودن از غمِ نابودن اش.

از خواب و آب
آمیزه ای ست ناب،
                         گفتم.
با ما که هست نیز
کاهش پذیر نیست رها بودن اش.

«چرا»ی بودن و نابودنِ هماره ی ما اوست.
«چرا؟» ندارد،
                   اما،
                            با ما نبودن یا بودن اش.

بیست ویکم فروردین ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست