سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

گزارش IPCC (پانلِ تغییراتِ اقلیمی چند دولتی):
بحرانِ گرمایش، زمین را در چهارچوب آنتراپُسین* قرار می دهد
مانتلی ریویو، نوشتهٔ ای ین انگِس (Ian Angus)


ا. مانا


• نرخِ تغییرات ناشی از عامل انسانی در مقیاس جهانی، بسیار ورای نرخ تغییراتی بوده است که توسط نیروهای ژئوفیزیکی و زیست کره ای خط سیرِ کرهٔ زمین را در گذشته دگرگون نموده اند، حتی عوامل غیرمنتظرهٔ ژئوفیزیکی چنین تغییرات بزرگی را موجب نگردیدند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۲۹ مهر ۱٣۹۷ -  ۲۱ اکتبر ۲۰۱٨



 
دانشمندان با به چالش کشیدنِ ضمنی توافق ضعیفِ ۲۰۱۶ پاریس اظهار می دارند که تغییرات اقلیمی جزئی از ضرورتِ فراگیر جهانی بوده و پاسخ های به آن باید منعکس کنندهٔ ابعاد واقعی اش باشد.

گزارش ویژهٔ این هفتهٔ IPCC (پانلِ تغییراتِ اقلیمی چند دولتی) در مورد گرمایش زمین در حدی وسیع در رسانه های جریان اصلی انتشار یافته، گرچه هیچکدام آنها به این امر شاره ننموده اند که برای اولین بار این پانل گرمایش زمین را به وضوح با تأثیراتِ وسیعتر دانش آنتراپُسین مرتبط دانسته است. IPCC اظهار می دارد که آنتراپُسین چهارچوبی را برای درک ابعاد تغییرات جهانی فراهم می آورد و نشان می دهد که پاره ای اقدامات پیشنهاد شده در راستای کاهش آلودگی، ممکن است خسارات بدتری را در بخشِ توسعه نیافته جهان ببار آورد.

این پیشرفت مهمی در شیوهٔ پرداختنِ IPCC به تغییرات اقلیمی، و فراتر رفتن از آن نسخهٔ مجرد (و بسیار مهم) در نگریستن به آن به مثابه بخشی از ضرورتی جهانی بود که روابط متابولیک اجتماع با بقیهٔ سیستم کرهٔ زمین را مورد تهدید قرار می داد. گرچه این گزارش در سایهٔ توافق جهانی ۲۰۱۶ پاریس نوشته شده، تأکید آن بطور ضمنی، چالشی برای این توافق غیرموثر است.

بحث گزارش در موردِ آنتراپُسِن در زیر آمده است. برای بهتر خواندن شدن گزارش، پاراگراف ها را تفکیک و استنادها را حذف نموده، و پاره ای نکات توضیحی را در پرانتز آورده ام. برای دسترسی به متن اصلی
Chapter One of ‘Global Warming of 1.5oC’ pdf را داونلود نمایید.

بخش اول خلاصه اجرایی (Executive Summary)

جوابِ منحصر بفردی برای این سوال یافت نخواهد شد که آیا می توان گرمایش زمین را به ۱،۵ درجه سانتیگراد محدود و با عواقب آن کنار آمد؟

شدنی بودن در این گزارش، به مثابه ظرفیت سیستم در کُلیت آن در دستیابی به نتیجه ای مشخص در نظر گرفته می شود.

تغییرات جهانی مورد نیاز برای محدود نمودن گرمایش زمین به ۱،۵ درجه سانتیگراد مستلزمِ تحقق شرایطی است که ارتباطات، همکاری و مصالحه های بین کاهش دادن، انطباق و توسعهٔ پایدار را منعکس می نمایند.

شرایطی که این مصالحه ها را محقق می گرداند ابعاد سیستماتیک بیشماری چون - ژئوفیزیکی، زیست محیطی - اکولوژیکی، تکنولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی - فرهنگی و سازمانی - دارد که همگی را از دریچهٔ لنزِ گردآورندهٔ آنتراپُسین می توان نگریست - که به گونه ای اذعان به تأثیرات پیچیده، افتراقی و از نظر زمین شناسی فزایندهٔ نوع بشر بر سیستم کرهٔ زمین در کُلیت آنست.

این چهارچوب همچنین برا ارتباطِ متقابلِ جهانی بشر - طبیعت در گذشته، حال و آینده تأکید نموده، و نیازها و فرصتهای واکنش متحد جهت دستیابی به اهدافِ توافق پاریس را مشخص می نماید.

فصل ۱ - صفحه ۷

متن کلی این گزارش این است: تأثیر عمل انسانی به عامل عمدهٔ تغییر در اوضاع سیارهٔ ما بدل شده، که جهان را از شرایطِ نسبتاً پایدار عصر هالوسین دور و به عصر زمین شناسی جدیدی نزدیک می نماید، که غالباً آنتراپُسین نامیده می شود.

واکنش به تغییرات اقلیمی در عصر آنتراپُسین شیوه هایی را می طلبد که ادغامِ سطوح متفاوتی از ارتباطات متقابل را از جامعهٔ بین المللی ضروری می گرداند.

فصل ۱ - صفحات ۸ و ۹

مفهوم آنتراپُسین می تواند به آنچه الهام بخش توافق پاریس بود ارتباط داده شود.

شواهد تجربی فراوانی از حد و مقیاسِ جهانی بی سابقهٔ تأثیر عمل انسانی بر سیستم کرهٔ زمین دانشمندانِ بسیاری را بر آن داشته است تا به این مهم اذعان نمایند که سیارهٔ ما به عصر زمین شناسی جدیدی پا گذاشته است: آنتراپُسین.

میزانِ تغییرات در عصر آنتراپُسین گرچه الزاماً در فرجه های زمانی بسیار کوتاهتر اندازه گیری می شوند (در قیاس با تغییراتِ اولیهٔ بلند مدت)، و بهمین علت چالشهایی را در مقایسه مستقیم موجب می گردند، از ابعاد قابل توجهی برخوردارند.

افزایش نرخِ تمرکز CO2 از سال ۲۰۰۰ در حدودِ 20PPM برای هر دهه بوده است، که تقریباً ده بار سریعتر از هر افزایش پایداری در هشتصد هزار سال گذشته بوده است.

AR5 (پنجمین گزارش ارزیابی سال ۲۰۱۴ - ای ین انگس) مشخص نمود که آخرین دوران زمین شناسی با تمرکز آتمسفریک مشابه CO2، دورانِ Pliocene (پلیوسن) است که بین ۳ تا ۳،۳ میلیون سال قبل بوده است.

از سال ۱۹۷۰متوسط افزایش درجه حرارت سیاره در حدود ۱،۷ درجه سانتیگراد بر قرن بوده، در قیاس با کاهش دراز مدتی که در خلال هفت هزار سال گذشته نرخی معادل یک صدم درجه سانتی گراد در قرن داشت.

نرخِ تغییرات ناشی از عامل انسانی در مقیاس جهانی، بسیار ورای نرخ تغییراتی بوده است که توسط نیروهای ژئوفیزیکی و زیست کره ای خط سیرِ کرهٔ زمین را در گذشته دگرگون نموده اند، حتی عوامل غیرمنتظرهٔ ژئوفیزیکی چنین تغییرات بزرگی را موجب نگردیدند.

ابعادِ زمین شناسی آنتراپُسین و ۱،۵ درجه سانتیگراد گرمایش زمین

روند رسمی نمودن آنتراپُسین در جریان است، ولی اکثریت بزرگِ گروه کاری آنتراپُسین که توسط کمیتهٔ فرعی چینه شناسی عصرِ چهارم (کمیسیون بین المللی چینه شناسی) تشکیل شد موافقت نموده است که: ۱ - آنتراپُسین جنبهٔ زمین شناسی دارد ۲ - باید بعنوانِ عصری رسمی در تقویمِ زمانی زمین شناسی متعاقبِ عصر هالوسین گنجانده شود و ۳ - شروعِ آن از باید از اواسط قرن بیستم منظور گردد.

مشخصه های بالقوه در سوابق چینه شناسی شامل یک سری مواد جدید تولید شده است که منشاء انسانی داشته و این علائم مرتبط، چینه شناسی آنتراپُسین را از عصر هالوسین و اعصار پیش از آن متمایز می گرداند.

عصر هالوسین، که رسماً در سال ۱۸۸۵ (توسط مجمع دانشمندان زمین شناسی) مورد توافق قرار گرفت، یازده هزار و هفتصد سال قبل با یک عصر دیگر هوای گرم نسبتاً پایدار که آغاز تمدن بشری و تأثیر متقابلِ بشر - طبیعت را بدنبال داشت شروع گردید و توسعه یافت تا به آنتراپُسین ختم گردید.

آنتراپُسین و چالشِ جهانِ ۱،۵ درجه گرمتر

آنتراپُسین می تواند بعنوانِ «مفهومی مرزی» به حساب آید که نظراتِ قطعی - از درک عوامل، دینامیکها و چالشهای ویژه در پاسخ گویی به آرزوی نگه داشتن افزایش دمای زمین بسی پایین تر از ۲ درجه سانتیگراد، در ضمنِ تلاش پیگیر در راستای ۱،۵ درجه افزایش دما و سازگاری با آن را - شکل می دهد.

UNFCCC (United Nations Framework Convention on Climate Change) و توافق پاریس به توانایی نوع بشر در تأثیر گذاری بر روندهای ژئوفیزیکی زمین اذعان نمودند.

آنتراپُسین درکی ساختاری از تجمیع روابط زیست محیطی گذشته و حال بشر را بدست داده و فرصتی را فراهم می آورد که آینده - برای به حداقل رساندن لغزشها - بهتر تجسم گردیده، در حالی که به مسئولیتهای مشتق شده و فرصتها برای محدود نمودن گرمایش زمین و سرمایه گذاری برای چشم اندازِ توسعهٔ پایدار دمساز با شرایطِ اقلیمی، اذعان دارد.

آنتراپُسین همچنین فرصتی را فراهم می آورد تا سوالاتی در مورد تفاوتهای منطقه ای، نابرابری های اجتماعی و ظرفیت های نابرابر و عواملِ تغییرات اجتماعی - زیست محیطی جهانی مطرح گردد، که به نوبهٔ خود آگاهی بخش مسیر جستجو برای راه حلهایی است که در فصلِ چهارم این گزارش بدانها اشاره شده است.

آنتراپُسین تأثیرات نابرابر عمل انسانی بر عملکردهای سیاره ای را به اثر گذاریهای متفاوت و همچنین مسئولیت ها و ظرفیت هایی ربط می دهد که (برای مثال) به محدود نمودن گرمایش کرهٔ زمین به ۱،۵ درجه بالاتر از حدود قبل از انقلاب صنعتی می پردازند.

تلاشها برای محدود نمودنِ انتشار گازهای گلخانه ای بدون در نظر گرفتن ارتباط متقابل ذاتی و تفاوتهای مرتبط با دنیای آنتراپُسین بخودی خود ممکن است تأثیراتی منفی بر آروزهای توسعه در برخی مناطق، در مقایسه با دیگران، داشته و تلاشها برای توسعهٔ پایدار را بی اثر نماید.

۲۰ اکتبر ۲۰۱۸

یادداشت ها:

*- دورانی که تأثیراتِ عمل انسانی بر آب و هوا و محیط زیست قطعی قلمداد می گردد.
climateandcapitalism.com


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست