• خنده ام می گیرد:

موشِ بازیگوش
چون دُمِ شیرِ لمان را جُنبان می بیند،
یا گمان می کند آن ماری ست،
یا همانی که عیان می بیند! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۶ مرداد ۱٣۹۷ -  ۱۷ اوت ۲۰۱٨

 شکلی از بازی ی بخت


(سورپریز!)
به کدامین چهره ی هنری ات
پیشکش کنم این سروده را،
بهمن جانِ فُرسی؟




خنده ام می گیرد:

موشِ بازیگوش
چون دُمِ شیرِ لمان را جُنبان می بیند،
یا گمان می کند آن ماری ست،
یا همانی که عیان می بیند!
                               باری،
گر چه خوش می دارد با مار در افتادن را در بازی ی آزار وگریز،
لیک ،پیداست،
                هم از شیوه ی کارش،
                                           این بار،
که گریز است وستیز،امّا پُر پرهیز،
کآنچه بیند را پیکرِ ماری نه،
بل،همانا،دُمِ شیرش می گیرد:
خوب می داند که چه کاری،چه قماری،در پیش است؛
                                                 و ،با این همه،
                                                                باز
می جهد پیش وبه بازی می گیردش!
                                              آری،
موشِ بازیگوش یلی چالاک و دلیر است،
                                     چو ویرش می گیرد!
وین زمان پیداست که جان اش همه ویر است:
وَ به دل هیچ غم وبیم اش از این نیست
                                       که همبازی ی ناآگهِ او شیر است!

موش آغاز کند بازی ی خود را با گاز گرفتن دُمِ شیر.
شیر گُرزی گند از دُم تا بر سرِ موش اش کوبد.
حیف! امّا نه به هنگام،کمی دیر،
بی کز او باشد تقصیر:
موشِ چابک
می دهد جاخالی،
که به هنگام است وشگردی عالی!

شیر بر می آشوبد.
می جهد بر سرِ موش،
                      امّا خشم اش
می کند قوسِ جهیدن را آن مایه فراخ،
کآن جَهان شیرِ ژیان را
می بَرَد می گذارند از سرِ موش
وَ می اندازد یکراست به شورآبِ خلیج!
وَ در آنجاست که می یابد در دهنِ پُر خنجرِ تمساح
پوزه ی خود را،
                               آن سلطانِ برآشفته و گیج!


بیست و نهم تیرماه۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن



غنیمتی ست بهشتی



به هنری مردِ ادب و فرهنگِ امروزینِ ما،
هنرمندِ چندچهره،
بهمن جانِ فُرسی



برای من،که بهشت
نبوده ای ست نابودنی،
غنیمتی ست بهشتی
همین که بانوی ام
و من تو اوی ام،
                   شعر
هست:
وَ در درونِ من و پیش روی من و در کنارِ من است؛
وَ رنجِ من
وَ گنجِ من
وَ کارِ من
وَ یارِ من
وَ دوستدار و پرستارِ من.

بانوی من،
ای آفتابِ نابِ پگاهی:
وقتی که از تو
                   من
بر هر چه هست عینِ پگاه ام؛
نابِ پُر آفتابِ نگاه ام!

وَ ای هوای پاکِ سحرگاهی!
ای عطرِ عشق در نسیمِ نَفَس پالای:
وقتی که از تو
                   من زلالی ی آه ام!

از توست،
از پُشتِ دوربینِ جهان پیرای توست،
یا
با عینکِ بلوری ی نقش آفرین و زمین آرای توست،
که هرچه هست،
                      حتّا هیچ،
یا بودنِ من وتو واو با معناست؛
وَ زشت نیز،
چون طرح ورنگ اش از تو بیابد،
                                       زیباست!

بی من،هزاره ها ست که تو بوده ای؛
بی من ،هزاره ها خواهد بود
که همچنان تو به جا خواهی بود.
هست آمدن،برای تو،یعنی سروده شدن،
آری؛
وَ هر سروده شدن
یعنی به بودن ات فزوده شدن.

بانوی نازنینِ من،
                   ای دوست!
خواهی اگر بمانم،با من بمان:
زیرا،
برای من،
بودن سرودن است.
زیرا،
برای من،
             نسرودن نبودن است.


دوم مرداد۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن