• همه چیز به راستی از چشم و گوش آغاز می‏ شود. دیده ‏ها و شنیده ‏ها و این دیده‏ ها و شنیده‏ ها می‎آید در مغز هنرمند و بینش او را می‏ سازد. و با این بینش هنرمند، به جهان نزدیک می‏ شود. و در آخر نوبت دست ها فرا می‎رسد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ تير ۱٣۹۷ -  ۱۱ ژوئيه ۲۰۱٨

 هگل می‏ گوید: اثر هنری فقط دست آورد کار انسان، مبتنی بر بینش انسان و پرورده‍ی دست او است.
در این‏جا ما به سه عنصر روبه ‏روئیم :
-کار
-بینش
-و دست
همه چیز به راستی از چشم و گوش آغاز می‏ شود. دیده ‏ها و شنیده ‏ها و این دیده‏ ها و شنیده‏ ها می‎آید در مغز هنرمند و بینش او را می‏ سازد. و با این بینش هنرمند، به جهان نزدیک می‏ شود. و در آخر نوبت دست ها فرا می‎رسد تا حاصل این نزدیکی را خلق کند. در قالب یک شعر، یک داستان، یک نقاشی یا یک مجسمه.
یک هنرمند جهان را انسانی می‏ بیند. برای او جهان با انسان معنا می‏ یابد؛ با انسان و برای انسان.
ماه در حضور انسان زیبا و افسونگر می‏ شود. آب و نسیم و گل هم به همین شکل .
جهان بی‏ حضور انسان معنا نمی ‏تواند داشته باشد. هم چنان که پیش از انسان نداشته است.
پس با این نگاه به جهان نزدیک می‏ شود. اما در برخورد با جهان دچار یک دوگانگی می‏ شود آنچه که هست و آنچه که باید باشد. پس ضمن نشان دادن امروز از فردا سخن می‏ گوید نگاه کنیم به حافظ و یک بیت از شعر او
«چون دور جهان یکسره بر منهج عدل است
خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل»
آنچه هست ظلم است و آنچه که باید باشد عدل است. و هنرمند ضمن آن که دارد ما را با امروز آشنا می ‏کند ؛ جهان ظالمانه، ما را به فردا می‏ برد :جهان دادگستر.
بیان یک سویه آن چه که هست و فراموش کردن آنچه که باید باشد. یا برعکس آنچه که باید باشد و غافل شدن از آنچه که هست درک غیردیالکتیکی از واقعیت و حقیقت است.
رویای هنرمند یعنی فردای انسانی یا لااقل فردایی که هنرمند می‏ پندارد که باید چنین باشد. پرداخت به امروز و آنچه که هست و از یاد بردن آنچه که باید باشد که فردای ما است؛ کار هنری را تلخ و سیاه می‏ کند.