• نمی‌ دانم
       میراثِ کدام گونه جنم
                            در رگ آوندِ شما جاری ست
که خواری را خوش می‌‌دارید،
که آتشفشانِ حسرت را
                     بارشِ رحمت به شمار می‌‌آرید؛ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۵ تير ۱٣۹۷ -  ۶ ژوئيه ۲۰۱٨

 من

   تا بمیرم

          سرودِ مرگ می‌‌خوانم.

***

نمی‌ دانم

       میراثِ کدام گونه جنم

                            در رگ آوندِ شما جاری ست

که خواری را خوش می‌‌دارید،

که آتشفشانِ حسرت را

                     بارشِ رحمت به شمار می‌‌آرید؛

و که مردارِ محرومان را

                  با نقل و شراب و لبخنده

                                     به تشییع می‌‌آیید.



آسمانِ دیجور‌ترین شبانِ دل سیاه

آفتابی ست،

         به زعمِ شما،

حتا-

   هنگامی که سحابِ ستم

به سرچشمه‌ی نور

                سرمه‌ی کوری می‌‌مالد

و ابلیس

       به منوالِ تلبیسِ خویش می‌‌بالد.



از آغاز و هنوز

در آفاقِ شتک زده از خونِ شفق،

بال‌های گشاده‌ی کرکسانِ آز

خورشید را کفن پوش می‌‌کنند،

و از فرازِ مرز‌های زمین

زوزه‌ی کشیده‌ی کفتار می‌‌آید و

                         ضجه‌ی مظلومانِ در احتظار.

شما اما،

       ز تنگایِ نگاه،

خشکسارانِ جهان را

                  ز بَر و بار

                           سرشار می‌‌انگارید

و به یاریِ انگاره‌یی که "خوش بینی‌"‌اش می‌‌شمارید،

از گلبوته‌هایِ تصنّع

                  رنگین کمانِ غنچه می‌‌چینید!



نه-

من این جا در انتظارِ سپیده‌ی موهوم نمی مانم،

و تا واپسین دمایِ غروب

-با تلخ ‌ترین کلامِ عاری از آرزو‌هایِ دروغ-

تا زنده ام

          سرودِ مرگ می‌‌خوانم

زیرا که بَر خلافِ شمایان،

نیمه‌یی از تهی ست سهمِ لیوانم.

                   **********                  

تیبوران- ۱ جولای ۲۰۱۸