|
•
شاید که،از همان آغاز،
ای سروِ سرفراز!
وقتی بر این زمین ات می کاشتندی،
دوساقه ی تو،
چسبان به یکدیگر،
دو ریشه داشتند؟
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه
٣۱ خرداد ۱٣۹۷ -
۲۱ ژوئن ۲۰۱٨
ندیده بودم از این پیش،
هیچگاه،
سروِ دوساق!
شاید که،از همان آغاز،
ای سروِ سرفراز!
وقتی بر این زمین ات می کاشتند،
دوساقه ی تو،
چسبان به یکدیگر،
دو ریشه داشتند؟
امّا،در این زمینه،یقین نیست.
وَ باغبان،
می گویند،
گفته ست،نه،چنین نیست.
باری،
وَ هر چه ها که بوده،
در اینجا
و این زمان،
سروِ دو ساقه ی دگری
بر این زمین نیست.
آری،
ومن گمان کنم،
به جُفت داشتنِ ساق،
بر این زمین که هیچ،
حتّا به چارسویه ی آفاق،
تو طاق باشی،
طاق!
ولی ،ببینم:
دو ساقه بودن ات آیا یک عیب است
یا امتیاز؟
چنین که هستی،
چه گونه می یابی خود را؟
نیازمندِ هَرَس؟
و یا
چنین که هستی را،
برای سرو بودن،بس می دانی:
بایا نه،امّا بس؟
نمی شناسم ات چندان
که پاسخِ تو بدانم چیست.
ولی،
اگر تو نیز،چون من،خودباوری؛
وَ،از همین رو،باکی ت نیست
از این که ناهمالی ،چون من،تو را
به یک نگاه،بگیرد به داوری،
بدت نباید آمده باشد
از این که گفتم،
هم از آغاز،
کز دیدِ شاعرانه گُزینای من یکی،
تو،در همین دو ساقه بودنِ خویش است
که،در میانِ همالانِ دور و نزدیک ات،
به راستی،
تکی!
بیست و یکم خرداد ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن
**********
سروِ دوساقه
(سرایش دیگر)
درختی ست در باغِ همسایه مان
که،هرگاه و بی گاه،
چو پیش آیدم تا بر او بگذرم،
دگر بار درگیرِ دیدارِ او می شوم:
که،هر چند شاداب وسبز است،
به دیدارِ من،گوییا،اندُهی کهنه در یادش آید،
که شادابی اش را از او می رباید:
و یا من چنین بینم اش؛
و،ناچار،بر دامنِ سبز بنشینم اش.
چنین می شود
که من باز همراز وغمخوارِ او می شوم.
به من گوید او خوش نمی دارد این را که سروی دوساقه ست!
غمِ او عیان است.
و من،چندگاهی،
پرستارِ او می شوم.
بر آن است
که،گر خواهد او نامِ خود را برازنده باشد،
چنین بودن اش هیچ بس نیست؛
و گر چاره ای جوید این عیبِ خود را
به جُز در هرس نیست.
چه کارش کنم؟!
که کمبودِ خودباوری
گرفته ست از او این توان را
که باور کند
منِ رهگذر را،در این داوری:
ـ«که گفته ست
تو را سرو بودن
برآیندِ نابِ همانندی ات با همالانِ خویش است؟!
نه،ای دوست!
تو را از همالانِ خود هیچ کم نیست،
بل،ساقه ای نیز بیش است.
و،در دیده ی من یکی،
تو سروی،وز این بیش،
تو سروی دو ساقی؛
وز این روی،
به هر سروزاری که باشی،
میانِ همالانِ خویش،
تکی!»
و بینم که سروِ سرافرازِ من
دمی و کمی شادمان می شود:
بدآن سان که پنداری او چندسالی جوان می شود؛
وَ شادبی ی سبزِ او در رگ و ریشه ی پیرِ من هم روان می شود؛
ولی،
باز،
به دیدارِ آینده،با دوست اش سرگران می شود!
بیست و یکم خرداد ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن
**********
سروِ دوساقه
(سرایش سوم)
سروی دوساقه روییده ست آنجا،
در باغِ رو به رو،
که هر کسی که می گذرد بر آن،
شرمنده،عیب ناک اش می یابد:
وین پیداست
از گونه ای که می نگرد در آن!
امّا من اش به رقص می آرَم،
از شادی،
هر بارها که می گذرم بر آن؛
وَ داورانه می نگرم در آن:
زیرا
که،با زبانِ ساده ی خاموشی
وَ واژگانِ مهر و نگهخند،
می گویم اش:
اینان که بر تو،
چون تنی از همگنانِ انبوه ات،
داورند،
کژباورند!
اینان همانچه هایی را خوش می دارند،
در هر زمینه ای،
که هر کدام شان یکی از بسیارند.
امّا تو را همالی اگر باشد نیز،
بسیار کمتر است
از اندکی!
مانندِ دیگران بودن
هیچ امتیازی نیست.
دل شاد دار:
که نیستی نیازمندِ هیچ گون هرسی؛
وَ کز برای سروِ سهی بودن،
تو،تا همین که باشی،باشی،
بسی:
یعنی که بی نیاز
از هر نمط تراش و خراشی!
وَ الگوی همیشه ی خود بودن خواهی بود،
دستِ کم از بهرِ من یکی!
وَ یاد دار:
تو در همین دوساقه بودنِ خویش است
که،در میانِ همالانِ خود،
تکی!
بیست و دوم خرداد ۱۳۹۷،
بیدرکجای لندن
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
