• ای بی پناه مانده به ناگاه درآگاهی از حضورِ فراحسّی ی شکارچی ی مرگ!
بنگر که هیچ صیدی
دیگر به هیچ گوشه کناری از نگاهرس ات نیست.
ای نا بکار!
دیر است، دیر دیگر،
حتّا برای آن که بپرسیم اَزَت:
آیا هنوز نیز بس ات نیست؟! ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۵ خرداد ۱٣۹۷ -  ۲۶ می ۲۰۱٨

 ای بی پناه مانده به ناگاه درآگاهی از حضورِ فراحسّی ی شکارچی ی مرگ!
بنگر که هیچ صیدی
دیگر به هیچ گوشه کناری از نگاهرس ات نیست.
ای نا بکار!
دیر است، دیر دیگر،
حتّا برای آن که بپرسیم اَزَت:
آیا هنوز نیز بس ات نیست؟!

اکنون، به جای آن که هر طرفی دامی
بر چابُکانِ هر گله بگذاری،
انگار، در کُنامِ وحشتِ خاموش ات،
باید برای خود تله بگذاری!

ای دیر زیسته، ای مانده دیر،
ای مرگ زی!
ای بی نوا شکارچی ی پیر!
دیدی چه گونه آن طمعِ خام،
آن آزِ بی لگام،
                کز آغازِ کار
ترکیبی از گُراز و شبان با دیوت کرد،
بُردت ز خویش،
             تا که به فرجام
سوتِ سکوت را
پژواکِ ناگزیرِ غریوت کرد!

ـ:«هی،های، آهای، آی!»
                            بانگ بر آری:
«این دام ها که یکسره خالی ست!»
ـ:«آری!»
کبکی گریخته، در پرده های خلوتِ «هی،های، آهای، آیِ» تو،
                                                                      قهقاه می زند،
                                                                                     پنداری،
ک:ـ«این دشتِ پایمالِ تو، دیگر،
از میش و قوچ و پازن
وَ از گوزن و هوبره خالی ست!»

ای زاده دیر!
آیا به راستی
این بود و بس همآنچه تو، زآغازِ کار،
می خواستی؟!


بیست و یکم فروردین ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن