ادای چپ را در می آورم؟!
اسماعیل خویی
•
چپ یک صداست:
که هر چه خاموش اش می کنند،
و نسلِ نو را،
به ویژه نسلِ نو را، با های و هوی خویش،
ناشنواتر می دارند،
وگر که بایا یابند،
سُرب نیز در گوش اش می کنند،
شنیدنی تر می گردد؛
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱۲ ارديبهشت ۱٣۹۷ -
۲ می ۲۰۱٨
به یاد سعیدجانِ سلطانپور
و «صدای میرا»، نخستین دفترِ شعرش.
ـ:«ادای چپ را باز در می آوری!
هزارها،بل صدها هزارجانِ جوان
به راهِ پُرفراز ونشیب اش به خاک وخون خُفتند؛
وَ کامیون هایی ویژه،
مانندِ کرکسانِ جهان روب،
از شرق و غرب وز شمال وجنوب،
پی در پی آمدند
وَ کُشتگان شان را،
چون خاکروبه های خون آغشت،
از قالی ی هزارپاره ی سطحِ زمین
رُفتند.
وَ کار،کارِ جهان ساز،
امّا
هنوز برده ی سرمایه ست:
بی آن که دیگر،
از آن سان که بود،
دشمنِ او هم باشد:
و اُمّیدوار و دورنگر در تلاشِ خویش،
کاین شیوه ی معاش ،
که انسان را از خود بیگانه می کند
وَ زیستبومِ او را ویران،
با ساختارِ ناهمخوان اش،
می رود که،
سرانجام،
از هم بپاشد.
نگاه کن:
مگر نمی بینی
کاین کژنهادِ زشتِ ستم بنیاد
بر آن سر است،
در «نظامِ نوین»اش،
تا پیکرِ ستمبر دریای مردمان،
انباره ی گشوده به صدها هزارسیل پسآب
از فاضلاب های فزایانِ آز،آزِ هار،بماند؛
وَ،همچنان،
حجمِ پلشت و باد کرده ای از آب های پُرلجن و ناگوار بمانَد:
تا چند قطره ای،
تنها تا چند قطره ای،
از این همه دریا،
بر مَدّ همچنان به سوی ماه در فضاخیزان،
همیشه بر موجی بالاجهنده تر سوار بمانَد؟!
مگر نمی بینی
که آنچه بود گذشت؟
مگر نمی دانی
که آنچه رفت بازنخواهد گشت؟
برای چی تو یکی،
تک نمونه ی خوش باوری،
باز
ادای چپ را در می آوری؟!
چه سود می بری از این بازی؟!...»
ـ:«نگو،رفیق!
نگو!
با خشمِ خویش،
بر من به نارواست که می تازی!
ادای چپ را من برای چه باید در آورم؟
چپ را به هیچ گونه ادا کمترین نیازی نیست.
چپ یک صداست:
وقتی
در بُردی از شنیدار
از بهرِ هیچ گوش نباشد نیز؛
حتّا
وقتی که هیچ حنجره ای
به هیچ جای جهان
بُلندگوش نباشد نیز.
چپ یک صداست:
که هر چه خاموش اش می کنند،
و نسلِ نو را،
به ویژه نسلِ نو را، با های و هوی خویش،
ناشنواتر می دارند،
وگر که بایا یابند،
سُرب نیز در گوش اش می کنند،
شنیدنی تر می گردد؛
و،زیرِ طاق و رواقِ سپهر،
به روی بالِ هوا،
با امید،
می رود و بر می گردد:
جویای گوش،
به ویژه گوشِ جوان،
که پنجره ست
به روی هوشِ جوان،
هوشِ نوگرا:
که«ماندگار» را
از «کهنه» می شناسد باز،
وَ کهنه ناشدنی ها را نیز،
در قاب های نوساز
وَ شکل های امروزین شان،
به جان پذیرا ست.
چپ آرمانگراست؛
و آرمان های اش کُهنه ناشدنی ست:
آزادی و برابری و داد و شادی و آبادی.
که زیرِ چترِ آنهاست
که زندگانی ی انسانی زیباست.
چپ یک صداست:
آری،
چپ یک صدای گیرا ست.
چپ یک صداست،
خواهی شنید تو هم بازش:
چپ یک صدای نامیرا ست.
پنجم اسفندماه ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن
|
Twitter
دنباله
Google
Yahoo
بالاترین
