• یا، نه، چه شد که این همه وجدانِ آدمی
بازیچه ی عواطفِ دینی و قومی است:
نابِ خِرَد نمی شودش رهنمون چرا؟
آیا
ما از مسافرانِ قطاری که زندگی ست
نیستیم؟
یا واگنِ قدیمی ی ما
از آن جُدا شده ست؟ ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۲٣ آذر ۱٣۹۶ -  ۱۴ دسامبر ۲۰۱۷

 
تا چند؟چون؟چرا؟

عمرم گذشت یکسره در پُرسیدن:
ـ«تا چند؟چون؟چرا؟»

تا چند بیم داشتن که مبادا
از بد بتر شود؟
چون می توان پذیرفت
کز رنج رنج باشد
تنها بری که حاصلِ هر رنجبر شود؟
و ریشه ی نهالکِ هر حقّی
بالد به آبِ دیده و بارانِ خون چرا؟

تا چند هر چه هست بماند همان که هست؟
چون است کآرمان همیشه بماند همان که نیست؟
بازَد خِرَد همیشه به جهل و جنون چرا؟

تا چند قهر و زور بُوَد خاستگاهِ حق؟
چون شد که مرد گشت خداوندِ خان و مان؟
زن،مامِ زندگی،ست به چشم اش زبون چرا؟

چون شد تهی ز عاطفه وجدانِ آدمی:
وین گونه،در نهانکده ی جانِ آدمی،
ز احساسِ هر گناه بماند مصون چرا؟

یا،نه،چه شد که این همه وجدانِ آدمی
بازیچه ی عواطفِ دینی و قومی است:
نابِ خِرَد نمی شودش رهنمون چرا؟
آیا
ما از مسافرانِ قطاری که زندگی ست
نیستیم؟
یا واگنِ قدیمی ی ما
از آن جُدا شده ست؟
وآنگاه
در ایستگاهِ چندم
                        آیا
تا همچنان رها به امیدِ خدا شده ست؟!

باری،
من خسته ام از این همه پُرسیدن.
می دانم،
             امّا،
این را که پخته گشتنِ پرسش
پیوسته آستانِ رسیدن به پاسخ است:
یعنی که تا
چشمانِ کنجکاوِ بینشِ ما کور نیست،
پاسخ به هیچ پرسشی از دوربینِ دانشِ ما دور نیست.

من خسته و شکسته ام،
                                 آری،
اما تو نیز،
ای زاده ی عقیم ترین رستخیز!
گاهی ز خود بپرس که
                            تا چند؟ چون؟ چرا؟


هفتم فروردین ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن