• چو با یاران سخن گویی، حقیقت گوی:
به معنا، سخت، همچون خشم؛
                         نیز، امّا،
به صورت، نرم، همچون شرم. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۶ آذر ۱٣۹۵ -  ۱۶ دسامبر ۲۰۱۶

 
به دوستِ سخن شناسم، دکتر احمدجانِ کریمی حکاک:
"همبازی ی قدیمِ خودم در بازیگوشی".


-"همیشه همچو آن بسرای:
یکایک واژه هایت گرم وشورانگیز،
سرورآور، غرور انگیز!

کسی از سرزنش چیزی نیاموزد.
نکوهش نیز،
          گرچه سوزشی دارد
کز آن دل های آسان رنج می سوزد،
ولی کم هیزمی
             در زیرِ دیگی
                      بر اجاقی سرد
از این آتش برافروزد.

به یاد آور
که هر تلخی که در گفتار یا رفتاری از آموزگارت بود
تو را هم تلخ تر می کرد؛
و افزودن به زهرِ خشمِ خاموش و درون جوشِ تو بود وبس،
برآیندی ز گفت و کردِ او
                     گر در دل وجان ات
                                    اثر می کرد.

چو با یاران سخن گویی،حقیقت گوی:
به معنا، سخت،همچون خشم؛
                         نیز، امّا،
به صورت، نرم، همچون شرم.
و گر به کارِ ایشان خرده می گیری،
بگیر،
    امّا،
         همیشه واژگان ات باد
به معنا، سرد،
به صورت، گرم.

و از یاران چو می گویی،
قصیده واره ی "آغوشِ عشق وچهره ی زیبای مرگ"ات را
                                                             به یاد آور!
همیشه همچو آن،
                      آری،
                   همیشه همچو آن بسرای:
یکایک واژه هایت گرم وشور انگیز،
سرور آور ، غرور انگیز..."

چنین می گویدم آن مهربانِ پاکدل،
                         آن یارِ نیک اندیش،
که من، در گفت وگو با او،
به فرمانِ خِرَد،
             هر بار،
زبان را می کشم در کام
و تنها گوش می مانم:
چرا که،تا"ولی،امّا" یی از من بشنود،
                                     تنها صدایش را رساتر می کند:
                                                         -"نع! بی ولی، امّا"!
و باز از شیوه ی گفتار می گوید.

و او بسیار می گوید؛
و من،
   ناچار،
چو لالی نیمه کر،خاموش می مانم.

و ، در خاموشی ی شادِ درونِ خود،
سپارم گوش با شعری
که دارد می سراید خویش را در من.

و او زآموزه ها و سنجه های شعر،
                               در پیوند با هر کار، می گوید.

و من، در خود، زنی را مانم آبستن،
که می داند جنینی نازنین در اوست
که مادر را به زودی می کند آرایه ی دامن
همانا کودکی دلبند:
نگاه اش گرم و شورانگیز،
و لبخندش سرور آور، غرور انگیز.

سیزدهم مهرماه۱٣۹٣،
بیدرکجای لندن