• هیچ سیاستمداری غیر از تونی بلر، هر چند دغل و نابکار، نمی تواند ادعا نماید که از اشغال عراق سودی حاصل آمده مکر آنکه گرمی بازار فروشندگان سلاح و دست اندازی به منابع ثروت و انرژی جهان پیرامونی هدف اصلی چنین اقداماتی بوده باشد... نیم قرن پیش چنین رسوایی بزرگی در غرب می توانست عواقب ناگواری برای مسببین آن به بار آورد. امثال تونی بلرها این دمکراسی ها را چنان تهی از محتوا می بینند که در کمال بیشرمی پای آنچه کرده اند می ایستند. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۷ تير ۱٣۹۵ -  ۷ ژوئيه ۲۰۱۶

بی بی سی فارسی در گزارشی بتاریخ ششم جولای ۲۰۱۶ آورده است که هیات تحقیق بریتانیایی مبانی قانونی جنگ عراق را ناکافی دانسته است و از قول تونی بلر اضافه نموده است که: «بهتر بود صدام برود.»

کم نبوده اند سیاستمدارانی که در نیم قرنِ گذشته از مقامِ ناجیان جوامع متبوعشان به چنان درجه ای از بی اعتباری فرو غلتیده اند که باور کردن آن ممکن نبوده است. کافی در نظر آورید امثال گورباچف را که پس از فروپاشی شوروی و در اولین انتخابات پس از آن فقط ۲،۵٪ از آرای روسها را بخود اختصاص داد. بوریس یلتسین نیز به همین نحو آبرو باخت. ویکتور یوشچنکو که با انقلاب نارنجی اوکراین بقدرت رسید در انتخابات بعدی فقط ۵٪ از آرای اوکراینی ها را بخود اختصاص داد و تیموشنکو نیز عاقبتی بهتر از او نیافت. در میان همهٔ اینها، تونی بلر نمونه ای است که حد نمی شناسد و آنچه را تاکنون بر او رفته است کافی نمی داند.

اگر نخواهیم با لِنز بدبینی به وقایع نگریسته، و در کمال سادگی بپذیریم که سیاستمداران همانی هستند که در مواضع و کردارهای رسمی می نمایانند، می توان فرض نمود (البته با خوش بینی و سادگی بی نهایتی که فضا را بر حماقت تنگ خواهد نمود) که اشخاصی چون جورج دبلیو بوش، دیک چنی، رامسفلد، کالین پاول، تونی بلر و جک استرا نمی دانستند که اشغال عراق تا چه میزان به ناامنی دنیا در کُل، و خاورمیانه بطور مشخص، انجامیده و چه تلفات انسانی و مالی جبران ناپذیری بدنبال خواهد آورد.

گرچه پذیرش این امر چنانچه اشاره شد نیازمند حد معینی از حماقت است تا دیده بر حقایق تاریخی بسته و همهٔ انچه را که مخالفانِ اشغال عراق (فرانسه و دیگر کشورهایی از اروپا از یکطرف و تقریباً کل جهان پیرامونی از طرفِ دیگر) گفتند و بارها تکرار نمودند را به کناری نهاده و فرض را بر ندانستن این حضرات استوار ساخت. و حتی با این حد از اغماض در حق آنان، امثال تونی بلر را می توان بخاطر نشنیدن و نادیده گرفتن همهٔ این اخطارها، که همان موقع هم بجا و درست می نمود، مقصر دانست و دریافت که بدنبال اهدافی بودند که در مقایسه با آنها، امنیت کشورهای متبوعشان، امنیت جهان پیرامونی، جان میلیونها انسان بیگناه، و زیر ساخت های کشورهای پیرامونی در درجات چندم اهمیت قرار داشته، اگر چنین اهمیتی از نظر تونی بلرها هیچگاه شایستهٔ اندیشیدن بوده باشد. بلر قبلا از شروع جنگ عراق و در جواب سوالی دایر بر شرکت بیش از یک میلیون بریتانیایی در یک تظاهرات ضد جنگ اظهار داشت که اگر همهٔ مردم بریتانیا نیز مخالفت می نمودند او به جنگ می رفت چون اشغال عراق را درست می دانست.

پس از آنچه که گذشت، و با در معرض دید قرار گرفتن نتایج فاجعه بار این اشغال و اقدامات متعاقب کشورهای پیشرفته سرمایه داری در خاور میانه، هر ابلهی می تواند بفهمد که این دخالت نامشروع، که برپایهٔ ادعاهای دروغین و بیشرمانه ای انجام پذیرفت، تا چه حد اقدامی اشتباه و اسفبار بوده است. غیر از فدا نمودن جان هزاران ارتشی غربی و اتلافِ تریلیونها دلار مالیات مردمی که با کار سخت و تحملِ محرومیتهای فراوانی به خزانهٔ دولتهای غربی واریز گردیده بود، بیش از یک میلیون از ساکنان عراق، سوریه، لیبی، افغانستان و ….. جان باخته و فزون بر ۱۵ میلیون نفر از آنان از خانه و کاشانهٔ خود آواره گشتند. آوارگی که با گسترش به خاک اروپا بهانهٔ سربرآوردن مجدد گرایشهای فاشیستی و شبه فاشیستی در این قاره گردیده است. ناگفته نماند که در سایه اشغال عراق و جنگهای متعاقب آن در سوریه و لیبی و... مناطق نفوذ جهادگرایان اسلامی بحدی گسترش یافته است که قبلاً تصور آنهم ممکن نبود. بمب گذاریهای اخیر داعش و امثالهم در آمریکای شمالی، اروپا و دیگر نقاط جهان که جای خود دارد.

هیچ سیاستمداری غیر از تونی بلر، هر چند سفیه، دغل و نابکار، نمی تواند ادعا نماید که از اشغال عراق و جنگهای بعد از آن سودی حاصل آمده و تنوری گرم شده است مکر آنکه گرمی بازار فروشندگان سلاح و دست اندازی به منابع ثروت و انرژی جهان پیرامونی هدف اصلی چنین اقداماتی بوده باشد. برکناری امثال صدام و قذافی تنها دست آویزی است که آبروباختگانی چون بلر به آن متوسل می شوند چون نیک می دانند که این جنگها چه فجایع جبران ناپذیری ببار آورده اند.
نیم قرن پیش چنین رسوایی بزرگی در غرب می توانست عواقب ناگواری برای مسببین آن به بار آورد. امثال تونی بلرها این دمکراسی ها را چنان تهی از محتوا می بینند که در کمال بیشرمی پای آنچه کرده اند می ایستند.

ا. مانا               
۶ جولای ۲۰۱۶