• گر آنگونه که سومبارت ادعا کرده است، واقعیت و انتظار شرایط اقتصادی رو به افزایش، عامل غیاب سوسیالیسم بود، پس واقعیت و انتظار شرایط اقتصادی رو به کاهش، و اینکه آمریکا کشوری است که فقط به ثروتمند پاداش میدهد، عامل حضور ناگهانی سوسیالیسم – یا دقیق تر بگویم، سوسیالیست هاست. به همین جهت در سال ۲۰۱۶ در آمریکا میلیون ها سوسیالیست وجود دارد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۲۴ اسفند ۱٣۹۴ -  ۱۴ مارس ۲۰۱۶

ورنر سومبارت جامعه شناس آلمانی در سال ۱۹۰۶ با نوشتن مقاله ای تحت عنوان "چرا هیچ سوسیالیسمی در ایالات متحده آمریکا وجود ندارد؟" در صدد بود که توضیح بدهد چرا از میان دمواکراسی های صنعتی، ایالات متحده آمریکا یک جنبش عمده سوسیالیستی را بسط نداد.
امروزه اما ضروری است سئوال متفاوتی عنوان شود: چرا در ایالات متحده آمریکا سوسیالیست ها وجود دارند؟ در کشوری که مدتهای مدیدی در مقابل فراخوان به سوسیالیسم مقاومت کرده است، این همه مردمی که اکنون به ناگهان خود را سوسیالیست می پندارند، کی هستند؟ از کجا آمده اند؟ منظور آنها از سوسیالیسم چیست؟
کمپین انتخاباتی برنی ساندرز روشن ساخته است که بسیاری از دموکرات ها تمایل به انتخاب نامزدی دارند که خود را یک سوسیالیست دموکرات اعلام میکند، اما مهمتر و چشمگیرتر این است که تعداد بسیاری از دموکرات ها هستند که میگویند سوسیالیست هستند. در یک نظرسنجی در آستانه جلسات حزبی در آیووا، بیش از ۴۰ ذرصد دموکرات های شرکت کننده گفتند که سوسیالیست هستند.
در نظرسنجی بوستون گلوب در آستانه انتخابات مقدماتی نیو همشایر، ٣۱ ذرصد از رأی دهندگان دموکرات نیوهمشایر، خود را سوسیالیست خطاب کردند، از جمله نیمی از رأی دهندگان زیر ٣۵ سال. و در اواخر ماه فوریه، نظر سنجی بلومبرگ در انتخابات مقدماتی کالیفورنیای جنوبی نشان داد که ٣۹ درصد خود را سوسیالیست خطاب میکنند.
نظرگاه های متمایل به سوسیالیسم، محدود به حامیان ساندرز نمی باشد. وقتی ٣۹ درصد از دموکرات های کالیفورنیای جنوبی خود را سوسیالیست نامیدند، آنها ۱٣ درصد بیشتر از کسانی بودند که در واقع به ساندرز رأی دادند. در نظرسنجی نیویورک تایمز در اواخر نوامبر، ۵۶ ذرصد دموکرات ها، از جمله ۵۲ در صد از حامیان هیلاری کلینتون، گفتند که آنها به سوسیالیسم تمایل دارند.
نامزدی ساندرز این نوسان به سوی سوسیالیسم را موجب نشده است: حتی پیش از سال ۲۰۱۱، نظرسنجی موسسه تحقیقاتی پیو نشان میداد که ۴۹ درصد آمریکایی های زیر ٣۰ سال (نه فقط دموکرات ها) نسبت به سوسیالیسم یک دید مثبت دارند، در حالیکه ۴۷ درصد نسبت به سرمایه داری نظر مساعد دارند. در سال ۲۰۱۱، درصد آمریکایی های زیر ٣۰ سال که ممکن بود از میان پلیس های به صف شده، ساندرز را برگزینند، یک رقمی بود.
برنی ساندرز جوانان را به سوی سوسیالیسم سوق نداد. آنها از پیش آنجا بودند.
در واقع ظهور سوسیالیستی کنونی، توسط نظرسنجی هایی پیش بینی شده بود که نشان میداد اکثر آمریکایی ها به پیام جنبش اشغال وال استریت مبنی بر اینکه ۱ درصدی ها با هزینه ۹۹ درصدی ها رونق گرفته بودند، بطور مثبت مینگرد. این امر توسط پرفروش ترین کتاب توماس پیکتی، سرمایه در قرن بیست و یکم و همچنین از طریق جنبش مبارزه برای ساعتی ۱۵ دلار که باعث افزایش حداقل دستمزد در شهرها و ایالت ها گردید، پیش بینی شده بود.
محتوای سوسیالیسم جدید آمریکایی چیست؟ من هیچ نظرسنجی ای را نمی شناسم که از این جوجه های تازه سر از تخم درآورده بپرسد که وقتی آنها خود را سوسیالیست مینامند، منظورشان چیست، اما میتوانیم چند حدس آموزشی بزنیم. اول اینکه آنها سوسیالیسم را در تقابل با یک لیبرالیسم میلیتانت قرار نمیدهند. افزایش تعداد کسانی که خود را بعنوان سوسیالیست معرفی می کنند، با افزایش تعداد آنهایی که خود را لیبرال مینامند منطبق است.
در حالیکه در سال ۲۰۰۰، ۲۷ درصد از دموکرات ها به موسسه تحقیقاتی پیو گفتند که آنها لیبرال هستند، در سال ۲۰۱۵ این رقم به ۴۲ درصد رسید. این رفم در میان جوانان از ٣۷ درصد در سال ۲۰۰۴، امروز به ۴۹ درصد افزایش یافته است. در نظر سنجی بلومبرگ در میان دموکرات های کالیفورنیای جنوبی، ضمن اینکه ٣۹ درصد خود را سوسیالیست خطاب کردند، ۷۴ درصد نیز خود را مترقی و ۶٨ درصد لیبرال نامیدند. از آنها خواسته نشده بود که یکی را برگزینند.
در واقع یک عامل پذیرش سوسیالیسم از سوی آمریکایی ها این است که از آنها خواسته نشد که از میان هویت های سیاسی چپ مرکز برگزینند. نامزدی ساندرز بعنوان یک دموکرات به جای یک حزب سوم آلترناتیو، این امکان را برای افراد مترقی فراهم ساخت تا خود را سوسیالیست بنامند بدون اینکه کارآیی خود را در سیاست های واقعی آمریکا - یا حداقل سیاست های دموکرات - کاهش دهند.
امروزه بخش کوچکی از برنامه خود ساندرز وجود دارد که توسط بسیاری از لیبرال هایی که حامیان ساندرز نیستند، پشتیبانی نشده باشد. در حالیکه ۴ تن از اعضاء مجلس دموکرات ها از ساندرز پشتیبانی کرده اند، بیش از ۶۰ نفر آنها به طرح بیمه درمانی ساندرز که البته طرح اصلی او نیز می باشد، تمایل دارند.
پس چرا میلیون ها آمریکایی که پیش از آن احتمالا راضی بودند که خود را لیبرال بنامند، هویت سوسیالیستی را می پذیرند؟ کمپین ساندرز بی شک برخی از داغ های سوسیالیسم را حذف کرد. فروپاشی کمونیسم شوروی به آمریکایی های جوان تر اجازه داد تا سوسیالیسم را با کشورهای سوسیال دموکرات اروپای غربی تعریف کنند، یعنی توسط همه آن کشورهایی که نسبت به ایالات متحده آمریکا از نابرابری اقتصادی و مشکلات کمتری در رنج بودند.
اما محرک اصلی میلیون ها آمریکایی به سوی سوسیالیسم، ناتوانی نزدیک به کامل سرمایه داری معاصر آمریکایی است. جایی که زمانی سرمایه داری تنظیم شده، غیر اتحادیه ای و نیمه اجتماعی اواسط قرن بیستم، یک اکثریت طبقه متوسط پرجنب و جوش را تولید کرده بود، سرمایه داری مقررات زدا، اتحادیه زدا و مالی در عرض ٣۵ سال گذشته در تولید سطوح نابرابر، کاهش طبقه متوسط و امکانات اقتصادی کوچک برای جوانان (در کنار رکورد موانع اقتصادی) رکورد را شکست.
ایالات متحده آمریکا ممکن است ناگهان خانه میلیون ها سوسیالیست باشد، اما هنوز هم فاقد یک جنبش سوسیالیستی است. آیا طرفداران ساندرز باید در صدد ایجاد این جنبش باشند وقتی که کمپین ساندرز به پایان میرسد؟ این امر اگر محدود به افراد و نهادهایی بشود که پشتیبان برنی ساندرز هستند، از حالا شکست خورده است. بطور مثال اتحادیه های مترقی که در رقابت امسال از کلینتون پشتیبانی کرده اند، به احتمال زیاد از ظهور یک سازمان و یا سازمان های دموکراتیک اجتماعی جدی و ادامه دار در درون حزب دموکرات حمایت خواهند کرد.
ورنر سومبارت در سال ۱۹۰۶ نوشت "بر روی صخره گوشت گاو بریان و کیک سیب" همه آرمانشهرهای سوسیالیستی به گل می نشیند. او میگوید مهاجرینی که به آمریکا آمدند و طبقه کارگر صنعتی خود را شکل دادند، در اینجا استانداردی از زندگی یافته اند که آنچنان فراتر از آن استانداردی است که پشت سر گذاشته اند که سوسیالیست شدن غیرضروری شده است.
اگر آنگونه که سومبارت ادعا کرده است، واقعیت و انتظار شرایط اقتصادی رو به افزایش – و این که آمریکا کشوری است که کار پاداش داده است – عامل غیاب سوسیالیسم بود، پس واقعیت و انتظار شرایط اقتصادی رو به کاهش، و اینکه آمریکا کشوری است که فقط به ثروتمند پاداش میدهد، عامل حضور ناگهانی سوسیالیسم – یا دقیق تر بگویم، سوسیالیست هاست. به همین جهت در سال ۲۰۱۶ در آمریکا میلیون ها سوسیالیست وجود دارد.

منبع : www.occupy.com