• باید پرسید که چرا هدایت و کنترل جریان اصلاحات و دموکراسی خواهی را به گروهی بسیار بدسابقه و ناشی سپرد که چنین فرجامی برای جامعه ایران رقم بخورد؟ این پرسش مساله اصلی جریان دموکراسی خواهی ایران را بار دیگر مطرح می کند: رهبری ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ آذر ۱٣٨۵ -  ۲٨ نوامبر ۲۰۰۶

 
آرایش سیاسی نیروهای فعال در انتخابات شوراها در حال تکمیل شدن و به نقطه نهایی رسیدن است. نگاهی به این انتخابات می تواند امکان دستیابی به   یک تحلیل کلان و جامع نگر از مسایل سیاسی روز ایران را فراهم آورد.
نخستین مساله مهم این دوره از انتخابات، کنار رفتن سازمان مجاهدین و مشارکت از گردونه انتخابات است، به گونه ای که به نظر می رسد در این انتخابات این دو گروه اصلا حضور ندارند! در چنین شرایطی سخن از ائتلاف در بین گروه های اصلاح طلب اساسا بی معناست. ائتلاف بین گروه های فعال و درگیر (که دارای وزن سیاسی هستند) صورت می گیرد نه بین گروه های تماشاچی. در بازی انتخابات شوراها، این دو گروه کلیدی صرفا تماشاچی هستند و نه چیزی دیگر! حال چگونه می توان از ائتلاف اصلاح طلبان سخن گفت وقتی محور اصلاح طلبان به خواب زمستانی چندین ساله فرو رفته اند؟!
این وادادگی سیاسی نتیجه بلافصل عملکرد ناشیانه آنان است. مثلا جالب است بدانید در انتخابات ریاست جمهوری، معین فقط به عنوان یک نامزد بیخود (یعنی کسی که فقط برای رد صلاحیت شدن آمده بود) در نظر گرفته شد! در استراتژی مغزهای اصلاح طلب! معین نیامده بود تا رییس جمهورشود. معین آمده بود تا رد صلاحیت شود و بعد سرو صدا و جار و جنجال بر پا شود. از این رو، زمانی که معین تایید صلاحیت شد، اردوگاه اصلاح طلب ها (یا چپ های فاشیسم قدیم) دچار بی برنامگی و سرگیجه شد!
جبهه دموکراسی و حقوق بشر که چپ های فاشیست در صدد راه انداختن آن بودند، شکست خورد. زیرا دیگر حنای اینان بین دموکراسی خواهان رنگی نداشت.
برای من همواره این سوال مطرح بوده است که چرا سوابق تاریک این افراد را در دهه ۶۰ هیچگاه به طور جدی مورد مطالعه قرار نداده ایم؟ چرا از این نکته غفلت می شود که دستور مثله کردن اجساد افرادی که در ماجرای نوژه دستگیر شده بودند، توسط برادر دوقلوی سعید امامی صادر شد؟!چرا جنایات این فرد مورد توجه واقع نمی شود؟ چرا هیچ خبرنگاری از وی نمی پرسد تا به حال چند نفر را خود به دست خویش کشته است؟!چرا باید اجازه داد یکی از جنایت کارترین افراد ایران، خود را اصلاح طلب و طرفدار حقوق بشر بنامد؟ چرا باید اجازه داد فردی که با پول این ملت برای خود در لندن قصر ساخته است، از اصلاحات دم بزند؟چرا باید اجازه داد کسی که با واردات داروهای آلوده میلون ها تومان به جیب زده است، از ایرانی برای همه ایرانیان دم بزند؟ چرا از آقای تاجر زاده! در مورد فعالیت های اقتصادی اش سوالی نمی شود؟!
گروه های حاشیه ای و باقی مانده اصلاح طلب وضعی بهتر از این ندارند. باید این سوال را پرسید چگونه فردی که هم خودش ، هم خانمش،هم پسرش (یعنی خانوادگی!) از شهرام جزایری پول گرفته اند می خواهد اعتماد مردم را به خود جلب کند؟ شاید ایشان می خواهند خانوادگی در شوراها دزدی کند!! این چه اعتمادی است؟!!
در مورد تنها گروه باقی مانده (کارگزاران) باید گفت متاسفانه کارگزاران تصویر خوبی در حافظه مردم ایران از خود به یادگار نگذاشته اند. کارگزاران با ریخت و پاش و ناهنجاری اقتصادی معنا پیدا کرده اند و به همین راحتی نمی توان این تصویر غلط و نامناسب را از ذهن ها زدود.
در چنین شرایطی، باید پرسید که چرا هدایت و کنترل جریان اصلاحات و دموکراسی خواهی را به گروهی بسیار بدسابقه و ناشی سپرد که چنین فرجامی برای جامعه ایران رقم بخورد؟ این پرسش مساله اصلی جریان دموکراسی خواهی ایران را بار دیگر مطرح می کند: رهبری.
همین غفلت باعث گردید که امروزه فردی مانند احمدی نژاد زمام امور را در دست گیرد، و گروه های به زعم خود اصول گرا بتوانند با استفاده از حضور افراد باتجربه (و نه باهوش!) و با یک ائتلاف نسبی و حداکثری (به احتمال قریب به یقین) به یک پیروزی نسبی در انتخابات شوراها دست یابند.
به نظر بنده دلیل اصلی شکست اصلاحات در ایران همان است که   بارها گفته ام: مشکل رهبری. تا وقتی که فرد یا افراد خوش سابقه و با کفایت رهبری و کنترل جریان دموکراسی خواهی را در ایران بر عهده نگیرند، هر حرکت در مسیر دستیابی به آزادی با شکست مواجه خواهد شد. نمونه عینی این امر را در انتخابات شوراها می توان مشاهده کرد.