• آنچه مرا به این اندیشه فرو برد که اینجا یک منطقه تجزیه شده و تحت قیمومیت یک جریان انحصارگراست ، آن است که صدای شما از اینجا در هیچ جای ایران و جهان شنیده نمی شود. هیچ مقامی در کشور و هیچ رسانه ای برای حرفهایتان هر چند دلسوزانه و از سر خیرخواهی هم که باشد تره خورد نمی کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱۰ آذر ۱٣۹۱ -  ٣۰ نوامبر ۲۰۱۲

یکی از اهداف استراتژیک هر حکومتی حفظ تمامیت ارضی و مقابله با تجزیه هر یک از بخشهای یک کشور است. در ایران نیز تجزیه طلبی گناهی نابخشودنی است و در مقابله با این پدیده چنان افراط شده است که حتی بسیاری از اقوام ایرانی از ابتدایی ترین حقوق قانونی خویش مانند حق تدریس و خواندن و نوشتن به زبان مادری و گسترش فرهنگهای بومی خود بازمانده اند.

اما در اینجا یعنی سیستان و بلوچستان گویا این تجزیه مدتهاست اتفاق افتاده اما کسی آن را اعلام نکرده است. در اینجا اقلیتی تمامیت خواه بر اکثریت حکم می رانند. پستها و مناصب دولتی میان عده ای خاص تقسیم می شود. احکام دادگاههایش با همه جای ایران متفاوت است. برنامه های رادیو و تلویزیونش فقط برای ۲۰ درصد ساکنانش تولید می شوند. و هیچ تلاشی برای تعمیق همبستگی ملی صورت نمی گیرد. هویت ایرانی کمترین چیزی است که به آن پرداخته می شود و کاربرد آن معمولا انتخاباتی است. برخورد ماموران انتظامی با مردم بگونه ای دیگر است. استخدامها ، مزایده ها و مناقصه ها و پروژه های پرمنفعت اقتصادی بر اساس منافع قشری خاص تابع قوانین نانوشته ای هستند تا در خدمت آنان به کار گرفته شوند. اینجا وحدت و برادری فقط در یک هفته و آنهم به طور نمادین جشن گرفته می شود. اینجا حتی در دفتر نمایندگی نهاد رهبری در امور اهل سنت نیز یک نفر از اهل سنت نمی تواند در امور مربوط به خودش نقش داشته باشد. و باید یکی را از نیشابور و قم و گلستان بیاورند تا بفهمد اهل سنت جه می خواهند. اینجا حتی وقتی که بعد از سی و چهار سال در نزدیکی انتخابات بخواهند یک استاندار بلوچ بگذارند ، بلوچش را از استان کرمان انتخاب می کنند تا کمتر بلوچ باشد و البته حتما باید بلوچ شیعه باشد. چون از دیدگاه آنها یک فرد سنی هر چقدر هم آدم خوبی باشد اما قابل اعتماد نیست. لابد به دلیل اینکه نمی تواند یکجا سه هزار میلیارد را بدزدد و فرار کند. اینجا اگر هم بخواهند یک کنگره شعر بلوچی نه در سطح ملی و بین المللی که از سرمان زیاد است ، برپا کنند با چنان افتضاحی آن را برپا می کنند که خاطره بدش تا مدتها روح و جان اهل فرهنگ و ادب را بخراشد. و ...
شاید بگویید بسیاری از اینها در همه جای کشور صدق می کند اما بدتر از همه، آنچه مرا به این اندیشه فرو برد که اینجا یک منطقه تجزیه شده و تحت قیمومیت یک جریان انحصارگراست، آن است که صدای شما از اینجا در هیچ جای ایران و جهان شنیده نمی شود. هیچ مقامی در کشور و هیچ رسانه ای برای حرفهایتان هر چند دلسوزانه و از سر خیرخواهی هم که باشد تره خورد نمی کند و عاقبت با یک انگ و برچسب مانند وهابی و ضدانقلاب و ... به جایی می روید که عرب در آنجا نی انداخت. و هیچکس هم نخواهد فهمید که چرا و به کجا رفتید.
گویی که این استان مدتهاست که به مافیای رانتهای اقتصادی فروخته شده است.