سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

"به پیشباز بهار"


جهانگیر صداقت فر


• در آن خنکای پگاه آخر اسفند
بهار خرامنده می‌‌آمد از فراز کوه دماوند
و من بشارت دادم شادمانه به ماهیان حوض
                                             مقدم میمونش را ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۲۷ اسفند ۱٣۹۰ -  ۱۷ مارس ۲۰۱۲


در آن خنکای پگاه آخر اسفند
قندیل‌های بلورین،
                   -این
                        گردن آویزکان با د‌های کولی البرز-
کم کم ز شرم آفتاب
                         آب می‌‌شدند؛
و خاک تشنه گرمای نور را
                               زسر انگشت پر سخاوت خورشید
                                                                چکه چکه می‌‌مکید.
*
سکوت خیابان در انتظار سرود سیره و سار بود
و سرما، به سا یه سار کوچه‌ی بن بست
چشم انتظار لحظه‌ی بدرود.
*
خاک باغچه دلش هوای بنفشه داشت
و من دلم پر از اشتیاق به اوج پریدن بود.
***
در آن خنکای پگاه آخر اسفند
بهار خرامنده می‌‌آمد از فراز کوه دماوند
و من بشارت دادم شادمانه به ماهیان حوض
                                             مقدم میمونش را
و ترک خورد ناگهان بلور نازک یخ ز رقص شادیانه‌ی ماهی‌ و نور
و روشنی به عمیق آبگینه تراوش کرد.
*
آری، بهار می‌‌آمد و به میمنتش
دل آب و آینه روشن بود؛
و من دلم -چو چنگ نکیسا-
                           در اشتیاق سرودن بود.
*
باری، در آن تجلی‌ فرخنده
من و گیاه و باغچه و حوض و پرنده
-همه هلهله خوان، همه دست افشان-
جمله رفتیم به پیشباز تازه عروس
و سلام گفتیم و مبارک با د
و صد سال به سال ها‌ی خوش آرزو کردیم؛
و خانه پر از عشق شد،
                         کوچه‌ها پر از آغوش
و شهر خفته شکفت ناگهان به بانگ نوشانوش.
*****
آه، چه خجسته پی‌،
چه با شکوه و جلال بود آن سال
                              استقبال بهار؛
آن سال......
             وقتی‌ که خاک،خاک وطن بود
             وقتی‌ که خانه، خانه‌ی من بود. 


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست