• اگر به عنوان پروژه‌ای مشترک، از فردای انتخابات ۱۲ اسفند، همه نیروهای اپوزسیون توان تشکیلاتی و ارتباطی و رسانه‌ای خود را برای برگزار کردن باشکوه ۱۱ اردی‌بهشت ۱۳۹۱ به کار گیرند و ائتلافی وسیع و نانوشته که در جریان تحریم، در قالب یک "عکس‌العمل" شکل گرفت، این بار به صورت منسجم‌تر تکرار شود، شاهد یک "عمل سیاسی" جدی خواهیم بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۱۱ اسفند ۱٣۹۰ -  ۱ مارس ۲۰۱۲

فردا مردم ایران یک "عکس‌العمل" بی‌مانند را در کارنامه خود ثبت خواهند کرد. در تمام دوران حیات جمهوری اسلامی این اولین بار است که همه طیف‌های اپوزسیون - بدون استثنا - به همراه طیف بسیار وسیعی از اصلاح‌طلبان سابق، انتخابات مجلس را تحریم کرده‌اند. شماری از ناظران نگران آرای اقشار پائین و کم‌درآمد جامعه و همچنین آرای اخذ‌ ‏شده در روستاها و مراکز کم‌جمعیت هستند که این نگرانی زیاد منطقی نیست. اگر فرض را بر این بگیریم که این اقشار با اپوزسیون خارج از کشور در ارتباط نبوده و نیستند اما با میرحسین موسوی که درارتباط بوده و هستند که به ادعای هوادارانش ۱۹ میلیون و به ادعای حاکمیت ۱٣ میلیون رای را داشته است و اکنون شرکت در انتخابات را بی‌فایده می‌داند. با سید محمد خاتمی که در ارتباط بوده و هستند که آرای ۲۰ و ۲۱ میلیونی‌اش (در دو دوره مختلف) به این اقشار هم تعلق داشت و اکنون دیگر حاضر نیست حتی یک کلمه مثبت راجع به انتخابات بر زبان بیاورد. همچنین اگر شماری از آنها بسیار کوته‌بینانه تنها به منافع کوچک خود بیاندیشند، مگر از دست نمایندگان مجلس هفتم و مجلس هشتم چه خیری دیده‌اند که اکنون بخواهند به افرادی بسیار کم‌اختیارتر و ضعیف‌تر از آنها دل ببندند.
صرف نظر از هر نتیجه‌ای که جمهوری اسلامی پس از انتخابات اعلام ‌کند، این رویداد دو دستاورد بسیار مهم را در پی خواهد داشت: ۱- ثبت کمترین میزان مشارکت مردم در طول تاریخ جمهوری اسلامی ۲- ثبت بیشترین میزان هم‌صدایی اپوزیسیون در داخل و خارج کشور در تحریم یک انتخابات. اما رویداد فوق علی‌رغم تمام اهمیت آن، تنها یک "عکس‌العمل" خواهد بود، عکس‌العملی به مجموعه عملها و سیاستهای حاکمیت در چند سال اخیر. واکنشی که البته به صورت بالقوه، نطفه یک عمل مشترک سیاسی را در دل خود خواهد داشت.

مرحله بعدی، ۱۱ اردیبهشت ۱٣۹۱
انرژی فراوانی که در دل این واکنش جمع خواهد شد، می‌تواند در فرصتی مناسب در قالب یک عمل سیاسی مشترک، تبلور عینی پیدا کند. این فرصت مناسب، باید به اندازه کافی دارای پتانسیل اعتراضی باشد (نه به مانند مناسبتهایی چون چهارشنبه سوری و سیزده بدر که بیشتر بعد تفریحی دارد). این فرصت مناسب باید زمان مناسب برای برنامه‌ریزی و کسب آمادگی لازم را داشته باشد، (از اکنون حدود ۲ ماه فرصت برای تدارک آن). این فرصت مناسب باید هم در بین طیف وسیعی از اپوزسیون و هم در میان اکثریت مردم دارای اهمیت و محوریت باشد. گمان نمی‌شود که حتی آن طیف از اپوزسیون هم که خود را چپ یا متعهد به عدالت‌اجتماعی نمی‌داند، تردیدی در اهمیت جنبش کارگری در شکل‌گیری جنبش‌های اجتماعی داشته باشد. در بین مردم نیز با ارائه یک تحلیل و تعریف نو از هویت کارگری، بسیاری که از جایگاه خود در این طبقه اجتماعی به خوبی آگاه نیستند، می‌توانند خود و منافعشان را در دل خواسته‌های این جنبش بیابند. تصوری که از طبقه کارگر در ایران وجود دارد (کسانی که ساعت ۵ صبح سر کار می‌روند و با پوشیدن لباس کار، روزی هشت ساعت را پشت یک دستگاه یا یک خط تولید می‌گذرانند) نیاز به بازتعریف دارد. هر فرد حقوق‌بگیری که با توجه به استاندارد زندگی و انتظارات خانواده و اطرافیان، دغدغه مادی دارد (بخش وسیعی از: کارمندان حکومتی و بخش خصوصی، معلمان، پزشکان، استادان دانشگاه، دانشجویان و...) کارگر محسوب می‌شوند. حتی آن دسته از صاحب‌کاران که درامدشان کفاف انباشت سرمایه و بازتولید آن از طریق انباشت را نمی‌دهد (مغازه‌داران، فروشندگان و توزیع‌کنندگان، رانندگان دارای خودروهای حمل بار یا مسافر و...) جزو طبقه کارگر محسوب می‌شوند. اگر به عنوان پروژه‌ای مشترک، از فردای انتخابات ۱۲ اسفند، همه نیروهای اپوزسیون توان تشکیلاتی و ارتباطی و رسانه‌ای خود را برای برگزار کردن باشکوه ۱۱ اردی‌بهشت ۱٣۹۱ به کار گیرند و ائتلافی وسیع و نانوشته که در جریان تحریم، در قالب یک "عکس‌العمل" شکل گرفت، این بار به صورت منسجم‌تر تکرار شود، شاهد یک "عمل سیاسی" جدی خواهیم بود که نخست در قالب یک بزرگداشت یا یک اعتراض نمایان خواهد شد اما بعدها به اعتصابهای عمومی و سرنوشت‌ساز ختم می‌ شود.

شکل‌گیری ائتلاف نامحسوس و خودجوش
روز یازدهم اردی بهشت در تقویم جمهوری اسلامی به عنوان یک مناسبت پذیرفته شده است و برگزاری مراسم یا تجمعات نمادین و اعتراضی نمی‌تواند بهانه سرکوب خونین را به حاکمیت بدهد. همچنین این روز یک مناسبت جهانی هم هست که اگر احیانا هر گونه سرکوبی در این روز و به این مناسبت از سوی حاکمیت روی دهد، هم به عنوان سرکوب شرکت‌کنندگان یه رویداد بین المللی محسوب می‌شود و هم واکنش شدید و محکومیت جهانی را در پی خواهد داشت.
شاید این عمل مشترک، حکایت مفصل و پردرد اپوزیسیون ناهمخوان را هم مرهم نهد. لازم نیست هیچ ائتلافی رسما اعلام شود، لازم نیست هیچ کنفرانسی با این عنوان برگزار شود (که بعدها کیفیت و هویت برگزارکنندگان یا دعوت‌شدگان جنجال درست کند). کافی است هر حزب و سازمانی، هر نهاد و مرکزی، هر شخص مستقل یا گروهی، توجه و فعالیتهای خود را در این ۲ ماه به این موضوع اختصاص دهد. ائتلاف، در پی آن به صورت خودجوش شکل خواهد گرفت.