• آقایان مجتبی واحدی و علی افشاری، از "مفسران" "صدای آمریکا"، اخیرا در مقالات جداگانه، نتیجه واحدی از وقایع لیبی ارائه می دهند و آن چیزی نیست جز معرفی آمریکا و ناتو به عنوان ناجیانی "بشردوست" برای رهایی از استبداد. نوشتارآقای واحدی "بی نیاز" از بررسی است. نگاهی بیاندازیم به مطلب آقای علی افشاری با عنوان "دخالت بشردوستانه و تحولات لیبی!" ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ آبان ۱٣۹۰ -  ٣۱ اکتبر ۲۰۱۱

آقایان مجتبی واحدی و علی افشاری، از "مفسران" "صدای آمریکا"، اخیرا در مقالات جداگانه، نتیجه واحدی از وقایع لیبی ارائه می دهند و آن چیزی نیست جز معرفی آمریکا و ناتو به عنوان ناجیانی "بشردوست" برای رهایی از استبداد.
نوشتارآقای واحدی "بی نیاز" از بررسی است.
نگاهی بیاندازیم به مطلب آقای علی افشاری با عنوان "دخالت بشردوستانه و تحولات لیبی!"، منتشره در "روز آنلاین" ٣۰ اکتبر:

- "دخالت نظامی ناتو به همراه متحدین آسیایی و آفریقایی اش آخرین تجربه اعمال مفهوم "دخالت بشر دوستانه" بود که بر اساس مصوبه ۱۹۷۰ شورای امنیت سازمان ملل رخ داد".

کشورهای عضو اتحادیه آفریقا، بخصوص اعضای خوش نام آن، با دخالت ناتو در لیبی مخالف بودند. در آسیا نیز جز کشورهای دنباله روی آمریکا، وضع به همین ترتیب بود. حتی اعضای پیمان ناتو نیز در مورد حمله به لیبی اتفاق نظر نداشتند. درمورد نقض آشکار مصوبه شورای امنیت، که آمریکا وناتو به دلخواه خود، از آن برای سرنگونی قذافی استفاده کردند، دیرتر مطالبی گفته خواهد شد.

-"ناتو در ٣۰ مارچ اولین حمله نظامی را انجام داد. قریب به سه ماه پس از آنکه نیروهای انقلابی و خواهان تغییر لیبی با الهام از جنبش اعتراضی مردم تونس مبارزه برای سقوط قذافی را استارت زدند. اقدام حمایتی نظامی غرب پس از شروع اعتراض مردم و تشکیل شورای ملی انتقالی بود. انتساب انقلاب لیبی به نیرو های خارجی و آنها را آلت دست امریکا معرفی کردن با واقعیات تطبیق ندارد و تحریف آشکار تحولات لیبی است".

۱۷ مارس ، یعنی کمتر از ۲ هفته قبل از حمله ناتو، قطعنامه شورای امنیت، محدوده پرواز ممنوع را برای حمایت از مردم مقرر می کند. حمله نظامی و سرنگونی اگر تا آن زمان توجیه داشت، جای بحثش در شورای امنیت بود و نه اقدام خودسرانه "بشردوستانه" ناتو. روسیه اعلام داشت که ناتو با تفسیر وارونه از قطعنامه، بجای حمایت از مردم لیبی، بمب بر سرشان ریخت و کشورشان را به ویرانه تبدیل کرد. این چه "اقدام بشردوستانه" ای است که قربانیان یک روزش با قربانیان تمام دوران حکومت قذافی برابری می کند؟
توجه کنید که سارکوزی ۹ مارس در تلویزیون فرانسه، سرنگونی قذافی را برنامه پیش رو اعلام می دارد. برنامه ای که آمریکا در دهه ٨۰ با کمک همین فرانسه، اسرائیل، عربستان و تشکیل"جبهه ملی نجات لیبی" در چاد، به دنباش بود و نقشه ترور قذافی هم در این ارتباط برملا شد و رهبرانش هم که اتفاقا علنا آلت دست آمریکا بودند، همین امروز هم از رهبران "شورای ملی لیبی" هستند. نمونه اش فرمانده نظامی این شورا "خلیفه حفتر" است. که ۲۰ سال اخیر عمرش را هم در آمریکا گذرانده است. (آقای افشاری البته باتردستی ژورنالیستی ،از عدم "انتساب انقلاب" به نیروهای خارجی، صحبت می کند تا کسی جرئت مخالفت به خود راه ندهد. که منظورش البته "انتساب رهبران شورشی" می باشد). محمد جبرئیل، هم سالیان سال در آمریکا درس خوانده و تدریس می کرده است. گروه دیگر "جماعت اسلامی مبارزان لیبی" هم که گفته می شود از شاخه های القاعده است. ۱۱ آوریل، علی آوجالی نماینده "شورای ملی لیبی"، با "پاول ولفویتز"، معاون ویردفاع وقت آمریکا هنگام حمله به عراق دیدار می کند تا احتمالا در مورد غنایم پس از جنگ قول و قرار بگذارند. ولفویتز که از طراحان اصلی اشغال عراق بود، در سال ۲۰۰٣ در کنگره آمریکا حاضر شد و به نمایندگان اطمینان خاطر داد که سود نفتی حاصل ازاشغال عراق، مخارج و هزینه های جنگ را جبران خواهد کرد. این بار هم احتمالا در همین رابطه ماموریت داشته است تا با آوجالی ملاقات کند. همین امروزبه اخبار مراجعه کنید تا ببینید که جان مک کین که کاریکاتور جرج بوش به شمار می رود، چه بی تابی برای "حمله بشردوستانه" به سوریه از خود نشان می دهد. این روزها هر که راست تراست، "بشردوست"تر از آب در می آید!

- "هنگامی که جنایت و سبعیت قذافی اوج گرفت و بر پایه آمار سازمان جهانی بهداشت، فدراسیون بین المللی حقوق بشر، اتحادیه حقوق بشر لیبی به ترتیب ۲۰۰۰، ٣۰۰۰ و ۶۰۰۰ نفر جان باختند.، فضا برای دخالت نظامی جامعه جهانی مساعد گشت".

از ۱۷مارس (تصویب قطعنامه) تا٣۰ مارس (حمله هوایی) مگر چه اتفاقی افتاد که ناگهان فضا برای دخالت نظامی آماده شد؟ جز آنکه در قطعنامه از جمله درخواست آتش بس شده بود که مدام از طرف قذافی مورد تاکید قرار می گرفت و از جانب شورشیان رد می شد؟ آیا این توصیه ها از خارج به شورشیان برای نپذیرفتن آتش بس، برای همان "مساعد کردن فضا" صورت نمی گرفت تا ارقام قربانیان بالا رود و به استاندارد ۶۰۰۰ نفر برسد. (جالب است که از تلویزیون های لس آنجلسی هم برخی به ایرانیان وعده میدهند که اگر۶۰۰۰ نفر شهید دهید، دولت های خارجی دیگر نمی توانند ساکت بمانند و "فضا مناسب" خواهد گشت).

- "بهره گیری از حمایت مشروع خارجی وابستگی نمی آورد و این اتهامات و یا یاغی نامیدن آنها برخاسته از همان ذهنیتی است که در اول انقلاب هر دیدگاه مخالف چپ در سیاست خارجی را به وابستگی متهم می نمود".

پس از فروپاشی شوروی، چنین احکامی از طرف آمریکا و وابستگانش از آن رو صادر می شود که تنها اوست که توان دخالت به بهانه "حمایت مشروع" در امور دیگران را دارد. مکانیزم کار هم خیلی ساده است: فقط کافیست که بتوانید چند هزار نفری را در کشور مورد نظر به خیابان بیاورید و در صورت امکان و برای خالی نبودن عریضه به رقم "۶۰۰۰ قربانی" دست یابید، بقیه امور از قطعنامه تا بمب های نسل پنجم با اورانیوم ضعیف شده، به عهده آمریکای "بشر دوست" خواهد بود. گزینه های دیگر مثل "دروغ گویی" برای اشغال عراق هم البته همیشه روی میز است. ولی چه بهتر که دوستان "خیراندیش"، آستین همت بالا زنند و زمینه های "کمک بشردوستانه" را فراهم کنند تا هم در هزینه ها کمی صرفه جویی شود و هم به اقدامات اشغال آشکار، چون عراق و افغانستان نیازی نباشد! پیش از فروپاشی شوروی ولی همین آمریکایی ها، ده ها حکومت ملی را با کودتا سرنگون کرده، دیکتاتورها را سر کار آوردند تا سفت و محکم از منافع آن ها حمایت کنند و پایگاه نظامی در اختیارشان بگذارند. این حسن "چپ" ها بوده است که این حقایق را می دیدند و از وابستگی به چنین سیستم ضدبشری بر حذر می داشتند.

- "اما پیشینه نیروی عامل در دخالت بشر دوستانه مهم نیست بلکه میزان پایبندی وی به موازین این امر ضرورت دارد. در همان مثال قبلی کسی که کمک می کند مهم نیست که فرد صالحی باشد فقط وی باید همت و انگیزه مساعدت داشته باشد... برخی خشونت نیروهای انقلابی بویژه صحنه فجیع کشتن قدافی و پاره ای از اقدامات ناقض حقوق بشر آنها را به عنوان دلیلی بر رد دخالت بشر دوستانه بیان می کنند... اما حتی اگر این رفتارها ادامه پیدا کند دلیلی بر رد دخالت بشر دوستانه نمی شود. چون همانگونه که پیشتر شرح داده شد. اتخاذ این رویکرد قبل از این اتفاقات و بدون اطلاع از آنان صورت گرفت".

فرد غیرصالح انگیزه مساعدت ندارد، مگر پای منافع خودش در میان باشد. ممکن ست بگویید که: بله در عالم سیاست هرکس به فکر منافع خودش است. در این صورت دیگر از "بشر دوستی" نمی توان صحبت کرد و باید به بررسی منافع و ضررهای دو طرف پرداخت و نه این که با "قسم حضرت عباس"سعی کنیم تا به دیگران بقبولانیم که "این گربه، این بار فقط برای رضای خداست که موش می گیرد"! و چگونه می توان از" پایبندی به موازین" صحبت کرد، زمانی که هم برخلاف قطعنامه عمل نموده و هم بر خلاف اصول انسانی ۵۰ هزار نفر را کشته و کشوری را ویران کرده اند؟ تعیین جایزه برای سر قذافی و چراغ سبز هیلاری کلینتون در سفرش به لیبی برای قتل او،با پایبندی به موازین صورت گرفت و یا حمله ناتو به اتومبیلش و بلایی که بر سرش آوردند؟ ضمنا حمله به محل اقامت قذافی در روز اول که به کشته شدن فرزندان و بستگان خردسالش انجامید، نشان می دهد که ناتو عمدا قصد سربه نیست کردن قذافی را داشته است و نه آن که بتوان متجاوزین را از آنچه بر سر او رفت، مبرا دانست. "فارین پولیسی" چاپ آمریکا، ۲۴ اکتبر در مقاله ای با عنوان "قذافی مردی که زیادمی دانست"!، مرگ او را موجب آرامش خاطر رهبران ناتو ارزیابی می کند.

- "ارزش کل منابع نفتی این کشور ۴.۷ تریلیارد دلار می شود. این رقم کمتر از ٣/۱ تولید ناخالص داخلی آمریکا و اتحادیه اروپا است... آمار واردات لیبی در سال ۲۰۰۹ بشرح زیر است :ایتالیا ۱۷.۶ درصد، چین ۱۰.٣ درصد، ترکیه ۹.٣ درصد، المان ٨.۱ درصد، کره جنوبی ۶.۴ درصد، فرانسه ۵.٣ درصد، مصر ۵.۱ درصد و تونس ۴.۹ درصد... بریتیش پترولیوم، توتال و انی ایتالیا بزرگترین شرکت های نفتی خارجی فعال در میادین نفتی و گازی لیبی بودند... همانگونه که مشاهده می شود کشور های غربی موقعیتی ممتازی در تجارت خارجی و حضور در بازار نفتی لیبی پیش از اعتراضات داشتند... کشور چین اگر در شرایط جدید موقعیتش را از دست بدهد معلول موضع خنثی در قبال مبارزات ضداستبدادی مردم لیبی خواهد بود. در زمان قذافی ٣۵ هزار نفر چینی در لیبی کار می کردند".

ذخایر نفتی لیبی دو برابر ذخایر نفتی آمریکاست. لیبی همچنین دارای منابع گاز و نیتروژن و فلزات گرانبها و شبکه آبرسانی مهمی در منطقه است. چین موقعیت اقتصادی ممتازی در لیبی داشت و از همه مهمتر موقعیت ژئوپولیتیک لیبی است. واشنگتن پست در تحلیلی می نویسد: "آفریقا کلید توسعه اقتصاد جهان است".

-" تجربه قذافی عبرتی برای دیکتاتوری هایی چون بشار اسد، علی عبدالله صالح، سید علی خامنه ای، آل خلیفه و... است ...در لیبی بعد از قذافی هر اتفاق ناخوشایندی بوقوع بپیوندد شورای انتقالی و نیروهای انقلابی مسئول خواهند بود..."

درس عبرت خامنه ای این می تواند باشد که کنار گذاشتن برنامه هسته ای قذافی در سازش با غرب، به قیمت جانش تمام شد. ولی سعی در تطهیر دامان آمریکا و ناتو در مقابل آنچه بر سر لیبی خواهد آمد (سال نیکوی پیدا از بهار)، یا از شیفتگی و یا وابستگی خفت آور خبر می دهد.

۲۵ اکتبر، "یونگه ولت"، چاپ آلمان، در مقاله ای با عنوان "درباره قتل قذافی"، از جمله چنین می نویسد: "کمیسیون صلح آلمان از ناتو بخاطر رهبری حمله به لیبی، شکایت می کند. از همان ابتدا فرانسه، انگلیس و آمریکا، نه با هدف "حمایت از مردم"، بلکه برای "سرنگونی رژیم لیبی" وارد عمل شدند. این موضوع با سه دلیل ثابت می شود: ۱- ۹ مارس، نیکلا سرکوزی در تلویزیون فرانسه، سرنگونی قذافی را، "هدف" اعلام می کند. این امر با این ادعا که قذافی با هواپیمای نظامی تظاهرات مسالمت آمیز را بمباران کرد، مدلل گردید. اتهامی که چون دیگر اتهامات به قذافی، هیچگاه اثبات نشد. ۲- ۱۷ مارس، قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل، در کنار اعلام "منطقه پروازممنوع"، از طرفین درخواست آتش بس کرد و از تغییر رژیم صحبتی نمی کند. آتش بس، نه از جانب شورشیان و نه بعد از جانب ناتو هیچگاه اجرا نشد. ٣- حمله هوایی به کاروان اتومبیل حامل قذافی در سرت، اقدامی عمدی از طرف ناتو برای محو شریک جرم خود است. ناتو "وظیفه" محقق، دادگاه و جلاد را یکجا به عهده گرفته است".

"تایمز اتحادیه اروپا"، ۵ اوت ۲۰۱۱ مقاله ای منتشر کرده است با این عنوان: "آنچه در بانک های آمریکا و اروپا می گذرد، جهان را به آستانه جنگ می کشاند"!... " گزارش تکان دهنده وزیر خزانه داری روسیه به نخست وزیر کشور، ولادیمیر پوتین، حاوی این اعلام خطر است که: کاهش عظیم نقدینگی موسسات مالی آمریکا و اروپا در دو هفته اخیر، خطر فروپاشی مجموعه سیستم جهانی اقتصاد را به همراه دارد و تنها راه نجات غربی ها از نابودی، جنگ است... این گزارش آغاز بحران فعلی را تصمیمات غلط "فدرال رزرو بانک آمریکا"، در تاریخ ۲۰ ژوئیه، می داند".

خسرو صدری
khosro-sadri.blogspot.com