• این جنبش متعلق به جوانان شهرنشین، بویژه تحصیلکردگان بیکار است که از سوی بخش هایی از طبقه متوسط تحصیلکرده و دمکرات ها حمایت شد. رژیم جدید ممکن است برخی امتیازات را قائل شود- برای مثال استخدام در دستگاه های دولتی را وسیع تر کند- اما به سختی می تواند کاری بیش از این انجام دهد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۹ فروردين ۱٣۹۰ -  ۲۹ مارس ۲۰۱۱

مصر پایه و سنگ بنای برنامه ایالات متحده برای کنترل سیاره است. واشینگتن هر گونه تلاش مصر برای خروج از اطاعت محض را برنمی تابد، همچنین، این امر از الزامات اسرائیل برای دنبال کردن مستعمره سازی آن چه از فلسطین باقی مانده به شمار می رود. همین مساله، هدف منحصر به فرد واشینگتن برای "درگیر شدن" در سازمان و فرایند یک "انتقال نرم" را توضیح می دهد. با توجه به موضوع، ایالات متحده معتقد است که حسنی مبارک باید استعفا دهد و معاون ریاست جمهوری تازه منتصب ،عمر سلیمان،رئیس اطلاعات ارتش،مسئولیت ها را بر عهده گیرد. ارتش کاملا مراقب بود تا چندان با سرکوب ها ارتباطی پیدا نکند و بنابراین تصویر خود در جامعه را حفظ کند.
محمد البرادعی در این لحظه وارد صحنه می شود. او هنوز بیشتر در خارج از مصر مشهور است تا در داخل کشور. اما به سرعت جایگاه خود را پیدا می کند. او یک" لیبرال" است و هیچ ایده ای از مدیریت اقتصاد به جز آن چه در جریان است ندارد و نمی تواند درک کند که همین روند منشا ویرانی اجتماعی است. او یک دمکرات است در این مفهوم که او خواهان" انتخابات حقیقی" و احترام به قانون (توقف شکنجه و دستگیری ها) است و نه بیشتر.
بعید نیست که او یکی ازشرکای فرایند انتقال شود. اما ارتش و اطلاعات کشور موقعیت مسلط در حاکمیت و اداره جامعه را ترک نخواهند کرد.آیا البرادعی این موضوع را قبول خواهد کرد و با آن کنار می آید؟
در صورت "موفقیت" و "انتخابات"، اخوان المسلمین به نیروی اصلی پارلمان بدل خواهد شد. ایالات متحده از این مساله استقبال می کند. ازنظر ایالات متحده اخوان المسلمین یک نیروی "میانه رو" است که مطیع و پذیرای استراتژی ایالات متحده است و دست اسرائیل را برای تداوم اشغال فلسطین باز خواهد گذاشت. همچنین اخوان المسلمین کاملا موافق نظام "بازار" حاکم و در جریان است که به طور کامل وابسته به خارج است.آنها همچنین در حقیقت شرکای طبقه کمپرادور حاکم محسوب می شوند. آنها برای حفظ مالکیت اشان بر زمین،موضعی علیه اعتصابات کارگری و مبارزات دهقانی اتخاذ کرده اند.
برنامه ایالات متحده برای مصربسیار شبیه مدل پاکستان است،ترکیبی از "اسلام سیاسی" و اطلاعات ارتش.اخوان المسلمین همپیمانی اش با چنین سیاستی را با "میانه رو نبودن" در رفتارش با مسیحیان قبطی جبران می کند. آیا چنین سیستمی می تواند گواهینامه دمکراسی دریافت کند؟
این جنبش متعلق به جوانان شهرنشین، بویژه تحصیلکردگان بیکار است که از سوی بخش هایی از طبقه متوسط تحصیلکرده و دمکرات ها حمایت شد. رژیم جدید ممکن است برخی امتیازات را قائل شود- برای مثال استخدام در دستگاه های دولتی را وسیع تر کند- اما به سختی می تواند کاری بیش از این انجام دهد.
البته در صورتی که جنبش طبقه کارگر و کشاورز وارد عرصه شوند اوضاع می تواند تغییر کند. اما به نظر نمی رسد چنین امری در دستور کار باشد. و البته تا زمانی که نظام اقتصادی بر اساس قواعد "بازی جهانی سازی" مدیریت شود، هیچ یک از مشکلاتی که منجر به جنبش اعتراضی شدند به واقع قابل حل نخواهند بود.