• کیست که در قبال استمدادهای مادر رنج کشیده و خواهر مضطرب حبیب بی تفاوت باشد مگر کسانی که بی خبرند و یا از احساسات و عواطف انسانی بی بهره اند. مواضع و همدردی ایرانیان پاک سرشت و عدالت جو و جریانات سیاسی و فرهنگی و حقوق بشری در سراسر جهان نه تنها مرهمی بر آلام مزمن ملت کرد بود بلکه حاوی و حاکی از پاسداشت انسانیت و کرامت و ارزش ها و همدردی و یک رنگی جامعه انسانی بود ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۷ دی ۱٣٨۹ -  ۲٨ دسامبر ۲۰۱۰

دیشب نخوابیدم همراه با ملت کرد و همشهریان سنندجی و هم وطنان آزاداندیش ایرانی و عدالت جویان و انسان دوستان جهان در بیم و امید بیدار ماندم و شبی ظلمانی را به صبح امید رساندم. خبر توقف اعدام حبیب صبحی پر از انرژی و امید را به همراه داشت.

در ناامیدی بسی امید است، پایان شب سیه سپید است.

شعر سعدی بر در سازمان ملل پیام جاودانه و نصیحتی ماندگار و حکیمانه به جامعه انسانی است:

چو عضوی بدرد آورد روزگار          دگر عضوهارا نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی          نشاید که نامت نهند آدمی

کیست که در قبال استمدادهای مادر رنج کشیده و خواهر مضطرب حبیب بی تفاوت باشد مگر کسانی که بی خبرند و یا از احساسات و عواطف انسانی بی بهره اند. مواضع و همدردی ایرانیان پاک سرشت و عدالت جو و جریانات سیاسی و فرهنگی و حقوق بشری در سراسر جهان نه تنها مرهمی بر آلام مزمن ملت کرد بود بلکه حاوی و حاکی از پاسداشت انسانیت و کرامت و ارزش ها و همدردی و یک رنگی جامعه انسانی بود.

بی گمان شنبه شب یکی از تاریک ترین و طولانی ترین شب سال بود، اما صبح یکشنبه را در پی داشت که روشنترین و پرامیدترین صبح سال بود.

آیا صبح یکشنبه می تواند نقطه عطفی و سرآغازی برای کرامت انسانی و عطوفت و توقف احکام اعدام بخصوص در حوزه های سیاسی-عقیدنی باشد؟

باید منتظر ماند و با امید به آینده بهتر به زندگی ادامه داد. البته زندگی با همه دست اندازها و پیچ و خم ها و گردنه ها با بیم و امید ادامه دارد. ناگفته پیداست ما در خاورمیانه ای زندگی می کنیم که در حال عبور از عصر رنسانس است. ترورها، اعدام ها و عملیات انتحاری و کشتارهایی که به بهانه های مختلف و غالبا بنام اسلام و مبارزه با کفر صورت می گیرد. و جز بدبینی و انزجار و تنفر و دوری از اسلام سودی در بر نداشته است، روزی به پایان میرسد و زندگی از نو آغاز خواهد شد، گرچه سنت جبری و نامبارک تاریخ است که نسل هایی فدای نسل های دیگر می شوند.
من حقوق دان و قاضی نیستم، نه قضاوت می کنم و نه از مجرم دفاع مینمایم. اصلا فرض می کنم تمام احکام متهمان جرائم سیاسی-عقیدتی با استقلال کامل قاضی و بر اساس قانون، مراحل دادرسی و دادگاهی آنها بدون اعمال نفوذ و قدرت طی میشود، اما چرا اعدام؟ بویژه اگر متهم شاکی خصوصی نداشته باشد چگونه میتوان اطمینان حاصل نمود متهم یا مجرم مستحق مرگ است؟ اگر بر خلاف انتظار و قوانین ملی و بین المللی مجازات جرائم سیاسی را بپذیریم آیا نمی توان با اعمال انواع و اقصام مجازات ها فقط از اعدام صرف نظر کرد؟ اصلا اگر صرف نظر از کرامت و ارزش حیات انسان ها که در اسلام بعنوان اشرف مخلوقات محسوب میشود حساب هزینه-فایده را کرد بر اساس تجارب حاصله چه نتیجه ای میتوان گرفت؟ افکار عمومی هنوز قانع نشده که چرا و چگونه شیرین علم هولی دختر کردی که بدون تسلط به زبان فارسی و برای اولین بار به تهران آمده است، صرف اتهام قصد بمب گزاری (براساس گزارش منابع رسمی) قصاص قبل از جنایت شود.
اگر اتهامات و جرایم سیاسی و بلکه حقوقی و مدنی و میلیون ها پرونده مفتوح و مختوم در دستگاه قضایی را معلول عللی بدانیم که ریشه در ساختار و قوانین و کردار و رفتار نظام سیاسی- اداری دارد، آیا چنانچه به درستی علت ها را اساس قرار دهیم بیشتر این متهمان تبرئه نخواهند شد؟ یا حداقل اتهامات و جرائم را بین علت ها و معلول ها تقسیم کنیم واژه سیاه اعدام در سیستم قضایی حذف نخواهد شد؟ و نباید علت ها بعنوان متهم ردیف اول قرار داد؟
هیچ انسان منصف، نوع دوست وعدالت جو و آزاداندیش ترورها و عملیات انتحاری امثال روز عاشورا را که جمعی زن و بچه و سنی و شیعه را هدف قرار میدهد تایید نمی کند، بلکه با قاطعیت محکوم می نماید؟ اما هرگز تجزیه و تحلیل نموده اید که چه عللی منجر به این معلول ها شده است؟ و چرا نوجوانان بلوچ در میان جمعیت خود را منفجر می کنند؟

به امید فردایی بدون اعدام و ترور و پر از عدالت و آزادی


* آقای عبداله سهرابی مدیر مسئول نشریه توقیف شده ی رو‍‍زهه لات است