• اینک تویی
       -ای نازنین!-
               زین پاکجانان میهمانِ من.
شاد آمدی،
       بنشین به صدرِ شانشین
-ای دوست!-   
در تالارِ جانِ من. ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۲۱ آبان ۱٣٨۹ -  ۱۲ نوامبر ۲۰۱۰

 
برای شاعرِ ارجمند و مهربان،
محمد جانِ کریم زاده


در خلوتِ من،
             شعر
آیینه ای زنده ست:
که از جهان و از خود آکنده ست.

خانه ی من است آن هر چه یا آن هر چه هایی که ش "جهان" نامید؛
و سقف و بامِ من
آن که ش،
         برون از من،
                     شمایان"آسمان" نامید.

اندوهِ شاد و اشکِ شوقِ من در می آرد ابرو باران را.
و آهِ من،
      در لحظه های نابِ خشنودی،
رقصنده دارد شاخساران را.

به همسرایی با تپش های دل و موسیقی ی جان ام
هر کهکشانی تان شکوفان است.
و شورِ شعرم دامن افشانی کند،
                               سرشار،
وقتی که می بینید اقیانوس تان سرمستِ توفان است.


من می سرایم،
             وین جهان زیباتر آید هر زمان از پیش.
من می سرایم،
          وین جهان زیباتر آید جاودان از خویش.

این گونه،
      در تنهایی ی سرشار ِ جان ام ،
                                     شعر
آیینه ای زنده ست
که از جهان واز خود آکنده ست:

و ناتمامی در سرودن
                     باز می تابد
تا جاودان در گوهرِ بودن.

تصویرِ ویرانه، ولی، خود ، در جهان، ویرانِ دیگر نیست:
انگاره ی ویران، بلی، خود ،
                            در جهان،
                                  ویرانه را ویرانِ دیگر در برابر نیست.

پس،
    در جهانِ شعر،
گهگاه کژدم نیز پیدا می شود،
                            امّا،
نیشِ گزنده ش در دلِ این آینه ، البته، کارا نیست؛
و بودِ او جز چیزکی ویرانه آرا نیست.

مفهوم های "زشت" و "پست" و "بد"
اینجا
هر یک
دارد به جای خویش کارآیی:
هر چیز کآنجا، در جهان، زشت است
یا پست وبد،
         امّا،
اینجا،
در بافتار و ساختارِ واژه در واژه ی زبانِ شعر،
تاری و یا پودی شود از حلّه ی خوش بفتِ زیبایی؛
یا، گاه، گردد پاره ای بایا
از همنشینان یا همآمیزانِ موزاییک ِ والایی.

آری،
من نیز می دانم که آنجا،
                         در جهان ،
در جنگلزارانِ شدن،
همواره هستی دارد اهریمن:
امّا ، به جادویی بدی پیرا که می داند
جان بانوی شعر وخدا بانوی زیبایی
آفاقِ بی مرزِ جهانِ شعر،
                        در آنسو تر از هر سوی،
همواره می ماند
از پهنه ورپستی-بدی- زشتی رسِ کردارِ او ایمن.

اینجا هر آنچه هست
از نابِ دیدار است.
بود و نمودش در فروغِ گوهرینِ خود پدیدار است.
پستو ندارد جایی و چیزی،
و هیچ راهی در ادامه ی خود نینجامد
                                     به دالانی و دهلیزی.

اینجا،
شب هست،
      امّا نیست تاریکی:
و رهروانِ هیچ راهی هیچ آزاری نمی بینند
از هیچ گون پستی ، بلندی،پیچ وخم، پهنی و باریکی.

اینجا ندارد راه بدبختی و خوش بختی
و آسانی وسختی.

آرام ورام است آنچه می بینی.
آتش نمی سوزاند و از غرقه ی آب آمدن یا طعمه ی آوار گردیدن
وز ناگهانی های دیگر،
                      ما امان داریم.
اینجا جهانی بی زمان داریم:
یعنی
زنجیره ی دم ها بدان سان در گُذارِ خود هماهنگ است
که هر چه پیش آید در آن پیوسته
                                 پنداری
آزاد ودور از هر تضاد و روی در رویی.
و زهرکشاکش،چالش وجنگ است.


آری،
    در اینجا،
         نابِ بودن هست.
با این همه، هیچ از گذارِ لحظه های جمله یکسان در توالی شان،
ما را ملالی نیست:
اینجا،
همگونی و همسانی و تکرارِ خالی نیست:
زیرا سرودن هست.

باری،
در گوشه ای از این سرودستان،
مهمان سرایی ویژه دارم من.
در آن پذیرا می شوم،
گهگاه،
نیکو ترینِ پاکجانان را؛
و، با شرابِ نابِ شعر و نُقلِ شادی زای موسیقی،
از جان گرامی تر
می دارم آنان را.

اینک تویی
       -ای نازنین!-
               زین پاکجانان میهمانِ من.
شاد آمدی،
       بنشین به صدرِ شانشین
-ای دوست!-   
در تالارِ جانِ من.
و، به صفای خویش ، روشن دار
این دنجِ درویشانه را،
                   ای یار!      
   ای همزبان،   
       ای همجهانِ من!



سوم امرداد۱٣٨۹،
بیدرکجای لندن