اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ۱۷ ارديبهشت ۱٣٨۵ -  ۷ می ۲۰۰۶

شاید آنروزها که درمحلات مختلف شهرها جوانانی که گرد هم می آمدند تا نیرویی به نام کمیته های انقلاب و بعدها سپاه پاسداران را شکل بخشند تنها فکری که ذهن این افراد را مشغول می کرد حفظ دستاوردی بود که انقلابش می خواندند. در حالیکه از همان زمان در هرم بالای قدرتی که در شرف شکل گیری بود نبردی سخت بین روحانیون و سیاسیون (متبلور در طیف ملیون) در جریان بود. روحانیون که ابتدا قرار بود حتی کاندیدای ریاست جمهوری نیز نگردند چند صباحی بعد از ساقط کردن بنی صدر آن مسند را نیز جزو تیول خود قرار دادند.
سپس با ایجاد نیروی فراگیرتر جمعیت بیشتری از شهرها و روستاها به خیل نیروهای شبه نظامی در آمدند. در واقع حاکمیت به مدد قدرت مسحورکننده ایدثولوژی بخش قابل توجه از مردم را به صف خدمت گرفت.
سالها بدین منوال طی شد، سالهایی که ایدئولوژی برتمام شوون زندگی سایه افکنده و نیرویی بود که همان جوانان پیش گفته را در جنگی ٨ ساله دسته دسته به میدانهای آتش روانه ساخت. پایان شراره های جنگ مصادف شد با دور تازه از نبرد قدرت اما این بار دو سر منازعه تنها روحانیون بودند و تبعا فاتح آن نیز. این برهه اما با افول اکسیر مدهوش کننده ایدئولوژی خود را از دوران قبل متمایز نمود. آنچه تغییر نیافت آن بود نیروهایی که اکنون دیگر بصورت نظامیان حرفه ای و یا نام و نشان دار در آمدند مجددا از حریم قدرت برکنار ماندند ولی این بار نه جزو ستاد بودند ونه صف. این برهه که دوران سازندگی نام یافت این نیروها دیگر بصورت صوری و تبلیغی نیز مورد تقرب وافع نشده و بلکه هرچه بیشتر به حاشیه رفتند.
پس از ٨ سال موج جدید تحت عنوان دو خرداد در بسیاری از نگرشهای حاکمیت دگرگونی ایجاد نمود و ایدئولوژی نیز یکسره منقرض گردید. اما باز این روحانیان بودند که سررشته امور را این بار تحت عنوان دمکراسی در دست گرفتند. در این دوران آن نیروی محبوس در پادگانها نه تنها به حاشیه رفت بلکه موج اصطکاک و تنش با آن نیز از طرف بخشی از حاکمیت آغاز شد. ای بسا سیر این روند تاریخی بود که این نیروها را مجاب کرد که این بار با نگاه معطوف به کسب فدرت خود را بازسازمان بخشند. بنحویکه در پایان دوران ٨ ساله موسوم به اصلاحات این نیروی بدیل قدرت روحانیون چون غول از چراغ خارج شد. در انتخاباتی که هنوز ناگفته های بسیاری را در خود نهفته دارد به ناگاه منازعه (محصور به) کاندیداهای نظامیان و روحانیان با پیروزی نظامیان خاتمه یافت.
هرگاه از این زاویه به رخدادهای پس از نهمین انتخابات ریاست جمهوری نگریسته شود شاید برخی رویدادها در هرم بالای حاکمیت معنای دیگری یابد. بحثی که در نخستین روزهای پیروزی احمدی نژاد از سوی مشاور فرهنگی وی در خصوص ماهواره، جوانان، بازگشت ایرانیان مقیم لس آنجلس به وطن... مطرح شده و افکار عمومی را بهت زده کرد اما اندکی بعد با سروصداهایی که از لایه هایی از حکومت آغاز شد به محاق رفت.
بحث آزادی کلیه زندانیان سیاسی و در مرحله نخست دانشجویان دربند که با اظهارات یکی از اعضای کابینه مبنی بر اینکه اسامی به قوه قضاییه ارائه شد و اینگونه بازتاب یافت که تنها قوه قضایی (در راس آن فرد روحانی است) در این زمینه تعلل می کند.
بحث اعلام موفقیت در چرخه سوخت هسته ای که نه تنها درنقل خبر بین کاندیدای انتخاباتی نظامی و روحانی رقابت حیرت انگیزی درگرفت بلکه   دیگر چهره   روحانی که تصور می رفت با روند کنونی برنامه هسته ای موافق نباشند را نیز به واکنش شتابزده واداشت.
و آخرین چالش موضوع حضور زنان در ورزشگاه. اگر به این قضیه نیز از این منظر نگاه شود آنگاه مفهوم دیگری می یابد. بعید است که احمدی نژاد از دیدگاه روحانیون سنت گرا دراین باب بی اطلاع بوده بلکه بعکس شاید آگاهانه و با درک سمت گیری افکار عمومی زیرکانه رقیب دیرینه را به چالش تازه کشاند. تنها پس از علنی شدن نقطه نظرات برخی روحانیون و با تاخیری معنادار (به ظاهر) احمدی نژاد عقب نشسته و حرف خود را در این رابطه پس گرفت اما هنوز پرسشی می تواند اذهان را بخود مشغول کند که آیا طراحان استراتژی های چند لایه پس از هزیمت روحانیون دلبسته به تکنوکراتها این بارنخواستند بخش دیگری از روحانیون (سنت گرایان) را نیز به مصاف افکار عمومی برده و خود ثمردهی این رویارویی را به انتظار نشینند؟
 
http://rozane۱.blogfa.com