• می دانم!
          با تیراژه ای از پُرسای اندیشیدن
          بر بام ِ باور سُرخ ِ رخ نگشوده چهارده سده می کوبی ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۴ مهر ۱٣٨٨ -  ۶ اکتبر ۲۰۰۹

 
چگونه؟
         آواز ِ آگاهی
         پروانه ِ پرسیدن
         مهر ِ مهربانی
         دل ِ دلاوری را
         بر بستر پرسای اندیشیدن
         خواستار؛
         پرستار باشیم
         تا آبشار ِ آه
          فرو ریزد
         آوای اندیشه پایدار
         بانگ ِ برپایی؛
         آهنگ ِ راپرین ِ نوین گردد
         تا ناپُرسایی مان، پُرسایی     
         با هوشی مان، هوشمندی
         خرمندی مان، خردمندی
         روشن بینی مان، روشنگری
         و گسستگی مان، پیوستگی
         همبستگی مان
         هسته ِ هستانی گردد
چگونه؟
         راز ِ خاموش شده رازی
         کاوشگر ِ پُرسای جستار ِ نیاندیشی را
         روشن بیاندیشیم
         تا از آویختن به گداخته ِ دوگانه
         به گزینش ِ پرداختن ِ چندگانه
         در رامش ِ یافتن
         ساختن را
         در آرامش ِ نواختن
         و بیگانگی را
         در بستر ِ بینایی
         بیدار گردانیم
چگونه؟
          بیرونی را به درون
         درون را در ژرفای برون
         و بهروزی اندیشه ِ روزبه را  
         در نوروزمان
         روان گردانیم
         تا دریابیم گالیله  
         در گیتی گُشایی
         چگونه از دهشت ِ ایستایی اندیشه
         گردش ِ گردان ِ زمین را
         در پندار ِ پنهان
         پرده گردانید
         تا دریابیم نیوتن
         با گوشی بیشتر
         آوای افتادن ِ سیب را چگونه شنید
         تا با دو گوش ِ کیوان ِ نیشابوری
         سه گوشه ای آفرید
         تا سیب را
         از دست ِ آسمان گیرد
         بر پای زمین نشاند
         تا با آبشاری از فروزش
         پای پایداری آفرینش را
         پایدار گرداند
می دانم!
          با تیراژه ای از پُرسای اندیشیدن
          بر بام ِ باور سُرخ ِ رخ نگشوده چهارده سده می کوبی
          تا پوست ِ پوشیده ِ سنگ ِ سیاه
          از تن های روانمان
          کنده شود
          تا تندیس های تنیده ِ پُرسایی مان
           برپا خیزد
          تا گسلی به گستره ی آن شب همه چیز را
          سپید می دیدیم
          تا این شب که
          همه چیز را سیاه می بینیم
          گسسته گردد
          تا آذرخش از گرباد ِ بادستان
          توفان از گرداب ِ آبستان
          دم از گور ِ گازستان
          آزاد گردند
یگانه!
         اندکی شکیباتر باش
         تا "امتناع تفکر در فرهنگ دینی"*
         در گستره ِ پویایی اندیشایی
         فرو ریزد
         تا درخشش از تیرگی پاک
         "خویشاوندی پنهان"*
        آشکار گردد
        تا در آرامش ِ پرداختن
           نواختن ِ ناوگان ِ واژگانت
         پروانه ِ زبان را
          آواز ِ پرواز گرداند
           تا در پویش ِ نوروزی
           پدیده ای پاینده گردد
           تا نازایی ی ایستایی را
          با آبستن ِ پرسیدن
        زایشگاه ِ اندیشیدن گردانیم
        تا در آرامش ِ آگاهیِ
        جستارگرانی کاوشگر
        آزادی را
        نگاهبان باشیم
 
 
 
** اشاره به دفترهای امتناع تفکر در فرهنگ ِ دینی و خویشاوندی پنهان،
      نوشته آرامش دوستدار است.
 
 
 
  گوتنبرگ- سوئد
 
abtinaeineh.blogfa.com