• پرویز جان!
    این شیوه از مردن
زآموزه های کیست؟
در دوستان و دوستداران را به هجران خون جگر کردن، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۱ مهر ۱٣٨٨ -  ۲٣ سپتامبر ۲۰۰۹

 
پرویز جان!
     این شیوه از مردن
زآموزه های کیست؟
در دوستان و دوستداران را به هجران خون جگر کردن،
این سبکِ کار
               _ ای نازنین ! _
                           مشکاتیانی نیست.
 
کمبودِ روز و ماه و سال ات که نبود،
                                    ای دوست !
بایست ات آیا خود همین امروز و چونین ناگه آغازِ سفر کردن؟
ای یارِ جانی ! نیک بد کردی!
این گونه بی مهری خوش از یارانِ جانی نیست.
 
زین سوکِ ناهنگام،
لال ام چو ذاتِ ترس، چون جانِ شگفتیدن.
بر من مگیر ار اُرگِ شعرم نیز ناکوک است:
که، آسمان ها برتر از واژه سرای من،
در زهره زارانِ هزاران در هزار آهنگِ موسیقی،
ویران تر از من، لالِ درد وحیرت و اندوه و ترسیدن،
خود هرچه ساز و هرچه آواز از تو در سوک است.
 
 
بیست و هفتم شهریور هشتاد و هشت،
 بیدرکجای لندن
         


                                           ● یک نامه در ستایش پرویز مشکاتیان

                                                            اسماعیل خوئی   



از این گوشهء دورِ بیدرکُجایی،
درودم به تو،
               جانِ پرویز!
وگر پرسی از حالِ من نیز،
ملالی به جز پیری ام نیست،
                               کان هم به زودی سرآید!
تو، امّا، غمی زین مبادت، برادر!
تو می مان،
             تو می مانی،
                         ای دوست!
تو می مانی و دوره ای دیگر آید.
و من، بر پر و بالِ شعر و سخن باز می آیم
از کی کجاهای بیدرکُجایی،
                         به سوی تو،
                                       ای جان!
تو، که ساز در دست،
در این دوردستان،
شوی دستگیرم به هنگامه های پریشانی،
                                        ای دوست!

و یا، باز،
به هنگام هایی که هنگامهء نا به هنگام یادی دل انگیز
مرا می برد تا گلستانِ ایرانی ی ساز و آواز،
نه تنها صبا، یا که شهبازیان، یا علیزاده، یا لطفی و صالح و مجد و نیماد... تا باربد، یا نکیسا،
که یابم در آنجا تو را نیز،
تو را، خوب من،
                جانِ پرویز!
مرا ای رفیق گلستانی،
                         ای دوست!


شمایان، تو و چون توها، گر نبودید،
جهانی که داریم،
                   در ژرفه های نهانی ش،
                                              خاموش می ماند؛
و گوشی که داریم، بی هوش؛
و هوشی که داریم بی توش،
                               بی توشی از برترین شکلِ زیبایی ی ناب:
نواهای نازنده و دل نوازنده
                               در اوجی از همگرایی و همرایی ی ناب.


به نیروی زیبایی ی نابِ آواست
که انسان پذیرا ست معنای مرگ آفرین جهان را
و که نازک آرای اندیشه بر دوش تاب آرد این آسمان را:
به نیروی آواست،
                   آری،
به نیروی موسیقی ی نابِ کیهانی، ای دوست!


ز موسیقی ی نابِ کیهانی آنجا،
                               در آن پس زمینه ست
که روییدنِ بامدادانهء آفتاب از دلِ آب زیباست؛
و بر صیقلستانِ سیمابی ی برکه،
                                     در شب،
شب آرایی ی رام و آرامِ مهتاب زیباست.

به هر بار کز تو نوایی شنیدم،
کمی بیشتر گشتم از خویش دور و
بسی بیش از پیش نزدیک
به آهنگ هفتاد رنگی که دارند خوش می نوازند
نوازندگان ستاره،
                   هماهنگ،
در اُرکستر بشکوه کیهانی، ای دوست!


چه جای شگفتی است
اگر دیر باورترینی چو من نیز باور بیارد
به آهنگْ درمانی، ای دوست؟!


نه دینی، نه آئینی است و
نه حزبی، نه فرمایشی، یا سفارش پذیرانه
                                              آهنگ هایت:
خوشا جانِ آوا گزین و نوا آفرین ات:
که هرگز نزاید مگر نابِ انسانی، ای دوست!


و، چون باز تولیدِ زشتی، دروغ و پلشتی
                                        تسلسُل ز حد بگذرانید،
و شورید بر خویش و بر دیگری هر کس و چیز؛
و، وقتی فروماند
دهانِ وقیحِ مُسلسل
ز چهچه زدن
             همنوا با سراییدنِ شورشی وحشت انگیز،
همه هر نُت اش مرگِ دیگر،
شمایان:
تو و چون توها،
                جانِ پرویز!
فزایید بر دفتر موسقی برگِ دیگر؛
و، در آن، گذارید
یکی نقطه از تک نُتی پیش بینی نگشته
به پایانِ فر گردِ این دورِ توفانی، ای دوست!

به فرجام،
درودی به «مینا»ی دردآشنای زدل غم زدای تو بادا... و
بدرود.

بیست و یکم ژانویه ۲۰۰۸ ـ بیدر کجای لندن