• اصلی ترین آموزه لیبرال – دمکراسی مبنی بر عدم مداخله دین در حوزه سیاست به جهت توجه بیش از حد غرب به رهبر مذهبی تبت و استفاده سیاسی از وی توسط رهبران این مجامع به طور آشکار نقض می شود. دالائی لاما به عنوان یک رهبر مذهبی، هیچگاه به عنوان رهبر مذهبی به دیدارهای مردمی نمی پردازد که به آشکار تحت لوای رهبر سیاسی تبت به ساخت قدرت بیرونی نزدیک و با رهبران سیاسی بین المللی دیدار می کند ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
چهارشنبه  ۲۰ آذر ۱٣٨۷ -  ۱۰ دسامبر ۲۰۰٨

رابطه علت و معلولی بعضی قضایا می تواند در صورتی که جایگاه علت و تابعیت معلول به درستی درک شود، راه حل و کلید پاسخگوئی برای بسیاری از مسائل خاص و حتی به ظاهر پیچیده در هر زمینه یی تلقی شود. در حوزه دیپلماسی و محیط ژئوپلتیک هم با تمام پیچیدگی ها و دنیای پر از رمز و راز آن، با شناخت درست از این رابطه علت و معلولی می توان به عمق تحرکات، تمایلات، موضع گیری ها، چالش ها و بحران ها به خوبی پی برد. بحث در خصوص موضوعات عام از قبیل حقوق بشر، حق تعیین سرنوشت، حقوق اقلیت های نژادی و مذهبی در ساختار سیاسی، هویت و جایگاه (ملی، منطقه یی و بین المللی) در محیط و نظام جهانی، هر چند که بر اساس منشورها و کنوانسیون های پذیرفته شده بین المللی معمولا به نظر می رسد که از قبل پاسخ آن روشن است ولی در حوزه دیپلماسی این مفاهیم عام می تواند تابع بعضی از تحرکات جانبی و رقابت های ایذائی در بین ساختارهای متفاوت و رقیب، پاسخ و نتیجه ی دگرگونه یی داشته باشد. به طور مثال این حقوق انسانی و مباحث حقوقی در حوزه های بحرانی عراق و افغانستان با توجه به وسعت کمی و کیفی نقض آن توسط بازیگران این عرصه منازعه و به خصوص دولت های متحد و مدعی دمکراسی بیشتر از جانب نهادها و مجامع بین المللی و مستقل مورد انتقاد و اعتراض قرار می گیرد در صورتی که دولت های مذکور با طرح موضوعات حاشیه یی و انتزاعی همواره سعی در توجیه و یا انکار واقعیت نقض چنین مفاهیم انسانی و حقوقی داشته اند. اما در کنار این فرافکنی و نقض عامدانه حقوق دمکراتیک ساختارهای محلی و مجامع انسانی تحت فشار در این حوزه های بحرانی، جهان شاهد یک طنز تاریخی و نمایش به اصطلاح دمکراسی و حمایت از حقوق بشر توسط غرب، در آسیا می باشد که هر چند به لحاظ ذاتی و شکلی عناصری از واقعیت نقض حقوق بشر را در درون خود دارد ولی یکی اینکه بنا به وسعت مساله و دیگر تاثیر آن در نقض نظام بین المللی و گسترش بحران های مختل کننده به هیچ عنوان قابل مقایسه با موارد پیش گفته نخواهند بود. تبت با تصویری از راهبان زعفرانی پوش و سر تراشیده بودائی با جمعیتی معادل حدود 5 میلیون نفر چند سالی است که چین1.3 میلیاردی با رشد اقتصادی دو رقمی که در اوج بحران مالی و رکود دنیای غرب هنوز هم از رشد حدود 9 درصدی برخوردار می باشد را در دادگاه حقوق بشری غرب در مظان اتهام و در رسانه های بین المللی در صدر اخبار نقض حقوق بشر قرار داده است. این بازی که از یک سال پیش به واسطه برگزاری المپیک پکن ابعاد بی سابقه ای یافته است و تاکنون نیز ادامه دارد هر انسان و تحلیلگر منصفی را به یاد طنزهای "آنتوان چخوف" نویسنده بزرگ روسی و شوخ طبعی های وی می اندازد. سریال ادامه دار رهبانان زعفرانی و صف طویل رهبران اروپائی و آمریکائی که هر کدام دست به سینه در انتظار ملاقات با "دالائی لاما" رهبر مذهبی تبت ایستاده اند، بیش از آنچه به یک عرف معمول در دیپلماسی بین المللی و مبارزات حقوق بشری شبیه باشد به پیروان سودازده ی پیامبری می ماند که در انتظار آمرزش گناهان و ظهور معجزه وعده داده شده در کتب مقدس می باشند. چنانچه قدرت تخیل خود را خسته نکنیم و به دنبال جستن معجزات چنین پیامبران دروغینی در تاریخ نگردیم، می توان در دوران معاصر و دهه 80 میلادی نیز این سیر و سلوک غربی برای تقدس میل خواهانه و پیامبرسازی شرقی از بسیاری تحرکات و چالش های آسیائی را در هیبت همطرازان پدران معنوی (اشاره به تعبیر تاریخی رونالد ریگان رئیس جمهوری اسبق آمریکا نسبت به رهبران مجاهدین افغان در دیدار از کاخ سفید) را نیز دید که بعد از دو دهه هم اکنون در هیبت هیولائی به نام القاعده - طالبان جهان مدرن را به تمسخر گرفته اند.         
نمایش دنباله دار ملاقات رهبران غربی با دالائی لاما و متعاقب آن هر بار اعتراض پکن به این موضوع شاید در ابتدا یک بازی سیاسی در عرصه رقابت های بین دو ساختار رقیب به حساب آید ولی استفاده افراطی از این کارت توسط غرب و بهره برداری زیرکانه چین از تبعات ملی آن، بازی را بسیار جالب کرده است. از یک طرف رهبر بودائیان تبت به بازیگر نقش اول سریال زعفرانی ها تبدیل شده و از هیبت تقدس ذاتی یک رهبر مذهبی به نقش یک بازیگر تلویزیونی تنزل کرده است و از طرف دیگر اصلی ترین آموزه لیبرال – دمکراسی مبنی بر عدم مداخله دین در حوزه سیاست به جهت توجه بیش از حد غرب به رهبر مذهبی تبت و استفاده سیاسی از وی توسط رهبران این مجامع به طور آشکار نقض می شود. دالائی لاما به عنوان یک رهبر مذهبی چون "پاپ" رهبر کاتولیک ها که در بازدیدهای خود از جوامع مسیحی و دگراندیش هرگز به حریم سیاست نزدیک نمی شود، هیچگاه به عنوان رهبر مذهبی به دیدارهای مردمی نمی پردازد که به آشکار تحت لوای رهبر سیاسی تبت به ساخت قدرت بیرونی نزدیک و با رهبران سیاسی بین المللی دیدار می کند. مباحث مورد بحث در طی این دیدارها نیز برخلاف نمونه مشابه پاپ نه موعظه های مذهبی و اخلاقی که همواره استقلال طلبی تبت و شکل دادن به اعتراضات سیاسی در این خصوص بوده است. روز شنبه 6 دسامبر نیز دالائی لاما قرار است در لهستان با "نیکلای سارکوزی" رئیس جمهوری فرانسه دیدار کند و از هم اکنون دولت پکن اعتراض رسمی خود را نسبت به این ملاقات به پاریس منتقل کرده است. معمای لامای سیاستمدار و چالشگر سیاسی تبتی که به نظر می رسد رهبران اروپائی و آمریکائی را شیدای خود کرده است بیش از آنچه در چارچوب گفت و گوی ادیان یا دغدغه ی حقوق بشری باشد، ناشی از یک رقابت ژئوپلتیکی بین غرب و چین به عنوان یک قدرت در حال ظهور قابل تحلیل می باشد. چنانچه در همین چین، استان مسلمان نشین "سین کیانگ" بسیار بیشتر از تبت در معرض بی توجهی و نقض به اصطلاح حقوق بشر قرار می گیرد ولی تاکنون هیچ رهبر اروپائی نسبت به سرنوشت آنان دغدغه یی به خود راه نداده است. به نظر می رسد که غرب هنوز از تجربه ی اعتراضات، نمایش های خیابانی و سخنان رهبران خود مبنی بر تحریم بازی های المپیک تابستانی در زمان "حمل مشعل المپیک" در پاریس، لندن و برلین و عکس العمل منفی و بروز احساسات ناسیونالیستی آن در بین 1.3 میلیارد چینی درس های لازم را نگرفته است. در آن مقطع زمانی اشتباه بزرگ غرب و اپیدمی جهالت تبتی آنان، تمام مردم چین را به صورت متحد در پشت سر رهبران حزب کمونیست و دولت "هو جین تائو" قرار داد و در طی بیش از 3 هفته برگزاری این المپیک برخلاف تصور رهبران غربی هیچ اعتراض حقوق بشری از سوی مردم چین انجام نگرفت. اتفاقا اصرار چینی ها برای حمل مشعل المپیک در پایتخت کشورهای اروپائی و حتی حمل آن در شهر لهاسا مرکز استان تبت به عکس تصور مخالفان غربی خود، بسیار زیرکانه و آگاهانه بود چرا که این اعتراضات بیمه کردن وحدت و نزدیکی دولت – ملت و به محاق رفتن هرگونه اعتراض مدنی توسط فعالان حقوق بشری در کشور چین، حداقل در جریان بازی های المپیک پکن بوده است. نمایش زعفرانی ها و بازی های لامای تبتی هم اینک نیز بیشترین خدمت را به ساختار حکومتی چین می کند زیرا که به جهت تناقض و پارادوکس های ناسیونالیسم چینی با جدائی طلبی تبتی مانع و سد عظیمی برای عدم تمایل مردم چین و اخلال احتمالی آئین بودائی در این جامعه ی سوسیالیستی تلقی می شود. آئین کنفوسیوسی که مظهر تمدن باستانی چین به حساب می آید بیش از آنچه که بتوان آن را در چارچوب یک دین و مذهب طبقه بندی کرد، یک آئین اجتماعی همچون آئین مزدکی در ایران باستان بوده است که به نوعی سوسیالیسم تخیلی را تداعی می کند. به همین دلیل تنها آلترناتیو مذهبی که قادر بود ساختار لامذهب و سوسیالیسم چینی را تهدید کرده و در بین توده های این کشور جایگاهی برای خود کسب کند بدون تردید به لحاظ نظری، "بودیسم" می توانست باشد. بعد از نمایش های زعفرانی و تحریک حس ناسیونالیستی مردم چین این آس برنده و سلاح خطرناک و تاثیرگذار از نظر رهبران پکن، با توجه به تحرکات اخیر تبتی ها، خود به خود به دست رهبران مذهبی (دالائی لاما) و حامیان سیاسی آن در خارج از کشور خنثی شده است. حداقل در مورد احتمال نظری گسترش تمایلات مذهبی در درون جامعه کنفوسیوسی، نمایش زعفرانی ها و استفاده سیاسی از بودیسم توسط غرب، بهترین بیمه نامه برای مصونیت جامعه ی چین از ترکش چنین تمایلات ضد حزب کمونیست حاکم بوده است. حوادث تروریستی بمبئی در هفته گذشته متاسفانه درس های لازم را برای رهبران غربی به همراه نداشته است و آنان فراموش کرده اند که گروه هائی چون "لشکر طیبه" که هم اینک متهم ردیف اول این جنایات می باشند، در گذشته همین مسیر کنونی سواستفاده از دخالت مذهب در حوزه ی سیاست برای اخلال در نظم منطقه یی را طی کرده اند. ماهیت تروریسم جهانی که در قالب بنیادگرائی اسلامی نمود واقعی یافته است در یک شبیه سازی تاریخی می تواند در خصوص زعفرانی پوشان بودائی نیز تکرار شود و در فردای تاریخ همپیوندی ناسیونالیسم تبتی با بودیسم مذهبی در چارچوب تمایلات گریز از مرکز در عرصه ژئوپلتیک، جامعه بین المللی را با نوع جدیدی از تروریسم مذهبی روبرو کند.

Ardeshir250250@yahoo.com