سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

غزلواره ی دیدار ناگهانی


اسماعیل خویی


• وای برمن!
وای!
با چه افسون یا فریبی کارگرتر از خودت – ای عشق بی هنگام-!
می توانم برسرآوردن،
از همین فردای حسرت بردن و پیوسته غم خوردن
تا خجسته روز آرام آور مردن، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣۰ خرداد ۱٣٨۷ -  ۱۹ ژوئن ۲۰۰٨


 
 
بسته بودم با خودم پیمان
که به هیچای فراموشی سپارم
از تو                               
حتّا نام را.                                 
گفته بودم بارها با خویش
که، اگرچه هیچ شکی نیست
که ، ازین پس،
من ،                      
به هر روزی ،           
هزاران بار خواهم مرد ،                          
تو، تو،
اما ،    
تو فرشته دیو را        
زین برزخ بودن - نبودن در درون خویش                           
خواهم راند ؛                                                                    
و آرزوی با توبودن را، که امیدی سترون در نهانم زنده می دارد،
و مرا در من، به دست من، می آزارد،
کم کمک ازیاد خواهم برد،
تا فراموشی م به آرام خاموشی رساند این دل ناکام را.
 
 
 
وای! اما، وای من!
آیا                          
باز آن زیبایی ی ناگاه ناباور،
به راه من،                                  
که نمایان گشت و پنهان گشت،
امشب،                                              
لحظه ای کوتاه تر از آه،                                     
در نگاه من،
خود تو بودی یا آناهیتا، خدا بانوی ایرانی
– چون بهشتی آسمانی، در فروغ آذرخشی ناگهانی،
در شبی تاریک تر از ژرفنای چاه –                      
تا چنین،
از خامشستان فراموشی،
با همان و همزمان و با شتابی بیشتر بسیاری از ناگاه،
یادها یک باره برگردند،
و همه آتشفشان های جهان در دوزخستان نهانم شعله ور گردند،
و بسوزانند در من هرچه برجا مانده است ازمن،
به جز آن آرزوی تا همیشه خام را؟!
                                     
وای برمن!
وای!             
با چه افسون یا فریبی کارگرتر ازخودت – ای عشق بی هنگام-!
می توانم برسرآوردن،
ازهمین فردای حسرت بردن و پیوسته غم خوردن
تا خجسته روز آرام آور مردن،
یک یکان دم های سنگین گام را:
که شماری بی شمار از نقطه هاشان خط پیوندی ست
این کناره ی بام را وآن کناره ی شام را
برپلی که می زنم هر روز و
بر آن خیره می مانم                                        
درگذار پاره های یخ،
هریکی شان زورقی بی سر نشین،
افزوده آذینی زمستانی
رود بی خیزاب این ایام را ؟!
 
 
 
هیجدهم دسامبر ۲۰۰۷ – بیدرکجای لندن
 
 
 


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست