• شمایان، تو و چون توها، گر نبودید،
جهانی که داریم،
             در ژرفه های نهانی ش،
                                  خاموش می ماند؛
و گوشی که داریم، بی هوش؛
و هوشی که داریم بی توش، ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ٣ فروردين ۱٣٨۷ -  ۲۲ مارس ۲۰۰٨

● در ستایش پرویز مشکاتیان
 
● یک نامه
 
 
از این گوشهء دورِ بیدرکُجایی،
درودم به تو،
              جانِ پرویز !
وگر پرسی از حالِ من نیز،
ملالی به جز پیری ام نیست،
                          کان هم به زودی سرآید !
تو، امّا، غمی زین مبادت، برادر !
تو می مان،
           تو می مانی،
                            ای دوست !
 
تو می مانی و دوره ای دیگر آید .
و من نیز، اگر نه به پای تنِ خویش،
همان بر پر و بالِ شعر و سخن، باز می آیم
از کی کجاهای بیدرکُجایی،
                                                به سوی تو،
                                                           ای جان !
تو، که ساز در دست،
در این دوردستان،
شوی دستگیرم به هنگامه های پریشانی،
                                                ای دوست !
 
و یا ،باز،
به هنگام هایی که هنگامهء نا به هنگامِ یادی دل انگیز
مرا می برد تا گلستانِ ایرانی ی ساز و آواز،
نه تنها صبا،یا که شهبازیان،یا علیزاده یا لطفی وصالح ومجد و نیماد...
تاباربد ،یا نکیسا
که یابم در آنجا تو را نیز،
تو را، خوب من،
                 جانِ پرویز !
تو، ای آبیارِ گلستانِ الحانِ ایرانی،
                                     ای دوست !      
 
 
شمایان، تو و چون توها، گر نبودید،
جهانی که داریم،
              در ژرفه های نهانی ش،
                                   خاموش می ماند؛
و گوشی که داریم، بی هوش؛
و هوشی که داریم بی توش،
                          بی توشی از برترین شکلِ زیبایی ی ناب :
نواهای نازنده و دل نوازنده
                          در اوجی از همگرایی و همرایی ی ناب .
 
 
به نیروی زیبایی ی نابِ آواست
که انسان پذیرا ست معنای مرگ آفرین جهان را
و که نازک آرای اندیشه بر دوش تاب آرد این آسمان را :
به نیروی آواست،
                       آری،
به نیروی موسیقی ی نابِ کیهانی،
ای دوست !
 
 
ز موسیقی ی نابِ کیهانی آنجا،
                                 در آن پس زمینه ست
که روییدنِ بامدادانهء آفتاب از دلِ آب زیباست؛
و بر صیقلستان ِ سیمابی ی برکه،
                                   در شب،
شب آرایی ی رام و آرامِ مهتاب زیباست .
 
به هر بار کز تو نوایی شنیدم،
کمی بیشتر گشتم از خویش دور و
بسی بیش از پیش نزدیک
به آهنگ هفتاد رنگی که دارند خوش می نوازند
نوازندگان ستاره،
                هماهنگ،
در اُرکسترهایی همآوا که،
                     با رهبری شان،
                             همه کهکشان ها به رقص اند؛
و کیهانِ خود گسترنده
کند از همه سو خود افشانی،
                            ای دوست !
 
 
چه جای شگفتی است
اگر دیر باورترینی چو من نیز باور بیارد
به آهنگْ درمانی،
               ای دوست؟ !
 
نه دینی، نه آئینی است و
نه حزبی، نه فرمایشی، یا سفارش پذیرانه
                                             آهنگ هایت :
خوشا جانِ آوا گزین و نوا آفرین ات :
که هرگز نزاید مگر نابِ انسانی،
                                                           ای دوست !
 
 
و، چون باز تولیدِ زشتی، دروغ و پلشتی
                                    تسلسُل ز حد بگذرانید،
و شورید بر خویش و بر دیگری هر کس و چیز؛
و، وقتی فروماند
دهانِ وقیحِ مُسلسل
ز چهچه زدن
              همنوا با سراییدنِ شورشی وحشت انگیز،
همه هر نُت اش مرگِ دیگر،
شمایان :
تو و چون توها،
                جانِ پرویز !
فزایید بر دفتر موسیقی برگِ دیگر؛
و، در آن، گذارید
یکی نقطه از تک نُتی پیش بینی نگشته
به پایانِ فر گردِ این دورِ توفانی،
                                ای دوست !
به فرجام،
        درودی به«آوا» یِ شیرین و «مینا»ی دردآشنای تو بادا... و
                                                                                بدرود .
 
 
 
بیست و یکم ژانویه ۲۰۰۸ بیدر کجای لندن
 
 
 
 
 
● در ستایش شهرام ِ ناظری
 
 
● با ما چه می کنی، شهرام جان؟!
 
 
وقتی که، در رواق ِ افق، یک گوشه می نشینی،
از چهره ی شکفته ی خورشید ِ بامدادی   د ف می سازی،
آن را به کف می گیری
و می نوازی،
با ابر و باد و باران و
با برگ و بار ِ شاخساران و
با جان گر گرفته ی یاران و
با ما چه می کنی:
کاینگونه شنگ
                جان و جهان مان
                             به رقص می آید
و هر کدام از ما
                خود را
                      در خویش
                              از خویش
                                   می پالاید؟!
 
 
  وانگه، به   شامگاه،   
             باز،
             می نشینی
زیر درخت ِشاخ و بر    افشان ِ کهکشان و
بر آسمان
خورشید را
  از شاخه ی افق می چینی،
از آن ترنجی می سازی :
در اوج ِ لذت، افشره اش را می نوشی
و پوست ِ مچاله ی آن را
                        در زباله دان ِ درّه ی رویا رو
                                                    می اندازی.
 
 
 
 
وآنگاه، چترِ شب را
  بر می گشایی تا بارانی از نوازش و آرامش
بر ما ببارد.
و آبشارِ   روشن ِ خاموشی
اندوه ِ شادِ خود را
بر ما بشارد.
و نهر ِ مهربانی از رویا
               در خویش
                 غرقه مان
                       دارد.
 
ما، گوش ِ هوش ِخود سپرده به آ واز و ساز ِ تو ،
                         در پشت ِ پلک های بسته ی خویش،
هر لحظه ایرانی تر می گردیم ؛
و کم کمک به خویش بر می گردیم؛
و ناگهان به جا می آوریم
معنای باستانی ی خود را در تو.
 
شهرام جان!
درود بر تو!
 
بیست و دوم اکتبر۲۰۰۷
ساعت ٣.۵ بامداد
بیدرکجای لندن