اخبار روز: www.iran-chabar.de
يکشنبه  ٣۱ تير ۱٣٨۶ -  ۲۲ ژوئيه ۲۰۰۷

در مبحث مفهوم و مضمون سیاسی چب می توان نظرات و اهداف مختلفی را جست و مورد سنجش قرار داد و به هدف و غرض کار بردی ان از سوی هر فرد و جریانی بی برد.
در مقاله مورد نظر و مداقه ما تر مینولوژی چب و سوسیالیزم به طور اگاهانه ای یکسان و با طرز تفکر و روش های یک حزب و تشکیلات خاص بیگیری شده و نتیجتا راوی قضیه خود را متولی این مقوله که بسیار هم گسترده و قابل بحث است، دانسته است.
این که سمت وسوی عام ذات اجتماعی انسان رو به سوی عدالت و برابری اجتماعی دارد و در هر شرایطی ان را به اشکال و انحا مختلف نمایان می سازد، مورد اختلاف نیست. ولی در شیوه های رسیدن به ان هدف والا و راهکارهای بیان شده و ازمایش پس داده ای که دیگر تاریخ مصرف شان تمام شده، جای حرف و حدیث بسیار است. طبیعی است هرکس و هر جریانی می تواند و حق هم دارد که خود را متولی چب و سوسیالیزم قلمداد کند، اما کس داریم تا کس و جریان داریم تا جریان.از ان جایی که نویسنده محترم مقاله در باراگراف اخر، نگران تخریب فرهنگ سیاسی این مملکت به وسیله افراد و جریانات اصلاح طلب هستند و تغافلا و یا تعامدا، گذشته مخرب و متلاشی کننده جریان و تشکیلات معلوم الحال خود را فراموش کرده و اظهار نگرانی می کند. بنده به نویسنده مقاله مذکور بیشنهاد می کنم یک بار دیگر ولی بدون عینک تعصب، تاریخ و عملکرد تشکیلات خودشان را مرور کنند، شاید که کمکی باشد تا منبعد در جمع بندی مباحث و مقالات شان از شیوه کهنه و منسوخ پرسش و پاسخ های سابق استفاده نبرند، که برازنده امروزه روز نیست. می بایست یک بار برای همیشه این شیوه ها را دور ریخته و جهان را سیاه و سفید ندید و دیدی رامبراندی اختیار کرد. خود خویشتن را مرکز ثقل عالم نپنداشت و صاحبان افکار و عقاید متفاوت را با مباحث معقول و منطقی به مصاف کشید. تا دیگران نیز درس بگیرند و بداموزی نکنند، که می دانیم تاکنون بهره ای نداشته است.
....چه رابطه ای بین این چب ستیزی با مذاکره ایران و امریکا وجود دارد؟ ایا این اقایان می خواهند به امریکا بباورانند که صالح تر از مذاکره کنندگان دولتی هستند؟...نقل از مقاله
آخر پدر امرزیده چه رابطه ای است بین چب ستیزی و مذاکره ایران با امریکا !!
این بلمیک و ادبیات حزبی اگاهی نسلی را اخته کرده، کور کرده و به بیراهه کشانده است. متاسفانه ته مانده این جریان باز هم دست بردار نیست. نسل ما فراموش نمی کند که بر سر شخصیت های ملی مان همچون فروغی، مصدق، ملکی و.... چه ها که نیامد. دغدغه اساسی کنونی، فرهنگ سازی و مهندسی اجتماعی است. باید عقلانیت سیاسی را با صراحت و سلامت کلام در هم امیخت. دوران شعارهای پوچ و بی نتیجه ای چون امپریالیسم دشمن شماره یک ملت هاست، دیگر به سر امده است. با امپریالیزم نیز در هر مورد باید مشخص با ان برخورد کرد. عملکرد امپریالیزم نسبی است. نمونه افغانستان و عراق را فراموش نکنیم.
نویسنده مقاله دلخور است که نویسندگانی که اکثرشان در خارج از کشور زندگی می کنند، اثارشان در ایران به راحتی از ممیزی می گذرد و به زیور طبع اراسته میشود و شرمگینانه ادرس هم می دهد، که یکی ساکن امریکاست و دیگری در المان و....، (البته معلوم نکرده است که چرا ا نها حتما باید در محل خاصی زندگی کنند! شاید حکمتی در ان نهفته باشد.والا)
روشنفکر امروزی احتیاج مبرمی به استقلال اندیشه، عقلانیت، ایران دوستی، اعتدال و واقع بینی، اصلاح طلبی، ادب سیاسی، فرهنگ بحث و گفتگو و شجاعت و شرافت سیاسی دارد.
اری ما نیز نگران تخریب فرهنگ سیاسی و ملی این مملکت هستیم، ولی نه با تکرار تجربه گذشته. مهندسی اجتماعی، احترام به نظرات و اندیشه ها و تبری از زدن انگ و افترا و تعصب را می طلبد. فراموش نکنیم که نگرش معلوم الحال، چه بلایایی به سر فرهنگ و فرهنگ سازان و شخصیت های ملی این کشور اورده است.
شایسته نیست که به جای بحث معقول و مستدل، پلمیک کرده و روی رابطه بین چب ستیزی و مذاکره با امریکا، زوم کرد. دوره پرسش و پاسخ های سابق مدت هاست که سپری شده و در چرخش گردونه طبیعی تاریخ، اردوگاه و سوسیالیزم عملا موجود برای همیشه از دور خارج شده است. ضربات مخرب و هولناکی که این ادبیات به نسل ما و به تاریخ مملکت ما زد، کافی است. وقتی فراز و نشیب سالیان زندگی سیاسی وادارت می کند که به بازبینی گذشته بنشینی، در می یابی که ادبیات دیگری هم بوده وهست. و پرده ساتر حزب... قدرت دیدت را ربوده است. این پرده ضخیم و خشن را کنار بزن و دنیائی از دیگر دیدن و اشنایی با تاریخ و هویت ملی و وطن دوستی را دریاب.

هر که ناموخت از گذشت روزگار او نیا موزد ز هیچ اموزگار