عنوان : ز استعلا که گویی، خویش آنی - یکی انسان، که پرورده نهانی
ز استعلا که گویی، خویش آنی - یکی انسان، که پرورده نهانی
درود بر مزدک دانشور
بار ها تصمیم گرفته ام در این دوران ارزانی، سخن در اینترنت آلوده نیالایم. ولی انسان های شریفی چون شما آدمی را مجبور به نوشتن می کنند.
محمد علی افراشته در شعر بسیار ژرف «سجل فاگیران» از قول «خاش حسنه»، حسن استخوانی، می گوید: دیروز بوشُوم سجلدرِه، می دیل زَای تَرَف ترف؛ تا دوخوادِه، نامت چه هست؟ می دیل دکفته به می ناف؛ بگفتمه خاش حسنه، تقی پسر ... و بالاخره سجل(شناسنامه) می گیرد و کدخدا صفر و مأموران آمار تشخیص می دهند که او بیست و یک ساله است و باید به سربازی برود؛ چون بی یاور و بیکس ترین است. که آخر سر می گوید: همه لحاف، همه معاف، خاش حسنه لاپ بیست و یک! خیر نخوری کدخدا صفر، لال بیمیری سجل فاگیر!
حماقت نادانان، جنایتکاران و دیکتاتور ها همیشه این بوده و هست که پابرهنگان و «خاش حسنه» ها را جدی نگرفته اند. ولی وقتی توفان وجودشان لحظاتی از تاریخ را به لرزه در می آورَد؛ در می یابند که شکوه آدمی در ثروت باد آورده و چربی وجودش نیست، و ضعف او نیز در لاغری نمی باشد. و این نکته ی باریک و مهم را اغلب، زورداران و شرکا نمی گیرند، تا روز توفان در حضور شکوهمند استعلا.*

* اِستِعلاء - بلندی خواستن، برتری جستن، بر بلندی بر آمدن، بلند گردیدن، بزرگوار شدن - بلندی. واژه نامه استاد حسن عمید، ص ۱۲۸
٨۹٣۱٣ - تاریخ انتشار : ۱۹ فروردين ۱٣۹٨