اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱۷ دی ۱٣۹۷ -  ۷ ژانويه ۲۰۱۹

مدت هاست شاهد برخورد پلیسی دولت اقتـدارگرا علیه مطالبات عمده و بر حق زحمتکشان این سرزمین هستیم. آن چه این روزها به وضوح در برخورد سلبی با کارگران نیشکر هفته تپه و فولاد اهواز اتفاق افتاد ثمره ی سیاست های ناکارآمد دولت در نداشتن استراتژی مناسب در اقتصاد و فرهنگ است. ایجاد موسسات میلیتاریستی و شکل گیـری کانون های قدرتِ اقتصادی توسط خصولتـی ها از یک طرف و کارکرد بلندگوهای تبلیغاتی دولت در حمایت از سازوکار نئولیبرال های منحط وطنی موجب شده است که سفره ی کارگران روز به روز کوچک تر شود. از طرفی با به وجود آمدن شرایط ارزی در ماه های آغازین امسال و بالا رفتن تورم بی سابقه در کشور، تولید کنندگان و سوداگران روز به روز قیمت کالا و خدمات را بالا بردند ولیکن کیست که توجه کند آیا مزدبگیران افزایش حقوق داشته اند؟ فجیع تر این که ما کارگران قسطی کار نمی کنیم ولی به صورت قسطی و با ماه ها تاخیر، اندک دستمزدمان را پرداخت می کنند.
از سوی دیگر بگیر و ببند های پیش آمده در احضار، بازداشت و شکنجه ی کارگران هفت تپه و فولاد خوزستان بر هیچ کس پوشیده نیست و خوب تر می دانیم که چگونه نیروهای امنیتـی که می بایست حافظ منافع اقشار جامعه باشند با تندروی ها و کج مداری، اتفاقا اعتماد عمومی را سلب نموده اند. نمونه بارز آن نحوه دستگیری علی نجاتی و همراهان در هشتم آذرماه در اندیمشک بود که بدون ارائه حکم و با شدیدترین برخورد نظامی آن ها را دستگیر و با خود بردند. علی نجاتی را با داشتن ناراحتی قلبی و کلیوی حـاد در بندی نامناسب نگهداری می کنند و بعدتر چون جنایتکاری جنگی وی را بادست بند و پابند به پزشکی قانونی رهسپار می کنند تا برای بار چندم برایشان مسجل شود که نجاتی بیمار است. اسماعیل بخشی و سپیده قلیان که به گفته ی خودشان و دیگر قرائن موجود چنان زیر ضرب و زور قرار می گیرند که بعد از نزدیک دو ماه آزادی هنوز نای حرف زدن ندارند.
در فولاد اهواز ، شبانه به خانه های کارگران یورش می برند و آن ها که فقط حق خود را مطالبه کرده اند به شدید ترین حالت ممکن به بازداشتگاه های امنیتی و زندان هدایت می شوند و پس از آن با انواع تهدید و ارعاب کارخانه را تسخیـر کرده و برای قدرت نمایی حتا از درون محل کار نعمت زاده را با خود می برند. آیا وجدان عمومی در این سرزمین به خواب رفته است؟ آیا ما کارگران باید تاوان بی منطقی در رفتـار پر از تضاد دولت ها را پرداخت کنیم؟
محافل زمامدار سرمایه، برای رفع موانع خود در سوداندوزی بی حد و حساب و ادامه سیطره خویش بر بنگاه های اقتصادی کشور مدت هاست با حمایت نهاد اقتـدار به پلیس سیاسی متوسل شده اند. واگذاری کارخانه ها به آدم هایی که اهلیت (به قول خودشان) دارند این بود؟؟ رشد اقتصاد ملی از طریق شماری رانت بگیرِ معلوم الحال شکل نخواهد گرفت و روز به روز به وخامت اوضاع و چپاول سرمایه ملی اضافه خواهد شد. کارگران این موطن، شریف ترین و بی تریبون ترن آحاد جامعه هستند. هیچ دولتی از ابتدای انقلاب تاکنون به فکر معیشت آن ها نبوده و بهره کشی از کارگران در ذاتِ نهاد اقتدار اقتصادی بوده است.

ما به تنگ آمده ایم، موضوع همین است. سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران _ چون پیش تر _ اعلام می دارد که با برخورد امنیتی با کارگران به شدت مخالف بوده و نگران جـانِ آدم هایی است که بی جهت اکنون در زندان ها به سر می برند و خواستار آزادی بی قید وشرط آن هاست. تزریق ایدئولوژی تـرس و اختناق در این سرزمین نه تنها کمکی به حل مشکل معیشت و اقتصاد نخواهد کرد بلکه شکاف بین طبقات مزدبگیر را با نهاد دولت بیش از پیش، بیشتر خواهد کرد.

سندیکا کارگران فلزکار مکانیک ایران
۱۷دی ماه ۱٣۹۷