عنوان : برای این پنج گویه ی کوتاه..."آهنین!"
درحال وروزاین روزگارما -سخن گفتن به وجه بیان شعری بویژه برای شاعران -بسیارغم انگیزشده است -ازطرفی- اگراززیباییهای بشری درشکل و -وصفی بگوید- به انواع ایسم ها متهم میشود.وازطرف دیگراگرازتلقی خود نسبت به پدیدهای اجتماعی طرحی رابه زبان شعربازگونماید-دوباره به شکلی دیگرازتیغ تندانواع دیدگاهها درامان نخواهدبود...به هرحال شاعروهنرمندونویسنده-درعمل همچون کارگران کوره پزخا نه ها برابرومقابل زهره ی آتش کوره ها وخورشیدسوزان تابستان -اند...شاعران آزاده -کاری جزستایش عشق و رهایی ندارند.آنان بطورعموم مخا لف ودشمن فرهنگ پابوسی ودست بوسی... و مداحی اند.اما شاعرمادراین پنج گویه ی کوتاه -دربنداول-برای هیج خدایگانی سرخم نمی کند و آنان را درمدح و ثنا هم نمی بوسد - که بجز عشق ورهایی درنزد او-گریزی ازمدح وتقدیری واقعی درانسان -ندارند.وبایدهمین باشد که شاعربرای پرنده ای دل بسوزاند-پرنده ای که طبق عادت تاریخی -هزاران زندان دیده واکنون دروجودفردیت اش-شاعر-می گوید :نترس بیا به خانه من!وشاعریاعاشق یاپرنده-آن بندها را هرگز فراموش نمیکند...مارویاهای مشترکی داریم ...بایدعشق ورهایی رادرخاطره هامان زنده کنیم...
۵۲۲۴۰ - تاریخ انتشار : ۱۶ اسفند ۱٣۹۱