واپسین آزمون دلدادگی
جهانگیر صداقت فر
•
و اینک-
گلبن ِ عشق
یگانه‌ترین پروریده‌یی از ماست که شکوهمندانه شکوفید؛
و خوشا که رخوتِ رایحه ا ش
گریزمان را ز لطمه‌ها پناهی شد.
...
اخبار روز:
www.iran-chabar.de
چهارشنبه
۱۶ آذر ۱٣۹۰ -
۷ دسامبر ۲۰۱۱
- برای هم سفرم: همسرم -
تحمل کن مرا
ای هم سفر‌ترین عابر ِ این معبر ِ تنگ؛
با گرده‌ی معصوم تو
خسته تر از من-
شریک باش گرانباری‌ام را
در این گذرا.
***
هم دیسال
ما منظر ِ فردا را
به پنجه‌های برهنه خیش زدیم:
امید کاشتیم ما
به سینه‌ی اشتیاق ِ دشتِ عطش؛
و بذر ِ کشته را دایه گونه
به ناز پروردیم
تا به یمن ِ صبوری
باغ شکفت و کشت زار به بار نشست.
آوخ،
که به فصل اما،
سزا
به سهم ندرویدیم
اگر چه
به خوشه چینی ِ خرمن خویش حتا
قناعت کرده بودیم.
*
و اینک-
گلبن ِ عشق
یگانه‌ترین پروریده‌یی از ماست که شکوهمندانه شکوفید؛
و خوشا که رخوتِ رایحه ا ش
گریزمان را ز لطمه‌ها پناهی شد.
[ پنداری که سکر ِ عشق را مزمزه می‌‌کنیم
تا میسر آیدمان تحمل ِ تقدیر؛
شگفتا، خود چه تغافل ِ زیبائی است
عشق !]
***
تحمل کن هنوز مرا، باری
ای سخاوتِ خوشهٔ‌ی انگور
در جرعه‌های نوش؛
ای تویی که سرشاری دست هات
دستان تهی‌ام را آخرین ملجأ،
برکت ا ت را ز من دریغ مدار در این گذار ِ قحط.
[ من از عطشانی ِ احساس ،
دریغا،
شیفته‌ی سراب شدم:
من از خیانت خویشان
خانه خراب شدم. ]
***
با این همه -
تا این گدار ِ سختِ شکست را به پایان برم آبله پا
دوشادوش ِ من باش
و تحمل کن با من افول ِ آفتاب سرنوشتم را
تا گام ِ واپسین؛
مگر آخرین آزمون ِ دلدادگی است این،
ای هم سفر ترین.
*********
تیبوران-۵ دسامبر ۲۰۱۱
جهانگیر صداقت فر
|