مروارید


فتح اله شکیبایی


• خاطرات ام همه
                  مانندِ شقایق خونین
مادرم
         مُرد ز بی دارویی
پدرم
       گوشه ی زندان جان داد ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
شنبه  ۴ ارديبهشت ۱٣٨۹ -  ۲۴ آوريل ۲۰۱۰



 مش رجب آمد
               آزرده، غمین
هم چو تندیسِ بلورینی
                         در حالِ سقوط
بیلِ خود را به کناری بگذاشت
خسته از کار
             نه
                از جان کندن
بدن اش کوفته
اعصاب اش خرد
خاطر آشفته وُ رنجور آنسان
که گمان می بردی
                   کشتی اش غرق شده ست
                                                و
زنش مروارید
که چو شویش ز سراپایش غم می بارید
آستین بالا زد
منقلی پر آتش را آورد
استکان ها را شست
چای دم کرد وُ نشست
                           و
لب از لب نگشود.



لحظه ها قرنی بود
                   و
سکوت
چون طنابِ داری
کم کمک آنان را
رهسپارِ ابدیت می کرد
که دلِ شیشه ای مروارید
زیرِ آن ضربه ی سنگینِ سکوت
ناگهانی بشکست
                   و
غمِ زندگیِ تلخ اش را
زیرِ لب زمزمه کرد.



زاده ی دردم وُ پرورده ی رنج
خاطرات ام همه
                  مانندِ شقایق خونین
مادرم
         مُرد ز بی دارویی
پدرم
       گوشه ی زندان جان داد
آسمان ام
          چه زمستان
          چه بهار
فاقدِ پرتوی مهری بوده ست
مجری سینه ی من
سینه ریزی دارد
                  از ماتم
                         و
النگوها
          از بیماری
                   و
عقیقی
       از داغ.



پدرم
نه زری داشت
نه زور
کارگر بود وُ مدام
غمِ همکاران داشت
تا دمِ مرگ اش
                بی باکانه
بذرِ پر برکتِ آزادی را
در دلِ پاکِ رفیقان
                     می کاشت
پدرم
می دانست
کاین شبِ تشنه به خونِ من وُ تو
تا توانی دارد
شیره ی جانِ مرا
شیره ی جانِ تو را
                      می گیرد
                               و
به یاران می گفت:
قطره جاویدان ست
گر به دریایی
                راهی یابد.



دستِ چون برفِ سرشک
گونه ی خشک وُ چروکیده ی زن را آرام
                                              نقره باران می کرد
                                                                   و
شبِ پیرِ خرفت
هم چو بدکاره ی مستی آن جا
                               کوچه باغی می خواند.