اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱٨ تير ۱٣۹٨ -  ۹ ژوئيه ۲۰۱۹

در روز نخست مسابقات جوانان آسیا، تیم ملی کشتی فرنگی جوانان ایران صاحب سه مدال طلا و یک نقره در پنج وزن نخست شد.
به گزارش ایسنا، رقابت‌های کشتی فرنگی جوانان قهرمانی آسیا با برگزاری مسابقات پنج وزن نخست در شهر چونبوری تایلند آغاز شد که در پایان دیدارهای روز نخست محمد ناقوسی در وزن ۷۷ کیلوگرم، حسن فروزنده در وزن ۸۷ کیلوگرم و علی اکبر یوسفی در وزن ۱۳۰ کیلوگرم صاحب مدال طلا شدند و سعید ارجمندی در وزن ۶۳ کیلوگرم به مدال نقره رسید.

نتایج نمایندگان ایران به شرح زیر است:
در وزن ۵۵ کیلوگرم علی نوربخش در دور نخست با نتیجه ۵ بر یک از سد کوتوبک عبدی کریم اولو از قرقیزستان گذشت وی در دور دوم مقابل دانگ هیوک وون از کره جنوبی با نتیجه ۷ بر ۶ مغلوب شد و با توجه به شکست این حریف مقابل کشتی گیر هندی در مرحله نیمه نهایی، نوربخش از دور رقابت‌ها کنار رفت و هفتم شد.
در وزن ۶۳ کیلوگرم سعید ارجمندی پس از استراحت در دور اول، در دور دوم مقابل سانگ جون پارک از کره جنوبی با نتیجه ۷ بر ۲ به پیروزی رسید و راهی مرحله نیمه نهایی شد. وی در این مرحله از سد نورسلطان محموداف از قرقیزستان با نتیجه ۵ بر ۵ گذشت و به دیدار فینال راه یافت. ارجمندی در دیدار پایانی مقابل آسخات محمدی اف از قزاقستان در یک کشتی نزدیک با نتیجه ۲ بر ۲ مغلوب شد و به مدال نقره رسید.
در وزن ۷۷ کیلوگرم محمد ناقوسی در دور اول مقابل کولدیپ مالیک از هند با نتیجه ۳ بر یک پیروز شد. وی در دور بعد دولت ژالگاسوف از قزاقستان را با نتیجه ۹ بر صفر مغلوب کرد و به مرحله نیمه نهایی راه یافت. ناقوسی در این مرحله مقابل نائو کاساکا از ژاپن با نتیجه ۷ بر ۳ به برتری دست یافت و راهی دیدار فینال شد. وی در دیدار نهایی با نتیجه ۶ بر ۳ علی بک تالانتبیکوف از قرقیزستان را مغلوب کرد و به مدال طلا دست یافت.
در وزن ۸۷ کیلوگرم حسن فروزنده پس از استراحت در دور نخست در دور دوم مقابل آزات سالیدینوف از قرقیزستان با نتیجه ۵ بر ۳ به پیروزی رسید و راهی مرحله نیمه نهایی شد. وی در این مرحله با نتیجه ۸ بر صفر سونیل کومار از هند را از پیش رو برداشت و راهی دیدار فینال شد. فروزنده در این دیدار با نتیجه ۵ بر یک از سد میربک کوردابای از قزاقستان گذشت و صاحب مدال طلا شد.
در وزن ۱۳۰ کیلوگرم که مسابقات در دو گروه و به صورت دوره‌ای برگزار شد، علی اکبر یوسفی پس از استراحت در دور اول در دور دوم با نتیجه ۹ بر صفر آویش از هند را مغلوب کرد. وی در دور سوم مقابل مین جون کیم از کره جنوبی با نتیجه ۱۰ بر صفر پیروز و راهی مرحله نیمه نهایی شد. یوسفی در این مرحله نیز با نتیجه ۸ بر صفر علی بک سارسنگالیف از قزاقستان را شکست داد و به دیدار فینال راه یافت. وی در دیدار پایانی آویش از هند را با نتیجه ۴ بر صفر و ضربه فنی مغلوب کرد و به مدال طلا دست یافت.
در پایان روز نخست این مسابقات تیم ایران با ۱۰۳ امتیاز در صدر قرار دارد و تیم‌های قزاقستان و هند به ترتیب با ۸۵ و ۷۰ امتیاز در جایگاه‌های دوم و سوم ایستادند.

قهرمانی برزیل، بازگشت ژوگو بونیتو
برزیل با پیروزی مقابل پرو، توانست بعد از ۱۲ سال بار دیگر قهرمان کوپا آمه‌ریکا شود؛ جامی که می تواند آغاز یک دوران باشکوه برای سلسائو باشد.
فوتبال شاید صرفا به درامی فیلم های ویتوریو دسیکا نباشد، یا شاید از تریلر و تلاطم فیلم های هیچکاک برخوردار نباشد و یا همینطور به حزن انگیز بودن فیلم های اینگمار برگمان بزرگ، اما همه اینها را با بی رحمی تمام در خود جا داده است، چهل و ششمین فینال شعف انگیز کوپا آمه‌ریکا، این بار بین برزیل و پرو.
شاید والدیر راموس سازنده و مدیر پروژه ورزشگاه باشکوه ماراکانا و شش همکار معروف دیگرش، هیچوقت تصور نمی کردند که درحاشیه تندیس مسیح، ورزشگاهی بنا خواهند داشت که قرار است، بخش بزرگی از تاریخ و عظمت فوتبال این کشور را در دل خود جای دهد. هرچند برزیل در جام جهانی ۱۹۵۰ پس از سرخوردگی بزرگ و شکست در ماراکانا مقابل اروگوئه قدرتمندِ لوپز فونتانا دنیا را در شوک فرو برد. اما آنها خیلی زود شروع به بازسازی کردند، تا سلسائو قصه برخاستن پس از شکست را از نو بنویسد. جایی که توانستند با رهبری ویسنته فئولا و آیموره موریرا و ستارگانی همچون پله، گارینشا، واوا و.. فلسفه فوتبالِ زرد و سبز پوشان را به رخ دنیا بکشند.
برگردیم به ماراکانا، احتمالا اسکار تابارز سرمربی کنونی اروگوئه با این ورزشگاه نامانوس نخواهد بود، او در کوپا آمه‌ریکا ۱۹٨۹ همینجا در مقابل ۱۴٨ هزار هوادار خشمگین سلسائو جام را همراه با تیم ملی کشورش با تک گل روماریو به سلاطین سامبا واگذار کرد. سلسائو همینجا توانستند اسپانیای رعب آورِ قهرمان جهان و اروپا بر پایه "تیکی تاکا" را زمین گیر کنند. آنها اولین مدال طلای المپیک تاریخ خود را همینجا در حاشیه کوه معروف کورکانو از چنگ آلمانی ها در آوردند. تا تیته با اعتماد به‌نفس قابل توجه اذعان کند "اینجا داستان فرق دارد."
و حالا ۲۰۱۹ دست تقدیر سلسائو را دوباره به ماراکانا رسانده تا بتوانند به سیری ناپذیری از کسب جام ادامه دهند. اینبار مقابل پرو- کشوری که به استخراج طلا در دنیا معروف است. اما آیا آنها قادر بودند که در جهنم ماراکانا طلا را به نشانه پیروزی به غنیمت بگیرند، تیمی که در مرحله گروهی در یک بازی ملال آور و سردرگم با ۵ گل اسیر تاکتیک روان، پرس هجومی و سهمگین برزیل شده بود. اما از طرفی شاگردان تیته خوب می دانستند، مهمترین خصلت موفقیت در فوتبال، داشتن تداوم تلاش برای پیروزی است.
دنی آلوز آخرین بازمانده تیم قهرمان کوپا آمه‌ریکا ۲۰۰۷ بود . بازیکنی که آخرین گل تورنمت را در بازی پایانی مقابل رقیب دیرینه یعنی آرژانتین در پیروزی سه بر صفر مقابل لیونل مسی و یارانش به ثمر رسانده بود، او اینبار در تلاش بود که چهلمین عنوان فردی و دومین قهرمانی در کوپا را جشن بگیرد. سوت روبرتو توبار که زده شد سلسائو فقط ۱۵ دقیقه تاب آورد تا اورتون ورزشگاه ماراکانا را غرق در شور و شعف کند. تیته که در بازی افتتاحیه با ترکیب ۴-٣-٣ تیمش را روانه میدان کرده بود، به شکلی که نرس و ریچارلیسون وینگرهای چپ و راست را تشکیل می دادند و فیرمینو سکاندار خط حمله بود. اما تیته ترجیح داد از بازی مقابل ونزوئلا و در ادامه جام، ترکیب سلسائو را دوباره به ۴-۲-٣-۱ معروف برگرداند. تا بتواند بهتر نبض قلب میدان را با استفاده از کاسمیرو و آرتور در اختیار بگیرد.
تاکتیکی که قبل از شروع رقابت ها برابر قطر و هندوراس هم مورد استفاده قرار داده بود. پرو به نظر تیم بهتری نسبت به مرحله گروهی نشان می داد، از یاد نبریم مردان ریکاردو گارکا، شیلی قهرمان دو دوره گذشته و قبل تر از آن اروگوئه پر ستاره را کنار زده بودند، تا پس از نسل طلایی دهه ۱۹۷۰ با ستاره های از جمله "تئوفیلو کوبیلاس" و " هوگو سوتیل" پس از ۴۴ سال دوباره طعم رسیدن به فینال کوپا آمه‌ریکا را بچشند. برزیل در ادامه قدر فرصت های بدست آمده را ندانست تا پرو در دقایق پایانی با فرصت طلبی کوئوا و گلزنی گوئررو از روی نقطه پنالتی بتواند برای نخستین بار دروازه آلیسون بکر را بعد از ۴۹۴ دقیقه باز کند. این بهترین آمار خط دفاعی یک تیم بعد از کوپا آمه‌ریکا ۲۰۰۱ بود، جایی که کلمبیا بدون گل خورده قهرمان شده بود.
اما در ادامه پرو با اشتباه مهلک یوشیمار یوتان و تکل هوشمندانه فیرمینو و همچنین فرصت طلبی گابریل خسوس درهمان وقت های اضافه، توانست کار را با برتری به نفع برزیل در پایان نیمه اول به پایان برساند، تا برزیل با پیروزی و دست پر به رختکن برود. سلسائو هنوز از یاد نبرده بود این همان پروی است که سه سال قبل در کوپا سنتناریو (به مناسبت صدمین سالگرد کوپا) با برد ناباورانه یک بر صفر اسباب حذف آنها در مرحله گروهی را فراهم کرده بود.چیزی که در ۲۹ سال گذشته برای فوتبال برزیل در کوپا آمه‌ریکا بی سابقه بود.
اما اینبار برزیل هوشیار و زیادخواه تر از آن بود که به پرو اجازه خود نمایی در ادامه جریان بازی دهد، یاران یک دست تیته درصدد این بودند که نشان دهند بدون نیمار هم قهرمانی شدنی است. چیزی که برزیل متواضع قبل تر آنرا تجربه نکرده بود، یعنی نداشتن یک "فوق ستاره" در تیم. سلسائو نیمه دوم را با حملات پر دامنه آغاز کرد، سبز و زرد پوشان برای زدن گل سوم بی تاب بودند.اما بحث برانگیز ترین اتفاق بازی در دقیقه ۶۹ رقم خورد جایی که گابریل خسوس از زمین بازی اخراج شد. اما ده نفره شدن برزیل هم به کمک یاران گارکا نیامد تا اینکه در نهایت از روی نقطه پنالتی ریچارلیسون برای بار سوم توانست قفل دروازه پدرو گایسه را باز کند، تا نام برزیلِ تیته در کنار سلسائو تقدیس شده به رهبری دونگا، کارلوس آلبرتو پریرا، لوکزامبورگو، زاگالو، فلاویو کوستا، هارولدو و لایزو قرار گیرد، تا برزیل پنجمین قهرمانی خانگی و نهمین قهرمانی در مجموع کوپا آمه‌ریکا را جشن گیرد.
این قهرمانی از این حیث برای فوتبال و مردم برزیل بسیار حائز اهمیت بود که از آخرین قهرمانی آنها در کوپا آمه‌ریکا ۱۲ سال گذشته بود، چیزی که در سه دهه اخیر برای فوتبالِ کشوری که بیشترین فاتح جام جهانی بوده بی سابقه بوده. سلسائو ٣ دوره پیاپی از قهرمانی در این رقابت ها ناکام بود. آنها بعد از قهرمانی تاریخی در جام جهانی ۲۰۰۲ تقریبا به بدترین شکل در چهار دوره بعدی از جام جهانی کنار گذاشته شده اند، تا آنها که مردمشان خود را هویت فوتبال می دانند به همان دوبار فتح جام کنفدراسیون ها قانع شوند. کشوری که گنجینه ای از بهترین بازیکنان تاریخ دنیا بوده؛ فلسفه فوتبال برزیل تقریبا بعد از نزول شاعر فوتبال و همچنین کاکا عملا رنسانس ملال آوری را پشت سر گذاشته. طلوع نسل های جدید از جمله نیمار اشتیاق و امید را در دل برزیلی ها برای احیای سلسائو واقعی زنده داشت، اما او با تمام حواشی ریز و درشت که گریبانگیر خود می بیند، نشان داده نتوانسته یک رهبر واقعی چه در خارج از میدان و چه در مستطیل سبز برای کشورِ مهد فوتبال باشد.
در هر حال عشق و علاقه به فوتبال در اقلیم سامبا آمیخته شده، که می توانند با دیدنش مسرور باشند. این قهرمانی می تواند خون تازه ای در شریان فوتبال غنی برزیل برای دوباره برخاستن سلسائو تلقی شود. معجونی که شاید باعث التیامِ بحران و اقتصاد شکننده مردم سرزمین قهوه باشد. برای بهتر لذت بردن از فوتبال، برای احیای فلسفه فوتبال زیبای تله سانتانا، فلسفه ژوگوبونیتو.

"ورزش سه"، سید امیر میرصالحی