از : آرمان شیرازی
عنوان : آنجا که نوید در اسارت است, امید کجاست؟
هم میهن گرامی, آقای گودرز اقتداری, درود و سپاس بر شما!
نوشتار ارزشمندیست که میتواند نقش مهمی در گشایش چشم روز-به-روز نگرهایی بازی کند که از "خشونت پرهیزی" مذهب و هویت ساخته اند. اینگونه "مبارزین" پیش از آنکه سازمانده پیگیر تغییرات اجتماعی مردم-پسند باشند, پوپر-زدگان "خشونت-پرهیز"ی هستند که در دور بسته ی آزادیهای مجاز سرمایه داری چرخانند.
دردآورست که "مبارزین" میهنی از ایندست سالیان است که در چرخه ی پر فریب کلاش ترین و پست ترین گونه سرمایه داری (از تیره ی اسلامی) در "گزینش" یک جنایتکار و "پس زدن" جنایتکار دیگر (که بعدا به مقام دیگری انتصاب میشود) سرگرم "تمرین دمکراسی" بوده و مردم را پیوسته به جستجوی نخود سیاه فرستاده اند. دردآورتر اینکه, پاره ای آنچنان سرسپرده ی خشونت-پرهیزی اند که, همسو با حکومت تبهکار اسلامی, جنبش صد-شهری دیماه سال ۹۶ که دلاورانه زنگ پایان اصلاح طلبی-اصولگرایی را بصدا درآورد, حرکت "اغتشاشگران" نامیدند! (ر.ک. به مصاحبه ی آقای فرخ نگهدار و خانم ملیحه محمدی با بی بی سی).
آری, هنگامیکه بی صدایان پیشاپیش توفان می تازند, شاگردان کم هوش اجتماع سرافکنده ی آزمون زمان میمانند...
۹۰۴۹۹ - تاریخ انتشار : ۱۹ تير ۱٣۹٨
|