علی دائی و عامل ترور رهبر حزب دموکرات ایران
از ورزش جنگی تا پیشکسوتان بیگانه تر از بیگانه



اخبار روز: www.iran-chabar.de
آدينه  ۱٣ ارديبهشت ۱٣۹٨ -  ٣ می ۲۰۱۹



کوروش طاهرنسب: چرچیل نخست وزیر وقت انگلیس بعد از جنگ جهانی دوم گفته بود ”صلاح آن است که جوانان بجای میدان های جنگ در میادین ورزشی سرگرم شوند”.
جنگ جهانی دوم به پایان رسید. آلمان که بیشترین خسارت را به کشورهای جهان وارد کرده بود و خود نیز با شکست سنگین و تسلیم شدن بدون قید و شرط بیشترین خسارت را دید خیلی زود افکار دوران نازیسم را به گور سپرد و برای اعاده حیثیت تاریخ و جامعه خود هزاران روانشناس و جامعه شناس را به کار گرفت تا با کمک صدها نهاد و سازمان مدنی و اجتماعی شهروندان آثار جنگ را در دو حوزه مادی و معنوی به فراموشی بسپارند و گام به دنیای تازه گذارند که با جهان تاریک زمامداری هیتلر و سالهای جنگی نازیسم از زمین تا آسمان تفاوت داشته باشد.
ژاپنی ها هم سرنوشتی شبیه ژرمن ها داشتند که بمباران هیروشیمای (نگارنده همراه تیم ملی فوتبال از نزدیک محل بمباران را دیده ام) آخرین نقطه پایان آن ها بود. خیلی زود و مصمم نگاه به آینده و روی کار آمدن دولتها و حکومتهایی که تلاش زیادی کردند تا هم با دوران جنگ فاصله زیادی بگیرند و هم این که غرور و اخلاقیات و ارزشهای تاریخی شان که در دوران جنگ بشدت آسیب دیده بود باسرعت بازسازی و دنیای جدیدی را برای نسل آینده ترسیم کنند.
از روزی که حکومت ولایت فقیه و دولت جمهوری اسلامی بر کشورمان حاکم شده اند ملت ما در حالت جنگی و آرایش مستقیم و غیرمستقیم بسر می برند و گذشته از هشت سال جنگ با عراق و آن خسارات بزرگ مادی و آن همه فاجعه بزرگ انسانی را که در پی داشت بجای بازسازی مملکت و گرفتن درس عبرت از کشورهائی مثل آلمان و ژاپن فضای جامعه را هم چنان در شرایط جنگ و خشونت نگاه داشته اند.
جوانان ما بجای تفریح و نشاط و تامین احتیاجات زندگی شان در خانه و بیرون هنوز هم با خاطرات جنگی زندگی می کنند که ایران را به چنین وضعیتی دهشتناک کشاند. تمام ابزار تبلیغاتی و فرهنگی و بودجه های کلان در خدمت یادآوری و تزریق هشت سال «دفاع مقدس» قرار دارد و روحیه جنگی که در آن قساوت، نفرت، خشونت و لگد مال کردن انسانیت است تاروپود نسل جوان و میانه ما را در میان گرفته است. اخلاق در حکومت جمهوری اسلامی چنان سقوط کرده است که حتی پیروان معتقد قلبی به دین و مذهب از چنین فلاکت و سقوطی نمی دانند به کجا پناه به برند.
حکومت ولایت فقیه مدل رفتاری خود را به مردم تحمیل کرده است. برای بسیاری از ایرانیان، دیگر مفهوم همشهری و هموطن و حتی فامیل دور و نزدیک معنا ندارد و فرد به فکر خود و حداکثر منافع خانواده خود است و در این میان، دروغ، فحاشی و خیانت راهگشاست و زمینه به دست آوردن منافع را به هر شیوه ای را هموار می کند. به نظر می رسد اگر شرایط جامعه ایران به همین شکل پیش برود، نوعی از هم گسیختگی و فروپاشی اجتماعی در پیش خواهد بود و طبیعتا مردمی که به یکدیگر رحم نمی کنند، نباید انتظار این را داشته باشند که حکومت به آنان رحم کند.
یک اصل پذیرفته شده جامعه شناسی است که احساس تبعیض هم با سازوکاری متفاوت به تشدید بیگانگی می‌انجامد. احساس تبعیض تنها به تبعیض و نابرابری اقتصادی منحصر نمی‌شود بلکه وجوه سیاسی، حقوقی و اجتماعی را هم شامل می‌شود. در وضعیتی که پایه‌های اخلاقی نظم اجتماعی تضعیف و احساس تبعیض گسترده و شدید می‌شود، شرایط مناسب را برای افزایش بی‌اعتمادی مهیا می‌کند. مجموعه شواهد نشان می‌دهند که بدبینی گسترده‌ای به آینده وجود دارد. وجدان جمعی که هنوز در برخی گروهها به کلی از بین نرفته آینده را در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی تیره‌و‌تار می‌بیند. به نظر اکثریت آنان، اگر تغییری روی ندهد، امروز بدتر از دیروز است و فردا بدتر از امروز خواهد شد.

این وضعیت خطرناک در ورزش کشورمان نیز تاثیرات مخرب و منفی و تاریکی گذاشته است که امیدی به رفع و اصلاح آن نیست و با کنار رفتن و کنار گذاشتن آخرین بازمانده های –ورزش سالم- آینده ای تیره و مملو از فساد بیشتری را بیش روی آنان قرار می دهد. فعالیت های ورزشی در جامعه و حکومت غرق در فساد بجای آن که ارزش ها را آموزش دهد ناهنجاریها و بدآموزیها را تعلیم و گسترش می دهد.
رضا وطنخواه از بی اعتنائی و بی ومعرفتی اهالی فوتبالی که بسیاری شان یا همبازی یا شاگرد برادراش بیوک وطنخواه بودند می نالد که در بستر بیماری است و بیگانه تر از بیگانه در شهر کلاغ ها است.
حسین خونساری از مفسرین قدیمی و صاحبنام و خوشنام فوتبال ایران و مکتب کیهان ورزشی که اکنون در لندن در تبعید زندگی می کند از این که حسن –آقا- حبیبی مردی بزرگ از نسل بزرگان با مرام و با اخلاق فوتبال ایران به جای این که با روحیه ای بانشاط در خدمت آموزش جوان ترها و انتقال آموزه های اخلاقی باشد تحت شرایط اسفناک ایران و محیط فاسد فوتبال خون دل خورد و پیری زود رسی را ببیند تاسف خود را می گوید و بر این اعتقاد استوار است که با بازماندگان و معلمان اخلاق و ورزش کشورمان چنین ناروائی ها کرده و می کنند. در واقع این سرمایه های گرانبها به بیگانه تر از بیگانه در کشورمان تبدیل شده اند.

وقتی علی دائی که به قول خود اش آدم سیاسی نیست چهره یکی از قاتلان دکتر قاسملو رهبر حزب دموکرات ایران را افشاء می کند و پرده بیشتری از فضای امنیتی و فساد اخلاق و مرام فوتبال را کنار می زند باید بر ادامه خشونت نهفته و آشکار در تمام فضای جامعه صحه گذاشت.
سرمربی پیشین سایپا در پاسخ به این سوال که آیا بهتر نبود با رفتار بهتری کنار گذاشته می‌شد، اظهار کرد: آقای مصطفی مدبر برای من وجود خارجی ندارد و آدم حقیقی‌ای به این اسم نمی‌شناسم. تا جایی که ذهن ناقصم یاری می‌کند و او را از زمانی که ریاست حراست صداوسیما را داشت، بعنوان سردار غفور می‌شناسم. برای من جالب بود که در یک برنامه نود خودش را مدبر معرفی کرد. بعد که صحبت کرد تن صدایش برای من آشنا بود و دیدم همین سردار غفور خودمان است و اردبیلی است. چطور او مصطفی مدبر شده است؟ کاش یک نفر از ثبت احوال این جا بود و سوال کنم که یک نفر می‌تواند کل اسم و فامیلش را عوض کند؟ من دیدم که اسم یا فامیل را عوض کردند ولی فکر نکنم، البته شاید اشتباه کنم ولی مگر می‌شود که با شناسنامه عوض کردن گذشته طلایی‌ات را عوض کنی؟ متأسفانه موقعی این نامه را به ما دادند که ما به کسی دسترسی نداشتیم. از شنبه پیگیری می‌کنم و ببینم کسی که به نام مدبر امضا کرده ولی سردار غفور دولق است می‌تواند من را اخراج کند. مثل این است که یکی نمرده باشد و برایش گواهی فوت بگیرند.
علی دائی میداند که سردار غفور دولق که پسوند دولق را اردبیلی ها به وی چسبانده اند همان «امیر منصور بزرگیان اصل»است - که در ترور عبدالرحمن قاسملو شرکت داشته است - ولی نمی تواند شفاف بگوید. این فرد در زمانی که علی دائی سرمربی تیم ملی بود در جریان یکی از سفرها ی اردوی تدارکاتی تیم به اروپا بازیکنان تیم ملی را زیر نظر داشت.
به همین علت است که گفته است :من قبل از بازی با ذوب آهن اخراج شده بودم و دوست ندارم خیلی مسائل را بگویم و شاید خیلی مسائل را نمی‌توان راحت به زبان آورد.