اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۹ ارديبهشت ۱٣۹٨ -  ۲۹ آوريل ۲۰۱۹

بخش ورزشی: سهم ناچیز! جمعیت ایران در حال افزایش شدید است. سرانه تولید ناخالص ملی ایران در سال ۲۰۱۶ به قیمت ثابت نزدیک به چهل درصد کمتر از سال ۱۹۷۶ است. یعنی طی ۴۰ سال گذشته رشد جمعیت بیش از رشد اقتصادی بوده است. وضعیت کشور بحرانی است و تشدید تحریمها اقتصاد ایران را فلج و تولید و عرضه محصولات داخلی را به حداقل رسانده است.
ورزش و تولیدات داخلی متعلق به آن نیز از یک طرف اسیر بی لیاقتی و ناتوانی نظام بوده و از طرفی تحت تاثیر تحریمها کمر کارگر و مدیر و کارمند تولیدکننده آن را شکسته است و این صنعت نه می تواند سهمی در بازار داخلی داشته باشد و نه سهمی و عرصه ای در بازارهای منطقه ای. جهان که جای خود دارد.
روشن و بدیهی است که ورزش در قرن حاضر، از طریق ایجاد تقاضا برای خدمات کالاهای ورزشی زمینه لازم را برای توسعه کسب و کار و کمک به رفاه اجتماعی در قلمرو خود در کشورهائی که حکومتهای دموکراتیک بر آن حاکم هستند فرآهم کرده است. از این رو تولید لوازم و تجهیزات ورزشی و ارائه خدمات ورزشی توانسته به رونق اقتصادی ورزش کمک نموده و سبب بهبود توسعه ورزش شود. ورزش به صورت یک کالا یا محصول تجاری در سیستم اقتصادی جامعه نقش موثری دارد. ایجاد اشتغال و به کارگیری هزاران کارگر و کارمند و مدیر و فرد متخصص، از جمله نقش مهم این صنعت انسانی است.
به گفته کارشناسان و طبق آمارهای سازمانهای معتبر جهانی صنعت ورزش یکی از بزرگ ترین وسریع ترین صنایع در حال رشد در دنیا است که چند صد میلیارد دلار، تبادلات مالی سالیانه این صنعت را در بر می گیرد. به گونه ای که در برخی از کشورها دو برابر صنعت خودروسازی و هفت برابر صنعت سینما در صنعت ورزش تبادلات مالی صورت می گیرد. درآمد ناخالص صنعت سالانه ورزش در جهان، در بخش های تولید و مصرف کالاها و خدمات ورزشی، بر اساس گزارشات آماری بالغ بر ٣۵۰ میلیارد دلار در سال می شود.
سرمایه مادی و سرمایه معنوی دو عنصر مهم در فرآیند تولید و عرصه و تقاضا هستند. قوانینی که قرار است این دو سرمایه را محافظت کند اگر ظالمانه و غیرانسانی و مستبدانه باشد به اضمحلال هر دو عوامل تعیین کننده تولید کالا منجر می شود که در جمهوری اسلامی وضعیت بدتر از این هم هست.
تولید کالاهای ورزشی اکنون یکی از حوزه های مهم صنعتی با شاخه های گوناگون را تشکیل میدهند و دامنه آن هر روز گسترده تر میشود. بخشهای اقتصادی چون جهانگردی ورزشی، شرکتها و مراکز ورزشی، برگزاری همایشهای بزرگ ورزشی، اوقات فراغت، تبلیغات، باشگاهها و سرانجام خود ورزش از مهمترین حوزه های اقتصادی مرتبط با ورزش اند. پیامد این روند درهم آمیزی هرچه بیشتر ورزش و اقتصاد به شکلهای بسیار متنوع است.
گذشته از کوچک شدن و سرانجام تعطیلی تعدادی از کارخانه ها و واحدهای تولیدی ورزشی در ایران به جهت فرسودگی ماشین آلات و هزینه بالای تهیه مواد اولیه با کیفیت و نداشتن امکان شرکت در کلاسهای آموزشی در هر دو بخش نرم افزاری و سخت افزاری، حاصل دسترنج کارگران شاغل در این واحد ها در سطحی نازل و بی کیفیت عرصه می شود.
دستمزدهای پائین و بیکاری های مقطعی یا دائم در صنعت ورزش فارغ از وضعیت اشتغال بر زندگی خانوادگی و اجتماعی کارگران و کارمندان و زحمتکشان نیز تاثیرات منفی و حتی می توان گفت تخریبی داشته است. واردات بی رویه از کشورهائی مثل چین و پاکستان بطور چشمگیری بر افزایش تعطیلی واحدهای تولیدی ورزشی و بیکاری کارکنان آن تاثیر مخرب و منفی گذاشته است.
در عرصه این صنعت: تولید پوشاک ورزشی، تولید لوازم ورزشی، بافندگی جوراب، تولید انواع کفپوش و تاتامی، تجهیزات سالن های ورزشی، تولید میز تنیس، تولید پوشاک ایروبیک بانوان، تولید پوشاک بدنسازی بانوان، تولید لوازم بدنسازی، بازرگانی لوازم ورزشی، تولید کفش ورزشی، تولید لوازم پارکی، چاپ روی البسه ورزشی، تولید ساک های ورزشی، کالای ورزشی، لوازم شنا، مایو، دروازه فوتبال و فوتسال، کمربند کاراته و تکواندو، پیراهن های تیم های ملی خارجی، مدال های ورزشی، جوراب اسپرت، تردمیل، چمن مصنوعی، پوشاک ورزشی، لباس ورزشی، لوازم طبی، لباس کشتی، لباس ژیمناستیک، پیراهن شورت تیمی، گرمکن شلوار ورزشی، پارچه های ورزشی، پوشاک رزمی، تجهیزات رزمی، پیراهن شورت والیبال، فوتبال، فوتسال، هندبال و تنیس روی میز، لوازم کوهنوردی را می توان ذکر کرد که اگر یک حکومت دموکراتیک در ایران حاکم بود سهم صنعت ورزش در تولید ناخالص ملی و ایجاد هزاران شغل و تامین نیازهای مردم و خودکفائی در این قلمرو را موجب می شد. شایسته نیست و حق کارگران و زحمتکشان این نیست که روزکارگر در کشورمان همیشه با صدها مشکل و بحران و درد و رنج همه زحمتکشان برگزار شود.