• می توان با این نظر که انتخاب عمو جان دونالد آغازگر یکی از زشتترین و غمگنانه ترین دورانهای دیپلماسی در عرصه ی جهانیست موافق نبود، اما نمی توان انکار کرد که بر چنین شاخی یک جوانه ی ارجمند روئیده و آن آغاز اضمحلال قدرقدرتی و یکه تازیهای دیپلماسی حاکم بر ایالات متحده در عرصه ی جهانی بدست خود معرکه گردانان این دیپلماسی است ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ٣۰ آذر ۱٣۹۶ -  ۲۱ دسامبر ۲۰۱۷

هر دوره از تاریخ معاصر، شاهد زشتیها، زیبائیها و گاها ً درآمیختگیهای این دو با هم بوده و هست. گاه از تنه ی یک زشتی، یک جوانه ی ارجمند و یا بر تنه ی یک اتفاق خجسته، یک جوانه ی پلید روئیده و می روید. از این قاعده ی تاریخی حتی حضور دونالد ترامپ بر صحنه ی قدیمی ترین دمکراسی معاصر جهان، مستثنی نیست.

می توان با این نظر که انتخاب عمو جان دونالد آغازگر یکی از زشتترین و غمگنانه ترین دورانهای دیپلماسی در عرصه ی جهانیست موافق نبود، اما نمی توان انکار کرد که بر چنین شاخی یک جوانه ی ارجمند روئیده و آن آغاز اضمحلال قدرقدرتی و یکه تازیهای دیپلماسی حاکم بر ایالات متحده در عرصه ی جهانی بدست خود معرکه گردانان این دیپلماسی است.

در صحت این ادعا، دولت عمو دونالد در یکسال گذشته فاکتهای متعددی در مقابل چشمان ناباوران قرار داده است که آخرین نمونه ی آن ایمیل* تهدیدآمیزیست که خانم هیلی (نماینده دائمی ایالات متحده در سازمان ملل) پیش از رای گیری روز پنجشنبه درباره ی مسئله ی بیت المقدس (اورشلیم) در مجمع عمومی سازمان ملل برای دیگر اعضای این سازمان ارسال داشته است.

دیپلماسی که با ضرب و زور و تهدید پیش برده شود دیپلماسی موفق در قرن بیست و یکم نخواهد بود. لیک متأسفانه این پارامتر بدیهی در عرصه ی سیاست بین الملل را هنوز عمو دونالد و یاران نیاموخته اند.

مردم آگاه دیریست به غیردمکراتیک بودن و ناعادلانه بودن ساختار حقوقی سازمان ملل رسیده اند و از همین رو سالهاست بسیاری در جهت یک رفورم اساسی در این سازمان می کوشند. اما زیبائی ارجمندی که اینک بر تن همین ساختار غیر دمکراتیک و ناعادلانه جوانه زده با حضور عمو دونالد در عرصه ی دیپلماسی ایالات متحده گره خورده و انکار ناپذیر است.

ایالات متحده و چهار کشور دیگر، هنوز و همچنان از حق غیردمکراتیک «وتو» در شورای امنیت برخوردارند و می توانند از این طریق اعمال قدرت کنند لیک این ناهنجاری ناقض این نکته نیست که آنها با هر «وتو» یک پله بیشتر در چاه انزوای بین المللی فرو میروند.

به یقین بر اساس همین ساختار غیردمکراتیک سازمان ملل و مفاد حقوقی ناظر بر آن، نتیجه ی رأی گیری فردا، ضمانت اجرائی نخواهد داشت. اما از درون این رأی گیری هر چه بیرون بیاید برای ایالات متحده یک نتیجه بیشتر نخواهد داشت و آن، پیشروی یک گام دیگر در جاده ی انزوای دیپلماتیک در عرصه ی جهانیست.

شاید این چنگ و دندان نشان دادنها آخرین پرده ی نمایش در عرصه ی دیپلماسی جهانی در سال ٢٠١٧ میلادی باشد ولی بدون شک آخرین آن در صحنه ی دیپلماسی ایالات متحده نخواهد بود. از همین رو؛ بار مسئولیت بر دوش دیگر کشورهای دمکراتیک جهان سنگینی خواهد کرد چرا که نیک می دانند برای برساختن دنیائی بهتر دیگر روشهای قرن بیستمی جوابگو نیست و ایالات متحده بیهوده می کوشد همچنان با تفکرات و روشهای فرسوده و رنگ و رو باخته، سردمدار جهان کنونی باشد.

* ٢٠ دسامبر وبسایت فارین پالیسی