چکامه ی خودنوردی


اسماعیل خویی


• مرا اسیرِ خودم کرده اند.
وز بامداد کارِ من این است
که روز را به شب آرم
                   با بیگارِ روزمرّه ام از وارسیدنِ هر دم به خویش: ...

اخبار روز: www.iran-chabar.de
پنج‌شنبه  ۴ آبان ۱٣۹۶ -  ۲۶ اکتبر ۲۰۱۷


 
مرا اسیرِ خودم کرده اند.
وز بامداد کارِ من این است
که روز را به شب آرم
                   با بیگارِ روزمرّه ام از وارسیدنِ هر دم به خویش:
نخست،تا که ببینم داروهای ام را خورده ام؛
و،بعد ،تا که یقین پیدا کنم
که باز،
دُرُست مثلِ همین دیروز،
به کار بُردنِ گُردافشانِ سینه بازکن ام را نیز
از یاد
نبرده ام؛
و،بعد،باز ببینم که چای را دارم بر میزکِ کناره ی تخت ام،
                                                                           امّا
شکر نیاورده ام؛
و،بعد،باز به یاری بخواندم
             تنِ بی زخم امّا از پای تا به سر آزرده ام.
و،بعد ،باز ببینم که آفتابِ بی رمقِ نیمروز،
اگر که باشد نیز،
گرم ام نمی کند؛
و آن ابرِ تیره فام،که دارد روی اش را می پوشانَد،
تنها
خاکسترِ درونِ مرا وا می تابانَد؛
سردم شود دگر بار
وآرم به یاد باز و ببینم باز،
                   در این کوچه گردی ی بی هنگام،
                                                         گرم کن ام را
یادم نبوده است که با خود بیاورم؛
و،تازه ،چتر نیز نیاورده ام؛
به خانه برگردم باز:
و خانه باز برای ام فضای درون گردی باشد
و خودنوردی؛
و،بعد ،شعر بیاید باز و سرزنش کندم
که،دور از او،
از صبح تا به حال چه می کرده ام!

و،بعد،
البته باز شب می شود:
و شب فقط به دردِ می نوشی می خورد؛
و،بعد،
البته،داروهای ام را نیز می خورم،
با آب:
البته،لیوان ام را،
                   پیشاپیش،
اگر گذاشته باشم بر میزکِ کناره ی این تختِ خواب!
و،بعد،می گذارم خواب،چون مردابی بی موج،
مرا به هیچه ی ای کاش بی کابوسِ خویش
فرو بَرَد :
تا،بعد،چندین رویا یا کابوس بعد،
صدای چی
و از کجا
مرا
از آن سیاهی ی پرماجرا
در آوَرَد؛
و من،
تهی ز هر احساسی،
                            در یابم
که باز فردا
امروزِ دیگری شده است؛
و من هنوز
نمرده ام!

و باز باید روز را به شب آرم،
                         با بیگار روزمرّه ام از وارسیدنِ هر دم به خویش؛
و یادم آرد هر دم
تنِ شکسته ی پُردردم
که مرگ دشمنِ آزادی بخشی ست:
که،گر نبود،
وگر نبود
صدای کوبشِ تک ضربه های بی اخطارش بر طبلکِ دل ام،
که تا گذارِ زمان یکنواخت نماند،
به جانِ دوست،
من از ملالی درمان ناپذیر
مُدام،
    بی که بمیرم،
                   دق می کردم!

چهارم فروردین ۱۳۹۶،
بیدرکجای لندن