سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

جنگِ احتمالی و نقش مردم - امیرحسین لادن


اخبار روز: www.iran-chabar.de
سه‌شنبه  ۱۱ تير ۱٣۹٨ -  ۲ ژوئيه ۲۰۱۹


راهی که جمهوری اسلامی و آمریکایِ ترامپ می پیمایند، میهنمان را بسوی جنگ اجتناب ناپذیر سوق می دهد. خوشبختانه، هنوز دیر نشده! ما می توانیم، و باید نگذاریم، و اجازه ندهیم ایران ویران شود. وظیفه ی هر ایرانی با وجدان و میهن دوست است، که در حد توانش از این فاجعه جلوگیری کند. روی سخنم با گمراهانِ جنگ طلب و عوامل بیگانه (چلبی هایِ ایرانی) نیست!   

یک اعلام خطر به هم میهنان
چنانچه با جنگ و ویرانی و نا امنی، مخالف هستید؛ و نمی خواهید مانند چند میلیون افغانی، عراقی، یمنی و مردم سوریه، بی خانمان و آواره شوید:
باید به حکومت بگوئید: جنگ نمی خواهید! این حرکت باید در کمال صلح و آرامش انجام گیرد. یکپارچگی و امنیت کشورمان، نیازمند حضور گسترده ی مردم در یک اعتراض خشونت پرهیزِ "ضد جنگ"، می باشد.
باید بدانید که شما، صاحبان اصلی این آب و خاک هستید. به خودتان و توانائی تان شک و تردیدی نداشته باشید.
بدانید که سکوت و بی حرکتی در چنین موقعیتی می تواند عواقبی بس، فاجعه انگیز داشته باشد.
باید در تعیین سرنوشت خودتان، خانواده تان و کشورتان، پیش از آنکه همه چیز را از دست بدهید، شرکت کنید.
"همه تان با هم" در این اعتراض حضور داشته باشید. تمام خانواده، حتی فرزندانتان را با خودتان ببرید.
مسئولیتِ گام نخست، در چنین موقعیت اضطراری، با کسانی است که می دانند، و می توانند؛ نه توده ی مردم که گرفتار فقر، و نیازمندِ امرار معاش هستند. ولی، آنهائی که می دانند و می توانند، و احساس مسئولیت می کنند؛ و جوانان و دانشجویان که آینده ی کشور هستند؛ همراه با کلیه ی هم میهنانی که نابودی و تجزیه ی ایران را نمی خواهند و نمی پذیرند؛ همه با هم باید پیشقدم و پیشگام شوند. سپس تمام مردم ایران، باید به این حرکت بپیوندند و تا دستیابی به خواسته هایشان، استقامت کننن و پایدار باشند.
"اعتراض، مخالفت و مقاومت در برابر زور و ستم و بی عدالتی، یک حرکت اخلاقی و انسانی است. وجدان انسانِ آزاده، اجازه‍ی تحمل تجاوز و زورگوئی را نمی دهد. کسانیکه هیچگاه ایرادی نمی گیرند، اعتراضی نمی کنند؛ و کسانیکه هیچگاه هیچ موضعی (سیاسی – اجتماعی) ندارند، و هیچ ریسکی نمی کنند؛ نه معنای زندگی را می دانند و نه مزه‍ی زنده بودن را چشیده اند. (1)
ارسطو می گوید: "شجاعت بالاترین صفت انسان است، بدون شجاعت، بعید است که بتواند، به دیگر صفات نیک انسانی دست بیابد و زمانی که این شجاعت را پیدا کند، آزادی را نیز بدست خواهد آورد."
سن آگوستین می گوید: "امید دو بخش دارد: بخش نخست خشم است؛ خشم از اوضاع موجود، و دوم شجاعت می باشد؛ شجاعت برای تغییر و بهبود اوضاع."
برای آگاهی آنهائی که ممکن است بگویند، "سرِ گود ایستاده میگوید لنگش کن"؛ باید جبهه ی جمهوری دوم ایران، را بحضورتان معرفی کنم تا بدانید ماجرا چگونه است: "جبهه در 28 مرداد 1397 با شرکت "حزب ایران آباد" و جریان "ایران لیبرال" بنیان گذاشته شد. چند ماه بعد، باور و هدف و برنامه جبهه توانست نخستین جریان هم اندیش خود را جلب و جذب نماید. "اندیشکده آگاهی و شناخت"،سومین تشکل جبهه ی جمهوری دوم می باشد." (2)
ما در جبهه ی جمهوری دوم، در درجه ی نخست، بر این باور هستیم که "همه چیز باید برای زندگی انسان و در خدمت انسان باشد". دوم، باور داریم که مردم می توانند و باید در تعیین سرنوشت خودشان، شرکت پویا داشته باشند. در ضمنی که نباید به قدرت و توانائی خودشان کوچکترین شک و تردیدی بکنند. بنابراین بر پایه ی این باورها است که به خودم اجازه ای میدهم، برای هم میهنانم، اینگونه بی پروا بنویسم. زیرا به ارزش و اعتبار مردم باور دارم؛ و می دانم که نیاز داریم در تعیین سرنوشت خودمان، هم میهنان مان و کشورمان، شرکت داشته باشیم. و گرنه برایمان شاه تعیین می کنند، و امام می سازند!

قدرت و توانائی ملت
اعتراضات چند روز گذشته، در هنگ کنگ، بهترین شاهدِ قدرت و توانائی ملت می باشد. مردم هنگ کنگ، با حضور گسترده و پیوسته ی خود، حکومت را مجبور به عقب نشینی و حتی، معذرت خواهی کردند. هنگ کنگ لایحه ای دارد برای استرداد مظنونان، به چین. برای مردم هنگ کنگ این ترس وجود داشت که چین با این لایحه، مخالفان سیاسی خود را هدف قرار دهد. از اینرو مردم برای اعتراض به خیابان آمدند. حکومت اعلام کرد که لایحه بجای خود باقی خواهد بود.
پس از چنین اعلانی از سویِ حکومت؛ تعداد معترضان طی چند روز بعد، چند برابر شد. ادامه ی اعتراضات، حکومت را مجبور کرد که نه تنها لایحه جنجالی استرداد مظنونان به چین را معلق کند بل که از مردم پوزش بخواهد. رئیس اجرائی هنگ کنگ گفت این لایحه در راستای منافع هنگ کنگ بوده، ولی در پاسخ به خواست مردم، دولت این طرح را متوقف و مورد بررسی قرار خواهد داد. (3)
ماجرایِ هنگ کنگ، تنها یک مورد از این نوع اعتراضات مردمی می باشد، نگاه کنید به اعتراضاتی که به "بهار عربی"، معروف شدند: راهپیمائی در تونس؛ تظاهرات بزرگ در مصر؛ الجزایر و لیبی و یمن و ... ، و طی شش ماه گذشته در دو کشور سودان و الجزایر.
"بهار عربی" با راهپیمائی و اعتراضات گسترده مردمِ تونس، آغاز شد. ارتش به خیابان آمد و دهها تن از معترضان کشته و مجروح شدند. مردم به اعتراضات ادامه دادند، حکومت سقوط کرد، مجلس منحل شد، و دیکتاتور به عربستان گریخت. این جنبش و حرکتِ پیروزمندانه ی مردم، با خودسوزیِ معترضانه ی یک جوان تونسی آغاز گردید. این جوان، در کنار خیابان، سبزی و میوه می فروخت. پلیس مانع کار او شد و بساطش را بهم زد. او بجای تحمل ظلم، معترضانه دست به خوسوزی زد و در بیمارستان جان سرد. جوانی که حرکت اعتراضی اش، ملتی را بیدار کرد و برانگیخت؛ سنبل مقاومت و "قهرمان رهائی بخش" تونس شد.
تظاهرات مردم مصر بر علیه حکومت حُسنی مبارک، سراسرِ کشور را فرا گرفت. مردم خواستار "دموکراسی و پاسخگو بودنِ حکومت"، در برابر ملت بودند. نیروهای امنیتی به مردم یورش بردند و ارتش به حالت آماده باش درآمد. مردم در خیابان ها ماندند، تا پس از گذشت 18 روز، حکومت سقوط کرد.
"آتشی که در تونس بر جان میوه فروشی تهی دست افتاد، آغاز زنجیره ای از تحول و نا آرامی در خاورمیانه و شمال آفریقا شد. تحول در کشورهایی از جهان عرب، که استبداد زدگی خاصیت مشترک آنها بود. ... شماری از قدرتمند ترین چهره های این منطقه به تاریخ پیوستند، بن علی در تونس، مبارک در مصر، قذافی در لیبی و صالح در یمن". (4)   
می رسیم به آفریقا، در اواسط فروردین امسال، مردم سودان در اعتراض به "هزینه های سرسام آورِ زندگی"، و بدتر شدن روز افزون اوضاع اقتصادی، در چندین شهر علیه "نظام اقتصادی کشور"، راهپیمائی کردند. حکومت بجای پاسخ به خواستِ بحقِ مردم، پلیس و لباس شخصی ها را به جان آنها انداخت! مردم با پرهیز از خشونت، تظاهرات را ادامه دادند. با تجمع در جلوی پادگان های نظامی، از ارتشیان خواستند که تکلیف خودشان را مشخص کنند: "یا دیکتاتور، یا مردم؟" ارتش در پایان، مردم را انتخاب و دیکتاتور سرنگون شد.

به قدرت خودتان و توانائی تان شک نکنید
هدف از اشاره به این حرکات، اینستکه شما هم میهنان، ببینید و بدانید که مردم قادر هستند. به قدرت و توانائی تان، شک و تردید نداشته باشید. شما قادر هستید و می توانید حق خودتان را بگیرید، در صورتیکه به توانائی و قدرتتان، باور داشته باشید. "هیچ قدرتی بالاتر از قدرت مردم و اراده ی ملت"، نیست. باید بدانید که "مردم"، مردم عادی کشور، می توانند، هر حکومتی را بزانو در بیاورند.
در ضمنی که اینبار شما دنبال براندازی نیستید؛ اعتراض شما به "جنگ و نابودی" ایران است! چنانچه حکومت با جنگ و نابودی همراه نیست؛ و فروپاشی و تجزیه ی کشور را نمی خواهد؛ نمی تواند و نباید با شما به مخالفت و یا مقابله برخیزد. زیرا خواست تان بحق، و منطقی، و برای یکپارچگی و حفظ ایران است. رمز موفقیت در گسترده بودن حضور مردم، و کلید پیروزی در پایداریتان می باشد.

چرا جنگ نمی خواهیم؟
چهار دلیل زنده داریم: لیبی، عراق، یمن و سوریه. کشورهائی که غرب، و شرکایِ جنایتکارش، به بهانه های ساختگی و متفاوت متلاشی کردند. امروز، کمتر کسی از ویرانی و نابودی و ناامنیِ این چهار کشور، بی اطلاع است. در حال حاضر، جز عده ای گمراه و مزدور، هیچکس در این توهم نیست که حمله ی نظامی، مشکلات کشور را حل می کند؛ و ارمغانش دموکراسی و شکوفائی خواهد بود! جنگ یعنی نابودی، مرگ، نا امنی؛ بی خامانی و آوارگیِ مردم، و ضعف و آسیب پذیریِ کشور!
آیا امنیت و آسایش و آرامش، در این کشورهایِ تکه پاره شده وجود دارد؟ آیا گمراهان و مزدورانی (چلبی های ایرانی) که خواستار حمله ی نظامی آمریکا و اسرائیل به ایران هستند، حاضرند در یکی از این چهار کشورِ جنگ زده، زندگی کنند؟ در ضمنی که هم میهنان مان، نه تنها با آوارگی و دربدری افغانی ها، عراقی ها، یمنی ها، و مردم سوریه آشنا هستند؛ بل که سالها از این آوارگانِ پناهنده در ایران پذیرائی کرده اند و با زندگی دردناک آنان آشنائی دارند!
سیاست های نابخردانه ی حکومت، ایران را بر سر دوراهی قرارداده: یا باید بجنگد و یا باید با آمریکای زورمند مذاکره کند. می دانیم که جنگ باعث ویرانی و نابودی ایران و بی خانمانی و آوارگی مردممان خواهد بود. از سوی دیگر مذاکره ی نابرابر، کشورمان را آسیب پذیر و اقتصادمان را وابسته به بیگانگان می کند. هم میهنانی که با عهدنامه ترکمانچای و عهدنامه گلستان، آشنائی دارند می دانند که این دو قرارداد طی دوران قاجاریه، ایران را محکوم به زوال کرد، و مردم را به فقر و درماندگی نشاند.
ما مردمِ ایران، راهِ سومی برای نجات حکومت از جنگ و مذاکره ی نابرابر، داریم: "گزینه ی سازش با ملت". این سازش، یک پیمان دو طرفه و قابل اجراست، زیرا هم به سود مردم و هم به کام حکومت است. حکومت برای پیاده کردن "گزینه ی سازش با ملت" تنها، نیاز به دو تغییر روش دارد:
حکومت باید بداند که مردم صغیر و اُمت نیستند، و نیاز به قیم و آقا بالاسر ندارند. مردم آزاد به دنیا میآیند و از حقوق طبیعیِ انسان، یعنی آزادی برخوردار هستند. بنابراین، رابطه و رفتار با آنان باید "رفتار حکومت با شهروند" باشد. این نخستین تغییر روش، با مردم می باشد.
دومین تغییر روش، در چهارچوبِ "سیستم اقتصادی و سیاست مالی" است. سیستم اقتصادی باید بر اساس فرصت هایِ برابر، برای همه ی شهروندان و ظابطه ای یعنی قانونمند باشد. سیاست مالی نیز باید بر اساس عدالت و انسان مداری، باشد. یعنی حقوق کارمندان و دستمزد کارگران، باید زندگی آنان را تأمین کند. کارمند و کارگر باید استخدامی باشند نه قراردادی و از تمام مزایای معمول، مانند مرخصی و بیمه و بازنشستگی، برخوردار باشند.
این دو اصل اجتناب ناپذیر برای برقراری رابطه ی سالم و دو طرفه بین حکومت و ملت می باشد. چنانچه می خواهید مردم در کنار شما باشند و نه در مقابلتان، این حد اقلی است که باید مورد اجرا قرار دهید. با اجرای این دو روش، "شهروندی و قانونمندی"، رابطه ی حکومت و ملت دو طرفه و مکمل همدیگر می شوند.
مردم در پرتوی آزادی مدنی، و مسئولیت شهروندی، با اشتیاق کار خواهند کرد و مالیات خواهند پرداخت. بازده کاری بالا خواهد رفت، و درآمد مالیاتی دولت افزایش خواهد یافت. توانائی مالی، دولت را قادر به سرمایه گذاری بیشتر می کند که باعث سازندگی و پیشرفت بیشتر جامعه می گردد که مرتب همدیگر را تغذیه می کنند. پیشرفت کشور، شکوفائی اقتصادی و تعالی ملت در گروی این دو تغییر روش، می باشد.

امیرحسین لادن
ahladan@outlook.com
تیرماه 1398

(1) از مقاله ی: آیا حاضرید منافع شخصی تان را فدای منافع ملی کنید؟ (ده سال پیش منتشر کردم)      
(2) تارنمای جبهه جمهوری دوم   
j2iran.org
(3) نشریه نیویورک تایمز   
(4) بی بی سی


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۱)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست