سیاسی دیدگاه ادبیات جهان - مقالات و خبرها بخش خبر آرشیو  
   

جهانگیر حسنلی، آنکه در یادها زنده است - دوستان و رفقای جهانگیر


اخبار روز: www.iran-chabar.de
دوشنبه  ۱٨ تير ۱٣۹۷ -  ۹ ژوئيه ۲۰۱٨


یادِ بعضی از کسان همیشه با توست، رهایت نمیکند، هرجا که بروی، هر کاری بکنی، انگار در گوشه ذهنت خانه کرده است. دوست داری حرف¬ها و دلتنگی¬هایت را با او در میان بگذاری و گاهی نیز با او بگویی و بخندی و احساس کنی که هم اکنون زنده است. جهانگیر از شمار چنین افرادی بود؛ انسانی مهربان، متواضع و صمیمی.
جهانگیر حسن‌لی در بیست و چهارم فروردین ۱٣۱۰ در یک خانواده مهاجر در تهران به دنیا آمد و جمعه ٣۱ فروردین ۱٣۹۷ چشم از جهان فروبست. او رفت اما برای خانواده و یاران و دوستانش جز آهی از درد و دوری و خاطراتی خوش، چیزی به جا نگذاشت. او رفت، اما با شخصیت والایی که داشت، برای نسل بعدی درس¬های با¬ارزشی در ذهن به جای گذاشت.
جهانگیر به همراه خسرو (صفائی)، عزیزترین دوستش، بعد از دو سال که در دانشکده معماری دانشگاه تهران مشغول به تحصیل بود، در سال ۱٣٣٨ برای ادامه تحصیل رهسپار رم (ایتالیا) شد و در دانشکده معماری دانشگاه رم به تحصیلاتش ادامه داد و سپس از همان دانشکده فارغ¬التحصیل شد.
در تمامی این سال‌ها جهانگیر در دل آرزو داشت تا همراه و همگام با تمامی نیروهای مترقی و مبارز ایران، سرانجام معمار ایرانی آزاد، آباد و دمکراتیک گردد، ایرانی که در آن زندان شکنجه و اعدام نباشد، ایرانی که در آن عدالت اجتماعی برپا گردد.
جهانگیر و خسرو هر دو از ابتدای ورود به ایتالیا وارد صفوف دانشجویان مبارز و مترقی کنفدراسیون شدند. جهانگیردر تمام جلسات سازمان دانشجویی شهر رم شرکت فعال داشت. دوستانش غیبت او را در جلسات به یاد ندارند. او انسانی صبور و پر حوصله بود. با اینکه مسایل سیاسی را به خوبی می¬فهمید و تجزیه تحلیل می¬کرد، کمتر حرف می‌زد و بیشتر عمل می‌کرد. دانشجویان جدیدی که هر سال تازه به رم می¬آمدند با جهانگیر پیوندی عمیق برقرار می¬کردند. او یار و یاور آنان و مورد احترام همه بود.
زمانی که به عضویت "سازمان انقلابی" درآمد از همان آغاز، در بخش مخفی سازمان به فعالیت خود ادامه داد و وظایف حساسی بر عهده¬اش گذاشته شد. او مدارک و نشریات "سازمان انقلابی" را در چمدان مسافرینی که به ایران می¬رفتند، جاسازی می¬کرد. همیشه این چمدان¬ها به سلامت به داخل ایران می¬رسید. او در کارش بسیار دقیق و حرفه¬ای عمل می¬کرد. در آن روزها هیچکس باور نداشت که او عضو "سازمان انقلابی" باشد و در بخش مربوط به کارهای داخل ایران فعالیت کند.
جهانگیر الفبای مبارزه را از مادرش، خورشید خانم که از مهاجران اهل باکو بود آموخته بود. خورشید خانم که دیدگاهی چپ داشت، انسانی آزاده و نسبت به مسائل سیاسی آگاه بود. جهانگیر تنها فردی از خانواده بود که همانند مادرش به مسائل می¬اندیشید. در همین رابطه بود که عشق عمیقی نسبت به مادرش داشت. خورشید خانم در سال ۱٣۴٣ برای معالجه به رم نزد فرزندش آمد. اما متأسفانه مدت کوتاهی از اقامتش در رم نگذشته بود که فوت کرد و در قبرستان شهر رم به خاک سپرده شد. این خاطره تلخ هیچگاه از ذهن فرزندش محو نشد، اگرچه انعکاس این اندوه در ظاهرش منعکس نبود.
روزی که خبر رسید خسرو صفایی و گرسیوز برومند به همراه تقی سلیمانی در زندان رژیم شاه زیر شکنجه جان باختند (۱۴ اردیبهشت ۱٣۵۵)، یکی از سیاهترین روزهای زندگیاش بود.
رفیقی که در گذشته با جهانگیر در ارتباط تشکیلاتی بود چنین تعریف می¬کند: "من همیشه احساس می¬کردم جهانگیر به خاطر اعتماد و اعتقادی که به خسرو داشت به ما کمک می¬کند. من در سال ۱۳۵۸ برای کاری به رم رفتم و ضمناً از فرصت استفاده کردم و برای یک عمل جراحی ضروری در بیمارستان بستری شدم. پس از مرخص شدن به تنهایی باید کارهای شخصی¬ام را انجام می¬دادم. طبعاً لزومی نمی¬دیدم از کسی کمک بگیرم. یک روز حالم خیلی بد شد و قادر نبودم از جایم تکان بخورم، خانه نامرتب و آشپزخانه پر از ظرف¬های نشسته بود و باید کسی به من کمک می¬کرد و طبعاً چنین شخصی تنها جهانگیر می¬توانست باشد. به او تلفن زدم به کمکم آمد. ظرف¬هایم را شست، آشپزخانه و خانه را تمیز و مرتب کرد. یک نوشیدنی گیاهی و داغ برایم درست کرد و بعد از اینکه همه چیز مرتب شد رفت."
همین رفیق میگوید: "در سال¬های اخیر هر زمان به تهران می¬رفتم به جهانگیر زنگ می¬زدم که به منزلم بیاید و ناهار را با هم بخوریم. این اواخر خیلی از گذشته، از خانواده و به خصوص از پدر و مادرش و از دوران جوانی¬اش صحبت می¬کرد. این نشاندهنده دلتنگی او به خاطر گذشته بود. انسان¬ها وقتی پیر می¬شوند دائماً گذشته را مرور می¬کنند و دوست دارند از گذشته بگویند. گاهی حرف¬هایش تکراری بود و طبعاً مشخص بود، چقدر نیاز داشت تا از گذشته بگوید." همین رفیق می¬گوید: "به یاد دارم که در سال ۱۳۵٧ قرار شد من هم مانند بقیه رفقا به ایران برگردم. کارهایم زیاد بود. از جمله تنظیم مدارک تشکیلات و تهیه میکروفیلم. روز قبل از حرکتم باید مدارک اضافی را می¬سوزاندم. فرصت کم بود و باید از رفیقی کمک می¬گرفتم و این رفیق کسی جز جهانگیر نبود. چون وقت کم بود، نتوانستیم به خارج از شهر برویم. به ناچار زمینی خالی در کنار یکی از خیابان¬های وسیع داخل شهر پیدا کردیم و شروع به سوزاندن مدارک نمودیم. هنوز کارمان تمام نشده بود، به خاطر دود ناشی از سوختن مدارک که در فضا پیچیده شده بود، سر و کله هلیکوپتری پیدا شد. جهانگیر با خونسردی کار را ادامه داد و تا اتمام کار از جایش بلند نشد. طبعاً چون آخرهای کار بود به موقع توانستیم محل را ترک کنیم. این هم نشانه¬ای از اعتقاد و از خودگذشتگی این رفیق عزیزمان بود."
دوست دیگری تعریف می¬کند: "چهارشنبه¬سوری سال ۹۵ به جهانگیر تلفن زدم، جواب داد و بعد دیگر صدایی شنیده نشد، حس کردم گوشی از دستش بر زمین افتاد و هم¬زمان فریادی شنیده شد و دیگر صدایی نیامد. فوراً به یکی از دوستان و هم‌چنین به خواهرزاده¬اش زنگ زدم. آنها خودشان را فوراً به منزل جهانگیر رساندند و او را که در اثر سکته قلبی بر زمین افتاده بود به بیمارستان انتقال دادند. همه دوستانی که او را در ایتالیا شناخته بودند، به دیدارش می¬رفتند و پس از مرخص شدن از بیمارستان وی را تنها نمی¬گذاشتند و همیشه به او سر می¬زدند."
چهار ماه پیش از مرگ، جهانگیر متوجه توموری در پشت چشمش شده بود و درد امانش را بریده بود. خواهرزاده¬اش برایش پرستار گرفت. بعد از مدتی پرستار هم از عهده مراقبت او برنیامد. و بالاخره روند زندگی او را به خانه سالمندان کشاند. طبعاً دوستان عزیزش او را تنها نگذاشتند و مرتب به دیدارش می¬رفتند، اما به هر حال دلتنگی در این سن و سال و تنهایی محض سراغ این عزیز آمده بود و همه وجودش را در بر گرفته بود. او در تمام عمرش به آرمانش، دمکراسی و سوسیالیزم وفادار ماند."
جهانگیر تنها و آرام ساعت یک بعد از ظهر روز ۳۱ فروردین چشم از این جهان فرو بست. قبل از مرگش خواهان اهدای جسدش به دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شده بود.
یاد عزیزش همیشه در دل دوستان و رفقایش زنده است، دوستانی که در جوانی با او در رم آشنا شده بودند و او را چون پدری مهربان، دوستی صدیق و رفیقی آرمان¬خواه یافته بودند. دوستانی که در همه این سال¬ها با او بودند و او را تنها نگذاشتند.
این حادثه تلخ را به دوستان و خانواده عزیزش تسلیت گفته، یادش را گرامی می‌داریم.

دوستان و رفقای جهانگیر
٨/۰۷/۲٨ 


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Facebook
    Delicious delicious     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۰)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست