عنوان : که عشق آسان نمود اول...
این طراحی ذهنی جامعه آرمانی شما آنقدر بدیهی است که هرکس از خود میپرسد چگونه دراین دوران چند صد ساله عصر مدرن به فکر متفکران جوامع پیشگام نرسیده است. در واقع به خوبی هم رسیده است و ده ها طرح جامعه آرمانی هم عرضه شده است. ولی چون جزییات پیاده شدن در عمل و موانع عینی و ساختاری ویا ارادی و مصنوعی بر سر راه آن قابل پیش ببنی وتجربه شده نبوده است به نتیجه مطلوب هم نرسیده است. بعنوان مثال وظیفه پاسداری از این چنین نظام آرمانی در مقابل دشمنان خارجی و داخلی که آن را مانعی در برابر منافع و زیاده خواهی های خود می بینند به عهده چه نهادی خوهد بود؟ نگویید که خلق به بیل و کلنگ و پای برهنه از نظام آرمانی خود دفاع میکند که اگر چنین امری بدین سهولت امکان پذیر بود امروزه هیچ نظام سلطه گری بر هیچ خلقی حکومت نمیکرد. برای این کار نیاز به یک نهاد نظامی مجهز به سلاح های به روز و یک فرماندهی متمرکز و قوی و اختصاص دادن امکانات مادی فراوان و روزافزون، به موازات تهدیدات روز افزونی که دشمن این نظام میتواند برای تهدید موجودیت آن بسیج کند،وجود دارد و این نهاد برای جلوگیری از رخنه دشمن این نظام از درون لزوما به کنترل و بگیر و ببند و خفقان درونی روی میآورد و در آخر این نهاد خود به اولین عامل از بین برنده روح آن نظام تبدیل میشود. این آن بلایی بود که بر سر شوروی سابق آمد و در روند یک مسابقه تسلیحاتی بنیه آن را به تحلیل برد و در آخر آن را از پای در آورد. در نتیجه پایگیری اینگونه نظام های آرمانی تنها در سطح جهانی قابل تصور است و قبول بفرمایید که تا رسیدن به آن هنوز راه درازی در پیش است.
٨۹۶٣۷ - تاریخ انتشار : ۹ ارديبهشت ۱٣۹٨       

عنوان : سوسیالیسم عرفانی آقای وثیق
مقاله جناب شیدان وثیق یاد آور این شعر معروف مولوی است :
دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست
گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما
گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

آقای وثیق به جنبش هایی مردمی باور دارند که، به دور از حزب‌سازی سنتی، از طربق دمکراسی مستقیم عمل بکنند. البته مشروط به اینکه این جنبش ها منزه از هر گونه آلودگی بوده، در تار و پود ایدئولوژی‌ها‌ی زشت گرفتار نشده و بالاخره اهدافی اثباتی در جهت «رهایش» داشته یاشند. در یک کلام ایشان از مردمی که بسیاری شان نه سیاسی بوده اند ونه در حزبی فعالیت کرده اند و تنها بخاطر شدت فشارها و ظلم ها وارد جنبش اعتراضی شده اند، انتظار دارند که انسان هایی کامل و رهایی خواه باشند.
آقای وثیق خواهان مدون شدن یک « سوسیالیسم رهایی خواهانه » اند که از طریق « انقلاب بدون تسخیر قدرت » به عرصه ظهور برسد، به کار مزدی پایان دهد، از محیط زیست پاسداری کند، کنترل و مدیریت جمعی را عملی سازد، دموکراسی مشارکتی و فدرالی را به جای دولت بنشاند و غیره و غیره. و البته ایشان همگان را دعوت میکنند که در باره چند و چون این «رهایش» ایده آل از هم اکنون اندیشه و تفحص کنند.
آقای وثیق «رهایشی» عرفانی و لاجرم ایده آلیستی را برایمان موعظه میکنند که در پاسخش میخواهم چنین پاسخ بدهم که : جسته ایم ما، یافت نمیشود !
مبارزه سیاسی و اجتماعی تنها در واقعیت دنیای موجود و با پذیرفتن کاستی ها و عقب ماندگی های آن میتواند صورت بپذیرد. در دنیای واقعیت، جنبش های سیاسی و اجتماعی مردمی عاری از عوارض نژاد پرستانه، راست یا چپ روانه، ارتجاعی، ناسیونالسیتی، پوپولیستی، فاشیستی، عوامفریبانه، مذهبی، خرافاتی و غیره و غیره نیستند و نمیتوانند باشند. اهداف اثباتی این جنبش ها نیز نامشخص است، چرا که هیچکس ایده ی دقیقی از اینکه «رهایی» چیست و چه خصلت هایی باید داشته باشد ندارد.
سیاست ورزان یا باید با جنبش های مردمی موجود آنطوری که هستند (ونه آنطوری که ما میخواهیم باشند) همراه شوند، در آنها شرکت جویند و اتفاقا از طریق تشکلات حزبی سنتی بر سمت گیری آن ها تاُثیر بگذارند، یا باید در کنار گود بنشینند و تماشاچی باشند و البته احیاناً این جنبش ها را ملالت کننند که چرا کاستی و عقب ماندگی دارند و آنطوری که ما میخواهیم باشند نیستند.
سیاست ورزانی که این روش دوم را انتخاب میکنند به آن عارف درویشی میمانند که زیر درختی عمری نشست و در آخر گفت :
در کنج عزلت تنها نشستم چندان که رفتم از یاد مردم
٨۹۶۲٣ - تاریخ انتشار : ۷ ارديبهشت ۱٣۹٨