عنوان : .
آقای کیومرث سیاه (؟)
درود بر شما.
در این دو بیت بنگرید:
من با خدای توست که در جنگ ام، ای فقیه؛
از زخمِ پشه ای چو تو دلریش نیستم.
و:
بادم که آشکار بُوَد آنچه با من است:
ای مرزبان! نیاز به تفتیش نیست ام.

"م" در "نیستم" بخشی ست از فعل. در "نیست ام"، امّا، "ام" به معنای "مرا" ست.
نمونه هایی دیگر:
در "می خوابم" ، "م" بخشی ست از فعل. در "در خواب ام"، اما، "ام"، پس از یک "اسم" آمده است. در "بیدارم" نیز، "م" همان "ام است، که تنها برای نرم تر شدنِ خوانش، کوتاه شده است. مثلِ "است" در "تا بوده ، همچنین بوده است".
امیدوارم روشن شده باشد.
نکته را روشن تر از این هم می توان کرد، امّآ نه در در چنین یادداشت کوتاهی. و، حالیا، توانِ نوشته یک مقاله را ندارم.
پیروز باشید و شاد و تندرست.

با مهر
اسماعیل خویی
چندم فروردین نود و هفت،
بیدرکجای لندن
٨۴۶۵۱ - تاریخ انتشار : ۶ ارديبهشت ۱٣۹۷       

عنوان : چرا ؟
مثل همیشه زیبا و دل انگیز شعری از استاد خویی عزیز۔ با تشکر از ایشان۔
اما پرسش من از ایشان و بسیاران دیگری که شیوه ایشان را برگرفته اند این است:
اگر به جای در خوابیم می نویسید در خواب ایم چرا به جای پرستاریم نمی نویسید پرستار ایم و …و چه چیزی در زبان فارسی عوض شدہ که این جابجایی را سبب شده است؟ و شرایط جابجایی چیست؟
باید بگویم این جابجایی را نه تنها در افعال دیده ام بلکه در ضمایر به عنوان نمونه کتابم را کتاب ام دیده ام که نه تنها هیچ گونه دلیلی برای آن نمی یابم بلکه آن را نادرست می یابم . مورد دیگر آنکه می دانم مصدر استن وجود دارد و هر دو شیوه در مورد آن درست استند (!) و یا درست اند. نکته ی دیگر از این جابجایی چه سودی حاصل می شود و با اشعار بزرگان شعرمان مثل خیام چه می کنید وقتی می گوید

ماییم که اصل شادی و کان غمیم
آیینه ی دادیم و نهاد ستمیم
پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم
آیینه ی زنگخوردہ و جام جمیم

پیشاپیش از پاسخ احتمالی سپاسگزارم (سپاسگزار ام؟!)

با مھر
کیومرث سیاہ
٨۴۴۹۹ - تاریخ انتشار : ۲۵ فروردين ۱٣۹۷