عنوان : نا مه ها و سخنرانی هایی که در آنها نمهای بیشتری از مقتولین حکومت الله آمده.
این حکومت در عرض این سی سال غیر از بلا و جنگ و نفرت و قتل و سنگسار و فقر نیاورده. همه چه چپ و چه راست قربانی این حکومت وحشتند و از این بابت شکوه کرده اند اما هرگز یک روحانی که آگاه از درون این نظام است چیزی ننوشته است لطفا این جاها را نگاه کنید و برای دوستان خود بفرستید. یاد قربانیان راه آزادی گرمی باد.
http://www.mihan.net/۹۶/mihan-۹۶-۱۶.htm
http://news.gooya.com/president۸۴/archives/۰۲۹۶۴۵.php
http://news۱.hasanagha.org/۲۰۰۵/۰۵/post_۶۱۳.php
۴۰٨۴ - تاریخ انتشار : ۶ آبان ۱٣٨۷       

عنوان : آیا این گناه بزرگی است؟
سلام برشما. و سلام برشهیدان شما که شهیدان جنبش مدنی ایرانند.
من فقط خواستم یک یادآوری کوچک بکنم. در مورد شهیدی دیگر از شهیدان قتل های زنجیره ای.
معروف ترین مرحله این قتل ها، یعنی همان مرحله ای که شهیدان سرفراز شما سه خانواده بزرگوار، در آن مرحله به شهادت رسیدند، در آخرین روزهای آبان با قتل دکتر مجید شریف، نویسنده و مترجم، و یکی از پاک ترین و معصوم ترین کسانی که من در زندگی خودم دیده ام آغاز شد.
او خانواده ای به آن صورت که آن چهار شهید دیگر یعنی پروانه و داریوش فروهر، و محمد جعفر پوینده و محمد مختاری دارند ندارد. خانواده ای که بتواند مثل شما فعال باشد و پیگیر ماجرا. یا دستکم یادی از او در رسانه ای بکند.
آیا این، گناه بزرگی است؟
آیا روح پاک داریوش فروهر ـ که فکر می کنم این هردو برای همدیگر حرمت خاصی قائل بودند ـ دلتنگ غریبانگی شهادت مجید نیست؟ من که داریوش فروهر را و مجید شریف را از نزدیک می شناختم می گویم «چرا. حتماً».

همسر همرزم داریوش ـ پروانه ـ و پوینده و مختاری چطور؟ آن ها که مجید شریف یکی از همکارانشان بود. نمی خواهم بگویم «همصنفان». شاید به خاطر بعضی ویژگی های خاص کار اهل قلم که قرار دادن همه آن ها را با هم در «یک صنف» یا «یک سندیکا» دشوار می کند. برای همین است که از کلمه «همکاران» استفاده کردم.

یادش گرامی باد هوشنگ گلشیری، دوست عزیز من، با آن پیکر نحیف و روح حساسش. به هنگام حیات، وقتی که به اینجا ـ به پاریس ـ آمده بود، در برابر اطلاعیه ای که «کانون نویسندگان ایران در تبعید» پیرامون شهیدان قتل های زنجیره ای داده بود و در آن از مجید نام نیاورده بود، نتوانسته بود برآشفتگی خودش را نهان کند، و رسماً در گفتگو با بخش فارسی رادیو فرانسه، به این بی عدالتی اعتراضی تلخ کرده بود. بعد تر البته این کانونِ در تبعید، در اطلاعیه هایی دیگر، شاید برای آن که نمی شد هوشنگ گلشیری را نادیده گرفت، سعی کرد کوتاهی خود را در مورد مجید شریف، اندکی جبران کند...
دلتنگم. آن قدر که نمی توانم بیشتر بنویسم...

باز هم به شما و شهیدانتان ـ که شهیدان جنبش مدنی ایرانند، و شهیدان تمام مردم ایرانند ـ سلام می گویم، ولی پرسشم را نیز همچنان تکرار می کنم:
مجید شریف خانواده ای به آن صورت که آن چهار شهید دیگر دارند ندارد. خانواده ای که بتواند مثل شما فعال باشد و پیگیر ماجرا. یا دستکم یادی از او در رسانه ای بکند.
آیا این، گناه بزرگی است؟
۴۰٨٣ - تاریخ انتشار : ۶ آبان ۱٣٨۷